Een van de allermoeilijkste dingen is het loslaten wat de andere ouder doet. Dat geldt niet alleen voor uithuisplaatsingen, maar dat geldt volgens mij ook in andere situaties.
Zeker als je ideeën over wat gezond is ver uiteen lopen, kan er een enorme weerstand zitten op het loslaten wat de ander doet. Want het zijn nog steeds (ook) JOUW kinderen. Ik heb er een hele poos tegenaan gehikt om dit te kunnen, dat loslaten. Ik heb veel gesproken met o.a. mijn coach, hoe dat dan zit, als er dingen gebeuren die in mijn ogen toch echt beschadigend zijn, of ik dat maar moet laten gebeuren. Ik geloof wel dat ik mijn weg hierin heb gevonden.
Natuurlijk wilde ik op zich best graag weten wat Marco deed met de kinderen. Ik gunde het hem en de kinderen dat er ontspannen contact zou zijn. Ik had het hem ook gegund om de zondagen met de kinderen door te brengen en ik voelde me nog steeds een klein beetje verantwoordelijk op dit gebied.
Toch moest ik het leren loslaten. Hoe zijn contact met de kinderen was, was zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik hoorde de kinderen ook niet uit of ze nog iets leuks met papa hadden gedaan. Ik bedacht dat als ik iets moest weten, dat het dan ook wel op mijn pad zou komen zonder dat ik ernaar aan het vissen was. En dat gebeurde ook.
Ik moet zeggen dat ik de houding vanuit jeugdzorg en de begeleiding van vooral de pubers als heel ondersteunend heb ervaren. Dat voelde niet altijd zo, vooral niet toen ik nog in de modus stond van ze-moeten-zien-dat-ik-de-gezonde-ouder-ben-en-hij-ze-beschadigt. Goede hulpverleners oordelen niet, en vooral niet over de ene ouder tegen de andere ouder. Ik vind het knap dat ze deze houding vast weten te houden, ook als ouders dingen doen die moeilijk te begrijpen zijn.
Morgen verder over dit onderwerp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten