Was er aan het begin van de uithuisplaatsing één grote kluwen onduidelijkheid, met beschuldigingen en aannames over en weer, na een half jaar was dit behoorlijk aan het veranderen. Dat ik nog geen woning had, was nog heel belangrijk uiteraard, maar inmiddels had ik wel urgentie gekregen en binnen afzienbare tijd zou dit punt worden opgelost.
De rechter is de enige die kan beslissen over een eventuele terugplaatsing. De rechter laat zich informeren door de Raad voor de Kinderbescherming, die op hun beurt een gezinsvoogd hebben aangewezen. Als je je kinderen terug wilt hebben, zul je dus goede vriendjes moeten worden met deze mensen (dit was een goede raad van dr. Phil in een van zijn uitzendingen, die ik goed in mijn oren heb geknoopt). Natuurlijk ben je het als ouder van uit huis geplaatste kinderen niet altijd eens met dingen die de gezinsvoogd beslist, en dan komt het aan op de wederzijdse vaardigheden op het gebied van contact om ook echt "goede vriendjes" te worden.
In ons geval was dit goede contact moeilijk te realiseren tussen de voogd/kinderbescherming en Marco, met als gevolg dat hij zelf het contact met deze instanties heeft verbroken. Hoe verdrietig ook, dit was niet iets waar ik wat aan kon doen. Mijn zaak was om zelf te zorgen voor goed contact met de voogd, en daar stortte ik me op, geholpen door mijn groeiende inzicht op dit gebied.
Dat het zo liep, zorgde uiteraard wel voor een zekere duidelijkheid, namelijk dat er kon onderzocht worden of terugplaatsing bij mij mogelijk was. Dit zou nog wel heel wat voeten in de aarde hebben, want ook al had ik inmiddels een lovend rapport van de psychologe, er was nog niemand die met eigen ogen had gezien hoe ik het tegenwoordig deed als moeder. Het zou nog lang duren voordat dit kon worden onderzocht (want daarvoor moet je eerst een woning hebben en moet er hulp vanuit je nieuwe woonplaats worden opgestart, waarvoor dan eerst een wachtlijst zou gelden). De toenmalige voogd leek een niet al te rooskleurig beeld van mij te hebben, zij haalde regelmatig aan dat er een dik dossier lag met kritiek op mijn functioneren.
Voor de professionals was het dus nog lange tijd onduidelijk of ik capabel was om de kinderen, van wie wel duidelijk was dat ze intensieve zorg nodig hadden, onder mijn hoede te hebben en ze kon bieden wat ze nodig hadden. Toch was dit voor mij geen grote frustratie, want ik wist zelf wel waar ik toe in staat was. Ik had me suf gelezen op het gebied van opvoeding en ontwikkeling, en wat nog belangrijker was: ik was zelf voortdurend in een proces van verandering en had eigenlijk een algehele metamorfose als mens ondergaan. Ik was degene met het totaalplaatje, terwijl al die hulpverleners allemaal maar een klein stukje zagen. En ik voelde in mijn hele wezen de duidelijkheid die bij de anderen nog ontbrak.
Ik had vanaf het begin de jongens elke zondag (en de jongste twee om de zondag) bij mij thuis gehad, en ik zag zelf hoe ze groeiden in de onderlinge omgang. Waren er in het begin nog twee broers die liever niet tegelijk bij mij waren, na verloop van tijd durfden ze het wel weer aan. Eén keer was er echt een heftige ruzie, tussen deze twee. Eigenlijk is het maar goed ook dat dit gebeurde, want zo deden we met elkaar een geheel nieuwe ervaring op, namelijk hoe je óók een ruzie kunt oplossen. Dat ze allebei handelden vanuit hun goede wil, de één vanuit de wil om voor de ander te zorgen, de ander vanuit het verlangen naar autonomie, om zelf te mogen beslissen. Dat dit kan botsen, is logisch, maar het was een enorme eye-opener om een ruzie op deze manier te kunnen bekijken. Ik zag de verademing in de ogen van mijn zoon toen dit gebeurde, en ik kreeg naderhand van hem een dikke knuffel (hij was toen 11).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten