Mijn verslag over dit onderwerp heeft de realiteit bijna ingehaald. Want op dit moment is het nog steeds zo dat we in de fase zitten dat er meer zicht aan het komen is op de thuissituatie.
Zoals ik gisteren schreef, is het heel interessant om met de dames te praten die mijn situatie onderzoeken. Ik krijg van hen enorm veel erkenning en respect. In mijn naïviteit heb ik gedacht dat dit het einde van de uithuisplaatsing zou betekenen. Want als professionals zelf komen kijken hoe het er hier thuis aan toegaat, mij grondig leren kennen en het hele verhaal erachter, en het volledige vertrouwen uitspreken dat het helemaal goed zal gaan als ik per direct alle kinderen tegelijk bij mij thuis heb wonen, heb je volgens mij alle reden om naar de rechter te stappen en er een punt achter te zetten.
Helaas werkt het om een of andere reden niet zo. Naar de reden waarom kan ik alleen maar gissen, al helpt het wel om in gedachten in de schoenen te gaan staan van de gezinsvoogd, op wie een grote verantwoordelijkheid rust.
Binnenkort neemt de rechter opnieuw een beslissing. De voogd heeft haar advies aan de rechtbank op papier verstuurd, en daar heb ik mijn eigen visie aan toegevoegd. Het is mogelijk dat er geen zitting komt en de rechter nu al een besluit neemt. Liever zou ik een zitting hebben, zodat er persoonlijk van gedachten kan worden gewisseld. Dus is het nu een kwestie van afwachten.
Inmiddels wordt er wel gewerkt aan opbouw van contact. Het is dus in elk geval in beweging, de goede kant op, al zou ik liever een ander tempo zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten