Uithuisplaatsing - wel rekening houden met andere opvoeders 2

In de weken dat ik wegens corona slechts telefoongesprekken kon hebben met degene die mijn thuissituatie onderzocht voor terugplaatsing, hebben we tijdens een van die gesprekken besproken wat ik in mijn vorige blogje heb verteld. Deze vrouw had mij eerst zelf leren kennen, mij als persoon, mijn hele achtergrond en het traject dat ik had gevolgd doorgespit. Ik kreeg voor het eerst het idee dat er erkenning was voor mij als moeder en persoon vanuit de hulpverlening, en ik had vertrouwen in haar. 

Omdat het de bedoeling was dat zij zou observeren hoe ik met mijn kind omging, maar dit vanwege corona nog steeds niet kon, besloot ik om het voorval met 'het biertje' aan haar  te vertellen alsof ze erbij was geweest. Groot was mijn opluchting toen zij mij vertelde dat ze mij kon begrijpen, en dat ze mijn gedrag niet afkeurde. Ze vertelde dat ze zelf iets soortgelijks had met haar kinderen. Dingen die je kunt doen omdat je je kinderen kent en ze vertrouwt. Wat voelde dat goed!

Wat mij toen (pas) duidelijk werd, is wat wel mijn leerpunt was hierin. Dat was dat ik rekening had kunnen houden met degenen die mijn kind samen met mij opvoedden. Dat zij wellicht een ander standpunt hadden en dat ik hen hierin had kunnen tegemoetkomen. 

Op het bewuste moment had ik hier helemaal niet aan gedacht. Ik was veel te blij dat het nu eindelijk eens een keer even 'normaal' was. 

En dus had ik een punt om mijzelf verder te coachen. Mijn weerzin tegen de uithuisplaatsing om te draaien naar meer acceptatie. 

En zo kon het hele gebeuren gebruikt worden als winst voor mij persoonlijk. En ben ik tegelijk beter voorbereid op soortgelijke situaties, waar mijn opvoedstijl wordt bekritiseerd. 

Uithuisplaatsing - wel rekening houden met andere opvoeders 1

Ons gezin had zo zijn tradities. Dit verhaal gaat over alcohol. Eigenlijk werd er bij ons thuis helemaal nooit gedronken. Zelf lust ik gewoon niets waar alcohol in zit, dat maakt het wel heel erg makkelijk. Maar met kerst was het wel zo feestelijk om mooie wijnglazen op tafel te hebben, en er waren een paar groten die een wijntje, of een glas cider, wel lekker vonden. Voor de jongeren kocht ik dan kinderchampagne of druivensap, maar als ze wilden, mochten ze óók een piepklein bodempje wijn of cider in hun glas. Zoiets was echt traditie geworden binnen ons gezin.

Onze jarenlange ervaring had mij geleerd dat de kinderen het óók gewoon niet lekker vonden en misschien kwam het juist door onze ontspannen houding dat ze geen bijzondere belangstelling voor alcohol ontwikkelden bij het groter worden. Een paar van degenen die nu boven de 18 zijn vinden het wel lekker. En dat mag.

En toen kwam het weekend tijdens de uithuisplaatsing dat ik de kinderen voor het eerst te logeren mocht hebben in mijn flat. Met volle teugen genoten we van elkaars aanwezigheid en van het gevoel dat het was 'zoals vanouds'. Er was een diner. En er waren twee (gekregen) flesjes bier in de koelkast, die ik aan geen enkele van de grotere jongens kwijt kon. Gebrek aan belangstelling. De jongste twee wilden het wel proberen. Ze kregen, geheel traditiegetrouw, allebei een klein bodempje bier in een glas. Voor mij no big deal en zij waren blij. Maar ze vonden het niet erg lekker.

Na het weekend ging iedereen weer naar zijn eigen adres. Ook de twee jongste jongens (de één 10, de ander 12). Eén van de twee vertelde zijn pleegouders enthousiast dat hij 'bier had gedronken', en toen waren de poppen aan het dansen. Tijdens de nabespreking van voornoemd weekend kreeg ik van de voogd op mijn kop. Het maakte niks uit dat ik dat biertje dat volgens mijn zoon gedronken was reduceerde tot het bodempje dat het in werkelijkheid was geweest, ik was fout. Volgens haar dan. 

Na dat gesprek was ik even in verwarring. Ik was zó zeker van mijn eigen aanpak, en nu werd die zomaar van tafel geveegd. Ik praatte erover met een begeleidster van een van mijn andere kinderen. Zij dacht dat misschien 80% van de gezinnen in Nederland net zo zouden doen als ik, maar niet als ze onder het vergrootglas van jeugdzorg lagen. Dan zouden ze zich even inhouden. Ik vond dit geen aantrekkelijk idee. Ik wilde mezelf kunnen zijn, vergrootglas of niet. En ik wilde het als het moest tot aan de rechter verdedigen. En ik zei dat als een rechter zou zeggen dat mijn kind bij mij mocht wonen op voorwaarde dat er niet mocht worden genipt aan iets dat alcohol bevat voordat hij de leeftijd had, dat ik daar uiteraard in mee zou gaan, en me er ook aan zou houden, maar dat ik het er dan nog steeds niet mee eens zou zijn.

Morgen vertel ik hoe dit verhaal toch een positieve wending kreeg

Uithuisplaatsing - onder het vergrootglas

Je ontkomt er bij een uithuisplaatsing niet aan dat je door alle betrokkenen door een vergrootglas wordt bekeken. Het interessante is dat ze allemaal naar dezelfde persoon kijken, maar dat er toch héél verschillend wordt gedacht. Dat kan behoorlijk pijnlijk zijn.

In het begin was het enorm frustrerend om kritiek te krijgen die voor je gevoel zomaar uit de lucht komt vallen. Gelukkig had ik veel aan mijn coaching, anders was ik jammerlijk ten onder gegaan in het proberen om het iedereen naar de zin te maken. Want dat kan eenvoudigweg niet, ook niet als het allemaal professionals zijn. 

Wat ik echt heel jammer heb gevonden en nog steeds vind, is dat mijn eigen mening door velen niet wordt gevraagd. Bijvoorbeeld: ik heb een van de kinderen thuis gehad en breng hem terug naar zijn pleegadres. Daar vertelt hij enthousiast over wat hij heeft meegemaakt. De volwassenen aldaar hebben door zijn verhaal hun vraagtekens bij mij. Ze interpreteren negatief. Ze doen hun verhaal bij hun eigen pleegzorgbegeleider, die vervolgens contact opneemt met de voogd. De voogd stuurt mij een mail dat er zorgen zijn ontstaan rondom mijn manier van opvoeden en beperkt vervolgens mijn vrijheid. En dat allemaal zonder dat er ook maar iemand naar mij is toegekomen om te vragen wat er nou eigenlijk is gebeurd, en wat mijn visie is.

Ik heb best wat tijd nodig gehad om hier mijn weg in te vinden. Eigenlijk was dit een soort herhaling van het proces dat ik al eerder heb meegemaakt in het loskomen van de mening van anderen. Het was wel mijn voordeel dat ik zo open naar mezelf kon kijken en deze ervaringen kon bespreken met andere professionals. Daardoor kwam ik erachter dat zoals ik deed, helemaal niet zo raar hoefde te zijn. En durfde ik steviger vast te houden aan mijn eigen visie. En in te gaan tegen het advies van de toenmalige voogd. 

Het is heel begrijpelijk als je voorzichtiger bent, omdat je onder het vergrootglas ligt. Maar ik vond dat de tijd voorbij was dat ik vanwege de mening van anderen mijn gedrag aanpaste. Daarmee maakte ik het mijzelf niet makkelijk, maar ik geloof wel dat ik hierdoor meer in mijn kracht ben gekomen.

Morgen vertel ik een mooi voorbeeld hiervan.

Discriminatie

 Alle berichten over racisme van de laatste tijd hebben me doen nadenken over hoe je hier het beste mee om zou kunnen gaan als je de principes van de geweldloze communicatie begrijpt. 

Het stond me eerst tegen dat je niet mocht zeggen "all lives matter", als reactie. Totdat ik me ging realiseren hoe belangrijk het is dat mensen zich mogen uiten, mogen laten merken hoeveel pijn er zit. 

In mijn eigen leven is er weinig sprake geweest van deze vorm van racisme. Maar er is in mijn omgeving wel degelijk heel veel sprake van discriminatie. Want wat is discriminatie anders dan oordelen over anderen? Jezelf op een hoger niveau plaatsen? Iemand anders dom vinden? Op iemand neerkijken omdat hij te dik is, of aan een ziekte lijdt? Of domweg omdat je vindt dat hij geen gelijk heeft en jij wel? Misschien vind je hem een dader en jezelf een slachtoffer.

Het duizelt me bijna als ik besef hoe enorm dit probleem is. Maar inzicht brengt ook helderheid. Eigenlijk is het gewoon zó simpel. Gelukkig maar! Als je niet snapt wat ik bedoel, lees dan mijn posts over geweldloze communicatie nog eens. Of luister een paar workshops van Marshall Rosenberg. En nog een keer. Totdat het landt in je denken, en je merkt dat je van alle mensen bent gaan houden. Zonder diagnoses en zonder stempels.

Ik weet het, het is geen populaire boodschap. Je slachtoffer voelen kan zo vertrouwd zijn dat je het niet kwijt wilt raken. De schuld geven aan een ander ligt heel erg voor de hand. Onlangs lag ik 's nachts een beetje te mijmeren totdat ineens met een schok tot me doordrong dat de zondeval er eigenlijk in bestond, dat de mens de schuld buiten zichzelf legde: "zij heeft het mij gegeven", "de slang heeft het mij gegeven". Zou het niet geweldig zijn als we allemaal leren om de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven te nemen?

Gevonden op Instagram

 Jullie weten allang hoe groot de plek is die geweldloze communicatie in mijn denken inneemt. Hoe technisch het ook klinkt, als een trucje om te voorkomen dat mensen boos worden, hoe langer ik ermee bezig ben, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het denken dat de grondslag is van de geweldloze communicatie een oplossing, zo niet dé oplossing, is voor zo'n beetje alles wat er op onze weg komt.

Op Instagram volg ik de berichten met de hashtag #nonviolentcommunication. Daar kom ik soms bijdragen tegen waarvan ik me afvraag of degene die dit heeft gepost wel begrijpt wat geweldloze communicatie inhoudt. Maar ik kom ook regelmatig juweeltjes tegen. Een daarvan staat hieronder. Waard om te delen. Ik vond hem hier. 

We are all convinced that we desire the truth above all. Nothing strange about this. It is natural to man, an intelligent being, to desire the truth. (I still dare to speak of man as ‘an intelligent being’!) But actually, what we desire is not ‘the truth’ so much as ‘to be in the right.’ To seek the pure truth for its own sake may be natural to us, but we are not able to act always in this respect according to our nature. What we seek is not the pure truth, but the partial truth that justifies our prejudices, our limitations, our selfishness. This is not ‘the truth.’ It is only an argument strong enough to prove us ‘right.’ And usually our desire to be right is correlative to our conviction that somebody else (perhaps everybody else) is wrong.” —Thomas Merton

Is dit niet pijnlijk waar? En is het niet geweldig om je hiervan bewust te worden? Klopt het dat 'de waarheid' je vrijmaakt, en waar zit die waarheid dan in? 
Doe er je voordeel mee!

Uithuisplaatsing - vervolg zicht op nieuwe thuissituatie

Mijn verslag over dit onderwerp heeft de realiteit bijna ingehaald. Want op dit moment is het nog steeds zo dat we in de fase zitten dat er meer zicht aan het komen is op de thuissituatie. 

Zoals ik gisteren schreef, is het heel interessant om met de dames te praten die mijn situatie onderzoeken. Ik krijg van hen enorm veel erkenning en respect. In mijn naïviteit heb ik gedacht dat dit het einde van de uithuisplaatsing zou betekenen. Want als professionals zelf komen kijken hoe het er hier thuis aan toegaat, mij grondig leren kennen en het hele verhaal erachter, en het volledige vertrouwen uitspreken dat het helemaal goed zal gaan als ik per direct alle kinderen tegelijk bij mij thuis heb wonen, heb je volgens mij alle reden om naar de rechter te stappen en er een punt achter te zetten.

Helaas werkt het om een of andere reden niet zo. Naar de reden waarom kan ik alleen maar gissen, al helpt het wel om in gedachten in de schoenen te gaan staan van de gezinsvoogd, op wie een grote verantwoordelijkheid rust. 

Binnenkort neemt de rechter opnieuw een beslissing. De voogd heeft haar advies aan de rechtbank op papier verstuurd, en daar heb ik mijn eigen visie aan toegevoegd. Het is mogelijk dat er geen zitting komt en de rechter nu al een besluit neemt. Liever zou ik een zitting hebben, zodat er persoonlijk van gedachten kan worden gewisseld. Dus is het nu een kwestie van afwachten.

Inmiddels wordt er wel gewerkt aan opbouw van contact. Het is dus in elk geval in beweging, de goede kant op, al zou ik liever een ander tempo zien.

Uithuisplaatsing - er moet zicht komen op mijn nieuwe thuissituatie

 De nieuwe voogd zette zich met hart en ziel in voor ons gezin. Ze had het er maar druk mee. Ten eerste waren er vier totaal verschillende jongens, verdeeld over drie plekken, met elk hun eigen omvangrijke verhaal, maar ten tweede lag er een dringend verzoek van mij om de kinderen weer bij mij thuis te krijgen. Een voogd kan niet zelf bepalen of dit mogelijk is, daarvoor moeten de officiële wegen bewandeld worden. En die wegen zijn lang.

De voogd heeft dit heel erg fijn opgepakt. Ze vond dat het te lang duurde voordat ik aan de beurt was bij het maatschappelijk team van IJsselstein, en ze is op zoek gegaan naar een vervangende instantie. Daar ging wel wat tijd in zitten, maar uiteindelijk had ze een instantie gevonden - Eleos - die mij "per direct" konden helpen. Dat per direct moet je met een korreltje zout nemen, want eerst moeten alle formaliteiten worden vervuld, zoals het zorgen voor een beschikking. 

Vanuit de instelling die één van de jongens geplaatst had, was inmiddels wel besloten dat onderzocht zou worden of hij weer bij mij kon wonen. Deze instelling heeft hier mensen voor in huis. Deze vrouw zou weliswaar slechts voor één kind onderzoek doen, maar natuurlijk zouden haar bevindingen over mij als persoon ook voor het geheel waardevol zijn.

En toen kwam corona in Nederland. Veel dingen werden uitgesteld of veranderd. De instelling van dit kind besloot dat alle contact vermeden moest worden. Ik mocht zelfs mijn kind niet meer ophalen of bezoeken. Wel kon ik telefonische gesprekken hebben met deze vrouw. En dat deden we. Urenlange gesprekken hadden we, en ze bleef maar vragen. 

En ik had EINDELIJK het idee dat mijn verhaal gehoord werd door de juiste persoon. Die naar MIJ luisterde. Deze gesprekken hebben mij ongelooflijk goed gedaan!

Morgen meer hierover.

Een boek?

 Al tijden loop ik met het idee om een boek te schrijven over de bijzondere periode die achter mij ligt. Een paar keer ben ik begonnen, maar liep ik vast omdat ik de vorm nog niet weet te vinden en bang was dat het een onoverzichtelijk rommeltje zou worden.

Van verschillende kanten kwam echter de aansporing om het toch te doen. Onlangs heb ik besloten om gewoon alles wat ik aan tekst kan vinden, in een Word-document op chronologische volgorde te zetten. Appgeschiedenissen, mails etcetera. En daar ben ik nu dus mee begonnen.

Mensen, wat een geweldig mooi werk om te doen! Het kost heel wat tijd, maar stukje bij beetje ontvouwt zich al het hele verhaal opnieuw. Meer dan 100.000 woorden staan er al in, en er komt nog veel meer.

Nu kan ik het natuurlijk niet zo laten. Je gaat geen mails of apps van anderen publiceren en voor een groot deel ervan zou ik gewoon geen toestemming krijgen. Dus de komende tijd ga ik me bezinnen op een manier om al die tekst om te zetten in een verhaal.

Wie weet loop ik wel tegen iemand op die me van tips kan voorzien...!

Uithuisplaatsing - wisseling van voogd

Er waren diverse redenen waarom we een nieuwe gezinsvoogd kregen. Aan een wisseling van voogd zitten meerdere kanten. Aan de ene kant gaat alle opgebouwde persoonlijke kennis - het "gezinsgevoel" - van zo'n voogd verloren. Een nieuwe voogd moet weer helemaal starten met het opbouwen van persoonlijk contact. Aan de andere kant kan het geen kwaad dat er iemand met een frisse blik de zaak oppakt. Ook waren de twee voogden onderling nogal verschillend, en ik heb het idee dat de nieuwe voogd als persoon veel beter bij ons als gezin past. 

Hoe dan ook, een nieuwe voogd kwam er, daar had ik zelf niets over te zeggen. En deze voogd begon op een ietwat ongelukkig moment: precies op de dag van de zitting over de nieuwe verlenging, die de vorige voogd nog had aangevraagd. Omdat de vorige voogd op vakantie was toen de zitting was, kon het gewoon even niet anders. Feit was wel dat de voogd in een zitting belandde waar mensen met elkaar over een zaak praatten die al wat langer liep, met dezelfde betrokken rechter, waar dingen werden behandeld die zij zelf niet had bedacht maar als dossier op haar bureau had gekregen. 

Grappig hoe je op zo'n eerste ontmoeting reageert. Met de eerste voogd heb ik vooral veel gelegenheid gehad om mijn eigen oordelen over haar te vinden en aan te pakken. Om te zien dat ze onder die professionele houding, de make-up en de hoge hakken echt wel een hart had zitten dat vooral uitging naar de veiligheid van kinderen, ook mijn kinderen. Om te snappen dat ze haar eigen omstandigheden en achtergrond had, die misschien wel invloed hadden op haar manier van denken en doen, maar dat ik daar ook iets van mezelf tegenover mocht stellen. Dat ik mocht groeien in mijn eigen visie, en dat ze die best wel in overweging wilde nemen. 

Toen de tweede voogd kwam, was ik zelf al een heel stuk verder in mijn eigen proces. Dat zal ongetwijfeld schelen. En verder was het een verademing dat dit een vrouw was op gympen en in een spijkerbroek. Zonder make-up, en met losse pieken haar. Van de eerste voogd raakte ik nog geregeld uit balans (door alle bij elkaar opgetelde factoren), toen de tweede voogd begon stond ik al stevig in mijn schoenen. Ik ben zelfs begonnen om haar visie over opvoeden uit te dagen - daarover later meer!

Uithuisplaatsing - alweer verlenging

De tijd gaat snel - dat weten we allemaal. Voordat je het weet ben je weer een half jaar verder, ook als je met een uithuisplaatsing te maken hebt. Voor de kinderen voelt het trouwens heel anders, daar is elke dag dat ze niet lekker in hun vel zitten een dag te veel - en dit besef zorgt dan weer voor frustraties bij de volwassenen die eigenlijk gewoon heel graag willen dat alles helemaal in orde komt.

Het werd dus zomaar ineens januari 2020 en er was weer een nieuwe zitting. Met nieuwe voogd plus collega, en ons tweeën.

Deze keer sprak de rechter voorafgaand aan de zitting met drie van de kinderen, want in de tussentijd was een van de kinderen 12 geworden. Dit was ook de dag dat de kinderen hun vader weer voor het eerst zagen sinds hij hen had gemeld dat hij hun vader niet meer kon zijn. Dat was dus eigenlijk best spannend!

De pleegvader van genoemde junior was ook meegekomen, en hij mocht ook bij de zitting zijn.

Tijdens deze zitting ging eigenlijk het gesprek van een half jaar geleden gewoon verder waar we waren gebleven. We kregen beiden de gelegenheid om onze visie te geven op het geheel, en de rechter boog zich wat meer over elk kind afzonderlijk, hun individuele behoefte en gevoel. Ik vond het zelf erg fijn, ik had echt het idee dat ze wist waar ze het over had, dat ze balans bracht in het geheel, óók in de verzoeken die er lagen vanuit de (vorige) voogd, en ze besloot om de uithuisplaatsing van de oudste zoals aangevraagd inderdaad te beëindigen (geleidelijk aan), en de anderen niet met een heel jaar, maar met een half jaar te verlengen. Ze wilde op de hoogte gehouden worden van hoe het ging om zo over een half jaar opnieuw een goede afweging te kunnen maken.

Al met al gaf dit een heel prettig gevoel.  

Uithuisplaatsing - wachtlijsten zijn lang

Dezelfde dag dat de gezinsvoogd mij had aangeraden om me aan te melden bij het lokale wijkteam, heb ik dit gedaan. Ik hoopte dat de mensen van dit team me zouden helpen om de uitspraak van de zitting die aanstaande was te beïnvloeden. Want ik vond zelf dat ik er klaar voor was om de jongens bij me thuis te krijgen. Ik liet Marco via de mail weten dat ik hiermee bezig was.

Het wijkteam van IJsselstein liet weten dat ze een wachtlijst hadden van zo'n 8 weken, maar gezien de urgentie in mijn vraag zouden ze eerder contact opnemen. Dit contact liet echter op zich wachten. 

De tijd stond intussen ook niet stil, en de zitting bleek al op 3 januari te zijn. Over deze zitting vertel ik morgen, nu slaan we die even over want we zijn nog lang niet aan het einde van de wachtlijst. Sterker nog, ik ben nooit bovenaan de wachtlijst van het sociaal team van IJsselstein gekomen!

Inmiddels hadden we ook een nieuwe gezinsvoogd. Hierover schrijf ik ook een andere keer meer. Deze gezinsvoogd ging energiek aan het werk om de hulp op een andere manier te verkrijgen dan via het wijkteam. Ze deed mij verschillende voorstellen en ik vond het allemaal goed. Ik was allang blij dat ze er zoveel werk van maakte! Uiteindelijk bleek Eleos de instelling die direct plek voor me had, en we werden aangemeld. Dat "direct plek" moet je overigens ook nog met een korreltje zout nemen. Ik denk dat er ongeveer zes weken voorbijgingen voordat uiteindelijk de eerste afspraak werd gemaakt, en toen was het inmiddels mei geworden, en was het alweer bijna tijd voor de volgende zitting.....

Wachten, wachten, wachten dus. En dat terwijl ik er meer dan klaar voor was om mezelf te laten keuren. En er vanuit de jongens ook signalen kwamen dat ze wilden dat er een einde kwam aan de tijd van pleegzorg.

Uithuisplaatsing - niet te vroeg juichen

 Omdat ik zelf volledig vertrouwde op de goede afloop, hield ik er maar weinig rekening mee dat er nog zoveel ogen over de thuissituatie zouden moeten gaan voordat er groen licht kon worden gegeven voor terugplaatsing van de kinderen. Trouwens, dat dit moest gebeuren, was eigenlijk nog nooit met zoveel woorden gezegd. Mij werd eigenlijk alleen maar gezegd dat ik moest zorgen voor een woning, en dat gaf mij het idee dat het wel in orde zou komen als ik eenmaal ergens definitief onderdak kreeg.

In oktober kreeg ik dan eindelijk mijn flat. Vol energie ging ik aan het werk om hem zo snel mogelijk in te richten en klaar te zijn voor de jongens. In mijn naïeve vertrouwen op de goede afloop verwachtte ik ze zo'n beetje direct na de volgende rechtszitting in januari op te kunnen halen en ik had nog net geen nieuwe scholen voor ze uitgezocht, toen ergens begin december de voogd op bezoek kwam. Toen ze kwam, was de flat al redelijk ver ingericht, alleen zat ik nog op tuinstoelen. De voogd was bijzonder prettig verrast door wat ze zag en ik kreeg een welgemeend compliment. Maar ze maakte me ook duidelijk dat er nu eigenlijk pas kon worden begonnen aan het onderzoeken van de mogelijkheid voor terugplaatsing. En dat ze bij de rechtbank had verzocht om voor drie van de vier kinderen de uithuisplaatsing met een jaar te verlengen. Dit was een bittere pil om te slikken.

Achteraf gezien is het wel logisch. Dit soort hulp wordt betaald door de gemeente waar je woont. Als je nog geen definitieve woonplek hebt, weet je dus ook niet waar je hulp moet aanvragen. (Als je het mij vraagt, moet dit ook anders kunnen, maar het is nou eenmaal op dit moment niet anders). De voogd leefde met me mee. Ze liet me weten hoezeer ze het mij gunde dat deze hulp op gang zou komen, en dat er niet alleen mensen waren die van alles rondom de kinderen regelden, maar dat er ook hulp voor mij en de situatie als geheel kwam. Ze raadde me aan om me aan te melden bij het sociaal team van de gemeente IJsselstein, en vertrok weer, nadat ze haar goedkeuring had uitgesproken over het feit dat de bezoekregeling die ik voor de jongens had (bezoek en overnachtingen bij mij) op dit adres kon worden voortgezet. 

Grappig genoeg had de voogd wel besloten om voor de oudste puber wel alvast terugplaatsing aan te vragen. Hiervoor hoefde ik kennelijk minder goedgekeurd te worden dan voor de andere drie kinderen. De reden hiervoor was dat deze puber duidelijk niet lekker in zijn vel zat op de plek waar hij woonde, iets wat de begeleiding daar en via hen ook de voogd niet was ontgaan.

Uithuisplaatsing - er komt steeds meer duidelijkheid

Was er aan het begin van de uithuisplaatsing één grote kluwen onduidelijkheid, met beschuldigingen en aannames over en weer, na een half jaar was dit behoorlijk aan het veranderen. Dat ik nog geen woning had, was nog heel belangrijk uiteraard, maar inmiddels had ik wel urgentie gekregen en binnen afzienbare tijd zou dit punt worden opgelost.

De rechter is de enige die kan beslissen over een eventuele terugplaatsing. De rechter laat zich informeren door de Raad voor de Kinderbescherming, die op hun beurt een gezinsvoogd hebben aangewezen. Als je je kinderen terug wilt hebben, zul je dus goede vriendjes moeten worden met deze mensen (dit was een goede raad van dr. Phil in een van zijn uitzendingen, die ik goed in mijn oren heb geknoopt). Natuurlijk ben je het als ouder van uit huis geplaatste kinderen niet altijd eens met dingen die de gezinsvoogd beslist, en dan komt het aan op de wederzijdse vaardigheden op het gebied van contact om ook echt "goede vriendjes" te worden. 

In ons geval was dit goede contact moeilijk te realiseren tussen de voogd/kinderbescherming en Marco, met als gevolg dat hij zelf het contact met deze instanties heeft verbroken. Hoe verdrietig ook, dit was niet iets waar ik wat aan kon doen. Mijn zaak was om zelf te zorgen voor goed contact met de voogd, en daar stortte ik me op, geholpen door mijn groeiende inzicht op dit gebied.

Dat het zo liep, zorgde uiteraard wel voor een zekere duidelijkheid, namelijk dat er kon onderzocht worden of terugplaatsing bij mij mogelijk was. Dit zou nog wel heel wat voeten in de aarde hebben, want ook al had ik inmiddels een lovend rapport van de psychologe, er was nog niemand die met eigen ogen had gezien hoe ik het tegenwoordig deed als moeder. Het zou nog lang duren voordat dit kon worden onderzocht (want daarvoor moet je eerst een woning hebben en moet er hulp vanuit je nieuwe woonplaats worden opgestart, waarvoor dan eerst een wachtlijst zou gelden). De toenmalige voogd leek een niet al te rooskleurig beeld van mij te hebben, zij haalde regelmatig aan dat er een dik dossier lag met kritiek op mijn functioneren. 

Voor de professionals was het dus nog lange tijd onduidelijk of ik capabel was om de kinderen, van wie wel duidelijk was dat ze intensieve zorg nodig hadden, onder mijn hoede te hebben en ze kon bieden wat ze nodig hadden. Toch was dit voor mij geen grote frustratie, want ik wist zelf wel waar ik toe in staat was. Ik had me suf gelezen op het gebied van opvoeding en ontwikkeling, en wat nog belangrijker was: ik was zelf voortdurend in een proces van verandering en had eigenlijk een algehele metamorfose als mens ondergaan. Ik was degene met het totaalplaatje, terwijl al die hulpverleners allemaal maar een klein stukje zagen. En ik voelde  in mijn hele wezen de duidelijkheid die bij de anderen nog ontbrak.

Ik had vanaf het begin de jongens elke zondag (en de jongste twee om de zondag) bij mij thuis gehad, en ik zag zelf hoe ze groeiden in de onderlinge omgang. Waren er in het begin nog twee broers die liever niet tegelijk bij mij waren, na verloop van tijd durfden ze het wel weer aan. Eén keer was er echt een heftige ruzie, tussen deze twee. Eigenlijk is het maar goed ook dat dit gebeurde, want zo deden we met elkaar een geheel nieuwe ervaring op, namelijk hoe je óók een ruzie kunt oplossen. Dat ze allebei handelden vanuit hun goede wil, de één vanuit de wil om voor de ander te zorgen, de ander vanuit het verlangen naar autonomie, om zelf te mogen beslissen. Dat dit kan botsen, is logisch, maar het was een enorme eye-opener om een ruzie op deze manier te kunnen bekijken. Ik zag de verademing in de ogen van mijn zoon toen dit gebeurde, en ik kreeg naderhand van hem een dikke knuffel (hij was toen 11).

Uithuisplaatsing - het eerste half jaar is voorbij

Omdat de uithuisplaatsing in eerste instantie voor een half jaar was uitgesproken, moest de situatie na dat halve jaar opnieuw door de rechter worden bekeken. De zitting was op een zonnige zomerdag. Inmiddels was de oudste van de vijf minderjarigen van januari 18 geworden, wat betekende dat het niet meer over hem ging. De jongste twee waren nog onder de 12, die werden niet uitgenodigd voor de zitting. Met de andere twee pubers reed ik naar de rechtszaal in Utrecht.

Ik herinner me nog goed dat we eigenlijk best ontspannen waren. We besloten samen om te parkeren in de zone waar dit nog gratis was, en op die manier het dure centrumparkeertarief uit te sparen. Waar we dan na de zitting een lunch mee zouden kopen bij een winkeltje aan de Jutfaseweg. We namen lekker de tijd voor een zonnige stadswandeling van de auto naar de rechtbank. Voor de twee pubers was dit de eerste keer. Ze vonden het eigenlijk wel leuk. Bij de balie konden ze het wachtwoord voor de wifi ophalen en de eerste grapjes werden gemaakt toen we door de beveiliging moesten en alles wat metaal bevatte, apart door de sluis ging.

In de wachtruimte was plek genoeg voor alle partijen om op voldoende afstand van elkaar te gaan zitten. Voor onze zitting was er een heel groepje mensen aanwezig: Marco had een advocaat meegenomen, en vanuit Samen Veilig waren er twee mensen gekomen: onze voogd en een collega van haar die het contact met Marco zou gaan onderhouden. Er was ook een bevriend echtpaar aanwezig. 

Eerst werden de beide jongens door de rechter gehoord. Zij nam alle tijd voor hen dus het duurde wel even. En daarna begon de zitting. Ik kan het me nu niet meer helemaal herinneren, maar ik weet nog wel hoe gespannen deze zitting verliep. 

Ik had nog steeds geen eigen woning, dus eigenlijk stond de uitspraak al vast dat de uithuisplaatsing verlengd zou worden met nog eens een half jaar. Maar tijdens deze zitting ging het ook over onze wensen en plannen. We kregen beiden de tijd om ons hierover te uiten. Uiteindelijk wilde de rechter haar beslissing van de verlenging uitspreken en daarna afsluiten, maar ik wilde eigenlijk wel heel graag iets horen over wat ons te wachten zou staan. En wat de rechter toen zei, zal ik nooit vergeten: "het kan zomaar zijn dat u de kinderen krijgt toegewezen als u een woning heeft". Kijk, die stak ik in mijn zak! Deze zin, één keer uitgesproken zonder al te veel nadruk, heb ik in mijn hoofd ontelbare keren opnieuw afgespeeld, en is voor mij een baken geweest om mij aan vast te houden in de tijd die volgde.

Uithuisplaatsing - zoals het gaat, is het goed

 Heer, geef mij kalmte

om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen

moed

om te veranderen wat ik wel kan veranderen

en wijsheid

om hiertussen onderscheid te maken

Dit gebed kende ik van de anonieme alcoholisten. Hoewel ik zelf niet van alcohol houd, is dit gebed toch een enorme hulp voor mij geworden. In een andere vorm gegoten is het een veel gebruikt hulpmiddel voor persoonlijke ontwikkeling.

Bij een uithuisplaatsing zijn er veel dingen die je als ouder niet kunt veranderen. Een rechter neemt een beslissing over de verblijfplaats van je kinderen, en een voogd beslist mee over een bezoekregeling. Je moet je hier gewoon aan houden. Dat is niet makkelijk geweest voor mij, en dat is het nog steeds niet, al verschuift de manier waarop dit zich uit met mijn eigen ontwikkeling mee. 

Natuurlijk zijn er ook dingen die je wel kunt veranderen. Dat is ook een hele weg om te leren gaan. Je kunt in elk geval je wensen kenbaar maken. Bijvoorbeeld om meer contact, overnachtingen. Je hebt dan wel niet de bevoegdheid om te beslissen, je mag wel degelijk voorstellen doen. 

Ik heb hiernaartoe moeten groeien. Tussen plannen durven maken en voorstellen indienen en afwachten wat de beslissing wordt van de voogd zit een spanningsveld waar je tegen moet kunnen. Het kan makkelijker zijn om gewoon niets te willen.

Wat een mooi gebed. Het helpt op elk moment om in balans te komen, hoe ver in het proces je ook bent. Het is het accepteren van de dingen die er zijn, plus het ja durven zeggen tegen je verlangen naar verandering. 

In de titel schreef ik "zoals het gaat, is het goed". Dit heeft me enorm vaak geholpen als de dingen anders liepen dan ik wilde. Inmiddels heb ik vele malen ervaren dat juist zoals het wel ging, dat dit nodig was om een of andere reden. Dat ik het misschien lastig vond om te accepteren, maar dat later bleek dat het maar goed is dat het zo ging. Daarom heeft dit mij in toenemende mate geholpen om ook al van tevoren het vertrouwen te hebben dat zoals het gaat, dat dit goed is.

Uithuisplaatsing - je bent je kinderen niet kwijt

Een uithuisplaatsing is wellicht een van de grootste angsten van ouders die in een nare situatie zitten. Je kunt het gevoel krijgen dat je kinderen 'van je worden afgepakt'.

Een grote hulp om hiermee om te leren gaan vond ik in een van de filmpjes van Byron Katie die ik bekeek. Ik heb al eerder over haar methode geschreven. Zij moedigt je aan om je gedachten (oordelen) op papier te zetten en ze vervolgens te onderzoeken. Ik bekeek een filmpje waarin een verdrietige moeder vertelt dat haar dochter is overleden. De basis onder haar verdriet was de gedachte dat ze haar dochter niet meer had. Tijdens de sessie kwam ze erachter dat dit helemaal niet waar was. Ze had haar dochter overal waar ze maar was, ze nam haar mee in haar hart. Natuurlijk is er een rouwen als je kind overlijdt, maar de dikke zwarte scherpe rand was eraf na deze sessie.

Bij een uithuisplaatsing ligt het zwaartepunt natuurlijk op een andere plek dan bij deze moeder. Toch heb ik er heel veel aan gehad om deze sessie te bekijken. Om na te gaan waar mijn eigenlijke pijn zat, om er vervolgens achter te komen dat deze pijn te verhelpen was. Want de basisgedachte: "ik ben mijn kinderen kwijt", waardoor zoveel pijn ontstaat, is gewoon niet waar. Ik heb mijn kinderen nog, allemaal. Ik kan met ze praten, al moet ik daar wat meer moeite voor doen dan wanneer ze de hele dag om me heen zijn. Ik kan niet elke dag voor ze koken, ze achter de broek aanzitten om hun huiswerk te maken of ze naar bed sturen. Nee, maar wat zijn de allerbelangrijkste dingen die je voor je kinderen wilt? Is dat niet dat je ze wilt laten opgroeien tot verantwoordelijke volwassenen, die hun eigen keuzes kunnen maken? Die hun weg vinden in het leven? Is het niet zo dat je ze juist hierin het liefste wilt begeleiden?

Gelukkig is dit heel goed mogelijk in het geval van een uithuisplaatsing. Misschien juist extra goed, juist door de onderlinge verschillen in de nieuwe omstandigheden. 

Ik besefte dat de uithuisplaatsing voor de jongens zelf ook een belangrijke plek in hun ontwikkeling zou hebben. Dat ze juist hierdoor zouden kunnen opgroeien tot extra krachtige volwassenen. 

Uithuisplaatsing - met nieuwe moed verder

Het gesprek met de voogd klaarde de lucht wel op. Duidelijkheid krijgen over (on)mogelijkheden is niet altijd leuk, maar kan je wel met de neus in de juiste richting krijgen. Behalve dat mijn verwachtingen onterecht bleken te zijn, wat niet leuk was, begon er wel een nieuwe vorm van vertrouwen te groeien naar de voogd, nu de lastige dingen waren uitgesproken. 

Hoewel de voogd niet veel voor me kon betekenen waar het de dingen betrof die ik voor elkaar moest krijgen (ouderschapsplan etc), liet ze me wel weten dat ze mijn inspanningen zag en waardeerde. Dat ze heus wel zag hoeveel moeite ik deed om alles te regelen. 

Een grote opsteker was de afronding van mijn persoonlijke psychologische onderzoek. De uitslag hiervan heb ik aan de voogd gegeven en die is ook terecht gekomen in verslagen naar o.a. de rechtbank. Voor wie het blogje hierover gemist heeft: in de uitslag staat zwart op wit dat ik voorheen een afhankelijke persoonlijkheid heb gehad, maar nu niet meer. En ik ben daar buitengewoon trots op. Want het is mijn persoonlijke ontwikkeling in één zin verwoord. 

Zo stevenden we af op het einde van het eerste half jaar van de uithuisplaatsing....

Uithuisplaatsing - onterechte verwachtingen

 Bij de rechtszitting in januari was behalve de uithuisplaatsing ook een ondertoezichtstelling uitgesproken. Dat betekende dat wij een toeziend voogd kregen, het eerste jaar was dat dezelfde als degene die daarvoor ook al met ons gezin bezig was vanuit Samen Veilig. 

Van tevoren had ik een rooskleurig beeld van het hebben van een voogd. Ik wist dat de focus op het welzijn van de kinderen zou liggen, en daar lag mijn focus ook. Ik dacht dat de voogd zou bemiddelen tussen ons als ouders op de punten waar wij het grondig met elkaar oneens waren, en ik zag ernaar uit om deze onderwerpen onder de loupe te nemen.

Ook dacht ik dat de voogd ons zou helpen om te komen tot een ouderschapsplan, en dat ze Marco zou helpen om zich te houden aan zijn toezegging om psychologisch onderzoek te laten doen.

Als je leeft met bepaalde veronderstellingen, en je hebt dan in alle drukte korte gesprekken waarin er ook dingen worden gezegd die je op een bepaalde manier opvat, dan kan er makkelijk geruis ontstaan. Dit gebeurde bij mij ook. Nu denk ik dat het heel erg fijn was geweest als ik duidelijke uitleg had gekregen over wat we van een toeziend voogd mochten verwachten, en vooral ook wat niet. Dit was niet gebeurd, en daardoor was het onderling contact met de voogd de eerste maanden nogal ongemakkelijk. Mijn drang om alles in orde te krijgen, was groot, en de weken en maanden gingen voorbij zonder dat op bovengenoemde punten echt iets gebeurde.

Op een gegeven moment liepen mijn frustraties zo hoog op dat ik op zoek ging naar hulp. Ik belde met het AKJ, waar je advies kunt krijgen over moeilijke situaties binnen jeugdzorg. Daar kreeg ik goed advies, dat eigenlijk bestond uit het op een rijtje zetten van hoe je nou met zoiets omgaat. Mijn klacht was dat de voogd niet deed wat ze had gezegd te doen. Om zoiets als onderwerp voor een klacht te gebruiken, is het belangrijk dat het zwart op wit staat. Als het al niet in een mail of verslag stond, was het advies dus om via de mail te vragen wat de voogd zou doen. Dan had je iets om op te handelen. Als duidelijk is dat de voogd dingen zegt maar ze niet doet, kun je het gesprek aangaan, of je kunt een klacht indienen bij de leidinggevende van de voogd.

In een mail vroeg ik de voogd wat de stand van zaken was op de punten waar ik moeite had, en ik kreeg een antwoord terug waar ik eigenlijk niet zo goed raad mee wist. 

In die tijd was ik nog niet zo mondig en assertief als nu. Ik vond het volkomen normaal dat ik mijn ervaringen met de leidinggevende van de voogd zou bespreken. Niet direct als klacht, maar meer om te laten weten waar ik moeite mee had. Gewoon open. Dus toen ik toch voor een gesprek bij Samen Veilig moest zijn, vroeg ik alvast bij de receptie naar het mailadres van de leidinggevende van de voogd. Ik had nog niet eens echt het plan om ook echt een mail te sturen, maar dan had ik het vast.

Waar ik niet op had gerekend, was dat de receptioniste aan de voogd vertelde dat ik naar dat mailadres had gevraagd. Dit gebeurde voor het gesprek waarvoor ik daar was gekomen, en toen de andere gespreksdeelnemers weg waren, vroeg de voogd of ik nog even kon blijven zitten. Ze vroeg waarom ik om het mailadres van haar leidinggevende had gevraagd, en toen hadden we dus zomaar onverwachts het gesprek dat nodig was om duidelijkheid te krijgen over mijn verwachtingen.

Een voogd is er niet voor om problemen tussen ouders te helpen oplossen, ook al zou dat dienen tot welzijn van de kinderen. Een voogd is er ook niet voor om een ouderschapsplan te helpen opstellen, dat is een taak voor de ouders zelf, en ook als één van beide ouders helemaal niets doet en communicatie weigert, dan nog is het de taak van ouders en niet van de voogd. En een voogd kan geen ouder dwingen om onderzoek te ondergaan.

Van dit nieuws was ik lichtelijk ontgoocheld. Want hoe moest het nu verder?

Uithuisplaatsing - druk druk druk

 Als ik terugdenk aan de eerste tijd dat de jongens in pleegzorg waren, denk ik aan een overvolle agenda. Logisch, want het gaat om een groot gezin. Het was maar goed dat ik geen werk had, want alles had wel even tijd nodig voordat het geheel in wat rustiger vaarwater kwam.

Op vier plekken waren regelmatig gesprekken met wisselende bezetting en wisselende onderwerpen. En dan was er de omgangsregeling, die per kind weliswaar niet heel intensief was, maar alles bij elkaar mij toch behoorlijk wat wekelijkse kilometers liet rijden.

De tijd die ik tussendoor had gebruikte ik vooral om zelf tot rust te komen, na te denken, voor de sessies met de coach (vooral online), helende filmpjes te kijken (van Byron Katie, Marshall Rosenberg, en ik had er ook veel aan om naar filmpjes te kijken van talentenshows waarin kunstenaars zich uitten vanuit hun kern. Ook keek ik naar filmpjes met de titel "random acts of kindness - faith in humanity restored"). Ik denk dat ik niet moet onderschatten wat die tijd mij gebracht heeft.

Hoewel ik zelf in gedachten allang bezig was met "hoe krijg ik de kinderen weer bij mij", was de voogd vooral bezig met "hoe komen de kinderen zoveel mogelijk tot rust". Dat botste nog wel eens in die beginperiode. 

Uithuisplaatsing - vervolg de andere ouder

 Ik schrijf niet veel over Marco. Toch is dat nu op z'n plek, omdat hij de andere ouder is en ik daar toch via de kinderen zeker mee te maken had. Ook al liet ik hem los. Wat ik hier beschrijf, is de situatie zoals ik heb begrepen dat het is gegaan vorig jaar, van wat ik uit de stukjes en beetjes informatie die ik her en der kreeg bij elkaar heb gevoegd, en wellicht zit er wat interpretatie van mijn kant bij:

Als je kinderen in pleegzorg zijn en andere mensen voor de gewone dingen zorgen: eten koken, onder de douche sturen, motiveren voor huiswerk enzovoort, dan word je voor je gevoel zelf gedegradeerd tot een ouder die alleen maar op bezoek kan komen. Je hebt dan niet veel te doen behalve misschien een spelletje spelen. Ik had de vrijheid van een eigen auto zodat ik de kinderen mee kon nemen en van alles met ze kon doen, en ik bracht de jongste elke week een keer naar bed, maar Marco was beperkter in zijn mogelijkheden. Ik kan me goed voorstellen dat het voor hem niet makkelijk was om in zo'n andere setting vorm te geven aan het ouderschap. 

Ik heb de indruk dat hij alleen de jongste twee nog een poosje regelmatig bezocht, ook omdat hiervoor duidelijke afspraken waren gemaakt over het bezoek. 

De hulpverlening heeft wel hulp aangeboden om het contact met de oudere kinderen - waar hij niet op bezoek kwam - te verbeteren, maar die hulp is niet aangenomen.

Na een paar maanden al is alle contact tussen hem en de kinderen gestopt. Dit had een reden, maar ik weet nog niet of ik daarover wil uitwijden. Dat is gewoon niet mijn zaak. Wel zie ik dat hij oprecht geen andere manier weet, dat hij zeker wel van alle kinderen houdt, en dat hij denkt hiermee het juiste te doen, de best mogelijke optie gezien alle omstandigheden. 

Ik kwam dus al vrij snel in een situatie terecht dat ik in de praktijk de enige ouder was met wie overlegd werd over de zaken die de kinderen betroffen. 

Uithuisplaatsing - loslaten wat de andere ouder doet

 Een van de allermoeilijkste dingen is het loslaten wat de andere ouder doet. Dat geldt niet alleen voor uithuisplaatsingen, maar dat geldt volgens mij ook in andere situaties. 

Zeker als je ideeën over wat gezond is ver uiteen lopen, kan er een enorme weerstand zitten op het loslaten wat de ander doet. Want het zijn nog steeds (ook) JOUW kinderen. Ik heb er een hele poos tegenaan gehikt om dit te kunnen, dat loslaten. Ik heb veel gesproken met o.a. mijn coach, hoe dat dan zit, als er dingen gebeuren die in mijn ogen toch echt beschadigend zijn, of ik dat maar moet laten gebeuren. Ik geloof wel dat ik mijn weg hierin heb gevonden.

Natuurlijk wilde ik op zich best graag weten wat Marco deed met de kinderen. Ik gunde het hem en de kinderen dat er ontspannen contact zou zijn. Ik had het hem ook gegund om de zondagen met de kinderen door te brengen en ik voelde me nog steeds een klein beetje verantwoordelijk op dit gebied. 

Toch moest ik het leren loslaten. Hoe zijn contact met de kinderen was, was zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik hoorde de kinderen ook niet uit of ze nog iets leuks met papa hadden gedaan. Ik bedacht dat als ik iets moest weten, dat het dan ook wel op mijn pad zou komen zonder dat ik ernaar aan het vissen was. En dat gebeurde ook.

Ik moet zeggen dat ik de houding vanuit jeugdzorg en de begeleiding van vooral de pubers als heel ondersteunend heb ervaren. Dat voelde niet altijd zo, vooral niet toen ik nog in de modus stond van ze-moeten-zien-dat-ik-de-gezonde-ouder-ben-en-hij-ze-beschadigt. Goede hulpverleners oordelen niet, en vooral niet over de ene ouder tegen de andere ouder. Ik vind het knap dat ze deze houding vast weten te houden, ook als ouders dingen doen die moeilijk te begrijpen zijn. 

Morgen verder over dit onderwerp.

Uithuisplaatsing - onderling contact

 Over elk van de uithuisgeplaatste kinderen werden afspraken gemaakt over het onderlinge contact. Contact met beide ouders en contact met broers en zus. Uitgangspunt was dat er gekeken werd naar ieders persoonlijke behoefte, maar dat is nou net iets wat niet zo makkelijk is om te achterhalen als er een achtergrond is waarbij eigen behoeften geen rol van betekenis hebben mogen spelen. Want zo kijk ik ertegenaan. Ik kan me niet herinneren dat één van de andere gezinsleden een behoefte heeft geuit wat het onderlinge contact betreft. Maar zelf had ik wel een enorme behoefte aan contact. 

Voor de kinderen boven de 12 was dat niet zo'n punt. Ze hadden mij regelmatig nodig als er vervoer nodig was, of als er iets moest worden aangeschaft. Af en toe bezocht ik hen waar ze waren en dan deden we een spelletje, maar het leukste contact vond ik het 'normale' contact, waarbij je een duidelijk doel hebt zoals samen een nieuwe zomerjas kopen. Of ondergoed. Daar genoot ik echt van.

Voor de twee die nog op de lagere school zaten, ging het anders. Voor het contact met hen werden duidelijke, vaste lijnen neergelegd. De bedoeling was dat ze eerst tot rust zouden komen, en daarna zouden we wel verder zien. Ik had voordat we dit gesprek hadden, goed nagedacht over wat ik zelf wilde. Wat ik het meest zou missen, was het naar bed brengen van de jongste. Hij was nog maar 9 jaar oud en het naar bed brengen was altijd een bijzonder moment geweest van open contact. Ik heb dus gevraagd of mijn bezoekjes aan hem op een tijd mochten zijn dat ik hem ook naar bed kon brengen. Dat mocht, één keer per week. Ik kwam dan om half 7 's avonds daar aan, na het eten, deed een spelletje met hem in de woonkamer bij de anderen van het gezinshuis, stuurde hem op tijd onder de douche en bracht hem rond 8 uur naar bed. 

Over zijn iets oudere broer werden andere afspraken gemaakt. De pleegouders hadden hier zelf ook een wens, omdat zij beiden een baan hebben en zij opvang wilden hebben voor de woensdagmiddag. Afgesproken werd dat Marco en ik om beurten op woensdagmiddag bij onze zoon zouden zijn. Dat viel mij een beetje tegen, want dat was dan weliswaar een hele middag, uit school tot aan 17 uur, maar dan wel met twee weken ertussen. De voogd vond dat het voor onze zoon te onrustig zou worden als er meer contactmomenten werden ingebouwd.

Waar ik ook aan dacht, was dat de kinderen elkáár nu niet meer zouden meemaken, en dat leek mij een enorme ingrijpende verandering. Daarom heb ik voorgesteld dat ik de kinderen elke zondag bij elkaar zou brengen op de plek waar ik onderdak had gevonden. Gelukkig vond dit voorstel weerklank bij de voogd, zij het dat ze voor de jongste twee wilde dat dit één keer per twee weken zou worden. 

En zo brak een intensieve tijd aan. Gek eigenlijk, want ik woonde inmiddels helemaal alleen en had alleen mezelf om voor te koken. En geen baan.

Uithuisplaatsing - de jongste twee vertrekken

 Februari bleek een drukke maand te worden. We maakten kennis met twee woonplekken, waar onze twee jongste kinderen een tijdelijk adres zouden vinden. De bedoeling was nog steeds dat het ongeveer een half jaar zou gaan duren*, en het ene adres, een gezinshuis dat zich net in de buurt had gevestigd en dat eigenlijk alleen als doel had om kinderen op te vangen met perspectief, d.w.z. tot hun 18e, stelde zelfs als voorwaarde dat het niet langer zou gaan duren. (.....)

Het andere adres betrof een jong echtpaar zonder kinderen.

De kennismakingen verliepen allebei prettig, en er werd een datum geprikt waarop de jongens, liefst allebei op dezelfde datum, naar hun nieuwe adressen zouden gaan. Ze mochten ook zelf kennismaken. 

Intussen logeerde ik nog steeds het merendeel van de tijd bij iemand in huis. Hier zou ik zeker de jongens niet kunnen ontvangen tijdens de komende contactmomenten. Dat zou ook niet nodig worden, want degene bij wie ik in huis was, vroeg of ik een andere plek wilde gaan zoeken (over deze periode heb ik eerder geschreven). Natuurlijk zou het een optie zijn om weer in te trekken in ons gezamenlijke huis, maar ook daar zou ik de kinderen niet kunnen ontvangen gezien de hele problematiek. Gelukkig kreeg ik de beschikking over een vrijstaand gastenverblijf van drie verdiepingen (in een kapschuur). Dit was een plek met enorm veel vrijheid en rust, heel erg geschikt om bezoek van mijn kinderen te ontvangen!

Hoewel er nog altijd één zoon thuis woonde, besloot ik om zelf ook definitief het huis te verlaten op de dag dat mijn twee jongste kinderen weg zouden gaan. De thuiswonende zoon had een fulltime baan plus twee avonden opleiding, en als hij thuis was, zat hij toch op zijn kamer. Hij vond het best.

En toen kwam de dag dat de jongste twee vertrokken waren.... ik weet nog dat ik, zoals steeds, ervan overtuigd was dat het niet anders kon en ook niet had gekund, en ik denk niet dat ik mezelf toen al toestond om te rouwen om wat niet was. Ik herinner me de enorme energie waarmee ik de auto tot de nok toe vollaadde met spullen die ik dacht nodig te hebben de komende tijd. Het hele huis liep ik door, ik nam afscheid van alle kamers, keek in alle kasten of er iets lag wat ik niet kwijt wilde, en ik vertrok van een huis dat zijn ziel had verloren doordat de allermeeste kinderen weg waren gebracht zonder hoop om ooit op die plek terug te keren.

En ik reed mijn nieuwe leven tegemoet. 

*half januari was de rechtszitting waarbij de uithuisplaatsing is uitgesproken voor een half jaar, met mogelijkheid tot verlenging tot een jaar

Uithuisplaatsing - ook degene die buiten de boot valt vindt een plek

 Gisteren vertelde ik dat een van de oudere kinderen geen beschikking kreeg. Dat was te verwachten aangezien hij geen indicatie had. Bovendien had hij plannen om vanaf augustus voor een jaar naar het buitenland te vertrekken. Hij moest nog wel een periode van ongeveer een half jaar overbruggen.

Ik moedigde hem aan om te vertrouwen dat het goed zou komen, linksom of rechtsom. Maar ik moest het zelf ook loslaten en vertrouwen, want ik had zelf (nog) geen plek waar ik hem onderdak kon geven.

Op een dag kwam ik hem ineens zomaar tegen ergens in Nieuwegein. Met een big smile op zijn gezicht vertelde hij dat hij waarschijnlijk onderdak had, in het gastenverblijf van een jong gezin dat net een nieuw huis had gebouwd. Hier zou hij het een paar maanden kunnen uithouden. Hij zou grotendeels voor zichzelf moeten zorgen, maar ook af en toe mogen meeëten. 

Deze jongen is een echte aanpakker. Hij heeft helemaal zelf zijn verhuizing geregeld. Wat hij niet meer nodig had, gaf hij weg, en met geleend vervoer bracht hij alles over. 

Nu waren thuis nog de twee jongste broertjes en de oudste van de thuiswoners, die nog een tijdje moest wachten op de beslissing of hij mocht verhuizen. Het was inmiddels februari 2019.