In de weken dat ik wegens corona slechts telefoongesprekken kon hebben met degene die mijn thuissituatie onderzocht voor terugplaatsing, hebben we tijdens een van die gesprekken besproken wat ik in mijn vorige blogje heb verteld. Deze vrouw had mij eerst zelf leren kennen, mij als persoon, mijn hele achtergrond en het traject dat ik had gevolgd doorgespit. Ik kreeg voor het eerst het idee dat er erkenning was voor mij als moeder en persoon vanuit de hulpverlening, en ik had vertrouwen in haar.
Omdat het de bedoeling was dat zij zou observeren hoe ik met mijn kind omging, maar dit vanwege corona nog steeds niet kon, besloot ik om het voorval met 'het biertje' aan haar te vertellen alsof ze erbij was geweest. Groot was mijn opluchting toen zij mij vertelde dat ze mij kon begrijpen, en dat ze mijn gedrag niet afkeurde. Ze vertelde dat ze zelf iets soortgelijks had met haar kinderen. Dingen die je kunt doen omdat je je kinderen kent en ze vertrouwt. Wat voelde dat goed!
Wat mij toen (pas) duidelijk werd, is wat wel mijn leerpunt was hierin. Dat was dat ik rekening had kunnen houden met degenen die mijn kind samen met mij opvoedden. Dat zij wellicht een ander standpunt hadden en dat ik hen hierin had kunnen tegemoetkomen.
Op het bewuste moment had ik hier helemaal niet aan gedacht. Ik was veel te blij dat het nu eindelijk eens een keer even 'normaal' was.
En dus had ik een punt om mijzelf verder te coachen. Mijn weerzin tegen de uithuisplaatsing om te draaien naar meer acceptatie.
En zo kon het hele gebeuren gebruikt worden als winst voor mij persoonlijk. En ben ik tegelijk beter voorbereid op soortgelijke situaties, waar mijn opvoedstijl wordt bekritiseerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten