Lachen als een moeder met oorpijn

 Mijn gezin is een stelletje lieverds. Krijgt hun moeder op vrijdag een dubbele oorontsteking, geeft niks, ze redden zichzelf wel. Marco kookt en ik kruip in bed. De hele zaterdag blijf ik boven, en dat is maar goed ook want de junioren beneden veranderen de hele verdieping in een soort zwijnestal. Maar, en dat is ook belangrijk, ze laten mij met rust en ik hoef lekker niks, alleen maar zwelgen in de pijn die blijft, ondanks maximale doses ibuprofen en paracetamol. 's Avonds ga ik met Marco naar de huisartsenpost, waar ik toch maar een kuur krijg. De volgende middag voel ik me weer wat opgeknapt gelukkig en kom beneden in een - verrassing!! - netjes opgeruimde kamer (en keuken)! Lief he.

Bij binnenkomst in de kamer zeg ik: ik voel me alsof ik twee enorme (pijnlijke) ballen aan weerskanten van mijn hoofd heb. Zegt Bram, die aan tafel z'n broertje aan het helpen is met een surprise: 'maar het is nog geen kérst'!
Oei, lachen doet nog steeds pijn...

Achter de schermen

 Als je zoals wij met veel personen bent thuis, waarvan ook nog eens een groot deel nogal bewerkelijk is, dan is het niet zo gek dat er niet zoveel tijd over is voor andere dingen, zoals meehelpen in de kerk. Af en toe mogen we dan nog wel helpen met schoonmaken van de zaal, maar verder mogen we genieten van alles wat er voor ons gedaan wordt: het organiseren van het kerstfeest, het oefenen met de muziek, alles wat te maken heeft met het kinderwerk: clubavonden en kinderdagen, etc. etc. etc.

Gisteren mocht ik zomaar twee keer een kijkje achter de schermen nemen, en daar werd ik helemaal warm van:
Ik hoorde van een bespreking die er was geweest over hoe het kerstfeest dit jaar gevierd zal gaan worden. De mogelijkheid werd besproken om een diner te organiseren voor de volwassenen, 'maar', had iemand gezegd 'hoe kunnen we er nou voor zorgen dat Karien lekker ontspannen kan eten en zich niet de hele tijd met haar kinderen hoeft bezig te houden'? Kijk, daar word je nou warm van. En: 'hoe kunnen we er nou voor zorgen dat Casper het ook fijn vindt?' Daar word je zo mogelijk nóg warmer van!

Ja, die Casper, die houdt de gemoederen binnen de kerk ook flink bezig. Jongensclub of kinderdag (en daar zijn de ouders niet bij), hij krijgt het eigenlijk gewoon niet voor elkaar om netjes in de pas mee te lopen met de groep (wederom netjes gezegd). En ga er dan maar eens aanstaan als jonge jongens en meiden, die zich graag willen inzetten om het voor alle kinderen leuk te maken, en er dan zo'n nummer tussen hebben zitten!! Ik zou het best begrijpen als ze het bijltje in de ring zouden gooien... Gisteren was het weer zover. Op een gegeven moment werd het degene die naast Casper zat gewoon te veel. MAAR wat werd ik ongelofelijk blij toen ik hoorde dat hij (de begeleider dus) het niet op wilde geven, en persé wilde leren om zelf de oplossing te vinden!!

Er zijn best momenten geweest dat ik me erg alleen voelde in het zorg dragen voor Casper (Marco dan niet meegerekend natuurlijk). Hem ergens laten logeren, zodat wij een weekend weg kunnen? Geen vrijwilligers. Hem mee laten doen met dingen voor leeftijdgenoten hier in het dorp? Geen goed plan.
Wat is het dan geweldig om te merken dat je niet alleen bent, dat er mensen zijn die zich, net als wij, verdiepen in het kind Casper, die van hem houden en het niet opgeven als het heel moeilijk wordt!

Er is nog een (lange?) weg te gaan, maar zo zie ik het wel zitten!!

Uitwisselen

De middelbare school waar Bente en Anton op zitten, heeft een uitwisselingsprogramma met een aantal andere landen, en toevallig gebeurt dit voor hen allebei dit schooljaar.

Deze week hebben we daarom een Franse jongen in huis, die met het gezin en het aangepaste schoolprogramma meedraait, vandaag met Anton meefietst op Hiddes fiets (de rest van het weekprogramma heeft zulke aparte tijden dat ze prinsheerlijk gebracht en gehaald worden), en die duidelijk de gast van Anton is. Hoewel er niet veel woorden worden uitgewisseld, want le petit monsieur is een beetje stil, ook als hij overdag in gezelschap van zijn Franse schoolgenoten is.
Maar we doen ons best, zowel in ons beste school-Frans als in begrijpelijk Engels, en het gaat aardig. En Anton ging niet met hem aan de computer, maar wel aan de Wii, en ze wilden graag op tijd naar bed (de eerste avond 21.00 uur, de tweede avond kwamen ze om 22.00 uur thuis van een dagje Amsterdam en wilden ze ook gelijk gaan slapen), dus eigenlijk loopt het allemaal heel lekker.
Morgenavond wordt er met zoveel mogelijk deelnemers en gastgezinnen op school gegeten, waarbij elk gezin de hoeveelheid eten meeneemt die het zelf nodig zou hebben, en dan zit het er vrijdagochtend alweer op.
Vorige week was het de beurt aan Bente om naar Italië te gaan. Haar klas was wel acht dagen weg, waarvan twee nachten rijdend in de bus werden doorgebracht. Zij sprak uiteraard geen Italiaans, maar het gastgezin waar zij logeerde, sprak geen Engels. En ook geen Nederlands trouwens. Het meisje bij wie zij te gast was, had dan wel Engels gehad op school, maar dat stelde niet zo veel voor. Ze haalde bijvoorbeeld de woorden 'angry' en 'hungry' door elkaar. Dan krijg je aparte situaties: 'Are you angry Bente?' 'No, why should I be angry?' 'OK, dan krijg je geen eten', bij wijze van spreken... Bente is trouwens wel heel gastvrij onthaald in Italië: ze kreeg een (duur) cadeau bij aankomst, en toen ze vertrok, kreeg ze ook nog een heel pakket met Italiaanse vleeswaren en Parmezaanse kaas mee.
In het voorjaar worden de zaken omgedraaid: dan gaat Anton met zijn klas naar Frankrijk en komt hij bij deze jongen terecht, en dan krijgen wij het Italiaanse meisje te gast.

De huiskabouter is weer terug!

 Onze huiskabouter, die een jaar geleden plotseling opdook, is opnieuw gesignaleerd. Plotseling, zonder enige aanmoediging van welke kant dan ook, loopt hij weer door het huis.

Marco waarschuwde mij vanmorgen dat we het kaboutertje goed in de gaten moeten houden. Hij heeft namelijk ontdekt dat het kaboutertje het geweldig vindt om de radiatorkranen dicht te draaien. Zodat het in sommige kamers ineens heel koud is.
Vandaar die muts natuurlijk!

Eigen belang?

 Die jongens toch! Eerst zijn ze met geen mogelijkheid rustig te krijgen en dwarrelen ze als rondvliegende herfstbladeren door de kamer, even later zijn ze alle vier héél rustig bezig met een blad papier. Want ik had gezegd: maak maar een verlanglijstje voor Sinterklaas...

Friso, in de keuken, schrijft: liefe sint wilt u een pak geven van dit blad bijvoorbeeld coroder omdat u soon liefe sint bend maak ik dese tekening van u. Op de achterkant zijn verlanglijstje: waterpiestol, saklamp, surfbort, duikbril, bionecol coroder.

Friso is trouwens goed in brieven schrijven. Hij oefent zich in elk geval danig deze week. Zo schreef hij deze brief aan zijn juf: Beste juf omdat u soon liefe juf bend schrijf ik dese brief we leeren soo veel van u, en we doen heel erg ons best ik maak deze tekening voor u. En dan onderaan de tekening met een pijltje: voor meer te lezen -> achterkant: mogen we één keer ons speelgoed meenemen ast u blieft één keer (Friso mist het zo dat hij niet meer één keer in de week 'speelgoeddag' heeft zoals in de kleutergroepen).

Casper maakte vandaag gewoon een heel duidelijke verlanglijst, met de prijzen erbij, zodat de Sint daar vast rekening mee kan houden: Lego (vecht) (acties) € 10 - Beyblade € 10 - Playmobil schattenjagers Top agents € 25 - Hot wheels € 25 - Real constraktion € ?

Hidde maakt zijn brief op de computer, dan kan de Sint het tenminste lezen: Beste Sint, Ik heb ook mijn wensen voor een verlanglijstje. Maar dit keer heb ik maar één wens en ik hoop dat u die in vervulling zal laten komen. Ik wil graag het voetbalspel van FIFA11 voor de wii. Met vriendelijke groetjes van Hidde.

Ben dicteert de tekst op zijn papier: Lieve sinterklaas ik hou van je. En dan tekent hij Sinterklaas. Op aanwijzingen van Bente heeft hij een kruis op de mijter getekend. En laat hij Friso een staf tekenen. Hij denkt trouwens nog niet zo veel aan zijn eigen belang. Als de tekening al lang en breed in zijn schoentje zit, wil hij er ineens, geïnspireerd door de anderen, een verlanglijst aan toevoegen. Maar dat komt volgende week wel. Sinterklaas heeft immers nog drie weken.

Als de goede wil ontbreekt ...

 ... dan kom je nergens. Dat weet Max als geen ander. Regelmatig probeert hij op aanschouwelijke wijze duidelijk te maken wat hiermee wordt bedoeld.
Vanmorgen bijvoorbeeld. Omdat Max drie jaar is geworden, mocht hij weer naar het consultatiebureau. Dat vond hij op zich best leuk, want daar mag hij altijd lekker spelen terwijl Tim gekeurd wordt. Vandaag niet. Tot zijn grote verbazing (hoewel we het hem al wel hadden verteld) moest hijzelf worden uitgekleed (dat ging nog wel) en op de weegschaal. Dat ging dus niet. Met geen mogelijkheid. Dus moest ik eerst op de weegschaal (dat had ik mezelf liever bespaard) en daarna samen met zoonlief. Daarna moest hij tegen de muur. Niet dus, met geen mogelijkheid wilde hij wat wij wilden. Dus hebben we zijn lengte zo goed als het lukte vastgesteld. Daarna mocht hij een puzzeltje maken met een vormenstoofje. Hij begon leuk door direct aan te wijzen waar het ronde blokje moest, en dat er nog een rond blokje was, totdat hij doorkreeg dat het bij de keuring hoorde. Direct was het afgelopen met puzzelen, ook wilde hij geen vrachtwagen bouwen van blokjes (hoewel zijn vingertjes jeukten, dat zag ik wel). Daarna mocht hij een streep tekenen. Hij deed het niet. En hij wilde ook niet laten zien dat hij de namen van de plaatjes die aan de muur hingen, wist (de sleutel vond hij een 'huis', en verhip het lijkt op een kerk met een wolk erboven), laat staan met de links/rechts afgeplakte brilletjes op. Toch vond hij de brilletjes wel interessant, en toen ik in gesprek raakte met de verpleegkundige over allerlei andere zaken, zette Max er toch eentje op. En begon toch tegen mij te zeggen welke plaatjes er aan de muur hingen. Totdat ik ze ging aanwijzen en het aan hem vroeg - toen ging het brilletje direct af.
Nee, goede wil ontbrak er vanmorgen wel aan bij Max... Leuk he?

Chocoladeverrassing

 Deze keer een recept van Casper. Zelfbedacht. En omdat we vanmorgen zomaar ineens twee uurtjes samen over hadden, gelijk maar uitgeprobeerd. En gefotografeerd.

Zo maak je ze: laat 1 pakje van 10 plakjes bladerdeeg (of 2 natuurlijk) ontdooien. Verwarm de oven alvast voor op 200 graden. Snijd alle plakjes schuin doormidden als ze ontdooid zijn. Breek een chocoladereep in blokjes. Snijd elk blokje in kleinere stukjes, en leg die op de driehoekjes deeg. Vouw de driehoekjes dicht, maak de zijkanten goed dicht, bestrijk ze met melk en bestrooi ze met suiker. Dan nog 20 minuten in de oven, en laten afkoelen!

Ook al waren we met z'n tweeën, het was toch nog hard werken om ze vanmorgen allemaal (wij maakten er 40) binnen de twee uurtjes af te krijgen, maar het is gelukt. En in plaats van twee chocoladeverrassingen mee te nemen naar school (een voor de juf en een voor zichzelf) heeft Casper nu de hele klas getrakteerd. En sorry gezegd (zonder al te veel aanmoediging) voor zijn driftbui gisteren in de klas. Ik stond op de gang en hoorde het, en smolt daar helemaal weg...