Ik schrijf niet veel over Marco. Toch is dat nu op z'n plek, omdat hij de andere ouder is en ik daar toch via de kinderen zeker mee te maken had. Ook al liet ik hem los. Wat ik hier beschrijf, is de situatie zoals ik heb begrepen dat het is gegaan vorig jaar, van wat ik uit de stukjes en beetjes informatie die ik her en der kreeg bij elkaar heb gevoegd, en wellicht zit er wat interpretatie van mijn kant bij:
Als je kinderen in pleegzorg zijn en andere mensen voor de gewone dingen zorgen: eten koken, onder de douche sturen, motiveren voor huiswerk enzovoort, dan word je voor je gevoel zelf gedegradeerd tot een ouder die alleen maar op bezoek kan komen. Je hebt dan niet veel te doen behalve misschien een spelletje spelen. Ik had de vrijheid van een eigen auto zodat ik de kinderen mee kon nemen en van alles met ze kon doen, en ik bracht de jongste elke week een keer naar bed, maar Marco was beperkter in zijn mogelijkheden. Ik kan me goed voorstellen dat het voor hem niet makkelijk was om in zo'n andere setting vorm te geven aan het ouderschap.
Ik heb de indruk dat hij alleen de jongste twee nog een poosje regelmatig bezocht, ook omdat hiervoor duidelijke afspraken waren gemaakt over het bezoek.
De hulpverlening heeft wel hulp aangeboden om het contact met de oudere kinderen - waar hij niet op bezoek kwam - te verbeteren, maar die hulp is niet aangenomen.
Na een paar maanden al is alle contact tussen hem en de kinderen gestopt. Dit had een reden, maar ik weet nog niet of ik daarover wil uitwijden. Dat is gewoon niet mijn zaak. Wel zie ik dat hij oprecht geen andere manier weet, dat hij zeker wel van alle kinderen houdt, en dat hij denkt hiermee het juiste te doen, de best mogelijke optie gezien alle omstandigheden.
Ik kwam dus al vrij snel in een situatie terecht dat ik in de praktijk de enige ouder was met wie overlegd werd over de zaken die de kinderen betroffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten