Gisteren vertelde ik dat een van de oudere kinderen geen beschikking kreeg. Dat was te verwachten aangezien hij geen indicatie had. Bovendien had hij plannen om vanaf augustus voor een jaar naar het buitenland te vertrekken. Hij moest nog wel een periode van ongeveer een half jaar overbruggen.
Ik moedigde hem aan om te vertrouwen dat het goed zou komen, linksom of rechtsom. Maar ik moest het zelf ook loslaten en vertrouwen, want ik had zelf (nog) geen plek waar ik hem onderdak kon geven.
Op een dag kwam ik hem ineens zomaar tegen ergens in Nieuwegein. Met een big smile op zijn gezicht vertelde hij dat hij waarschijnlijk onderdak had, in het gastenverblijf van een jong gezin dat net een nieuw huis had gebouwd. Hier zou hij het een paar maanden kunnen uithouden. Hij zou grotendeels voor zichzelf moeten zorgen, maar ook af en toe mogen meeëten.
Deze jongen is een echte aanpakker. Hij heeft helemaal zelf zijn verhuizing geregeld. Wat hij niet meer nodig had, gaf hij weg, en met geleend vervoer bracht hij alles over.
Nu waren thuis nog de twee jongste broertjes en de oudste van de thuiswoners, die nog een tijdje moest wachten op de beslissing of hij mocht verhuizen. Het was inmiddels februari 2019.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten