Alle berichten over racisme van de laatste tijd hebben me doen nadenken over hoe je hier het beste mee om zou kunnen gaan als je de principes van de geweldloze communicatie begrijpt.
Het stond me eerst tegen dat je niet mocht zeggen "all lives matter", als reactie. Totdat ik me ging realiseren hoe belangrijk het is dat mensen zich mogen uiten, mogen laten merken hoeveel pijn er zit.
In mijn eigen leven is er weinig sprake geweest van deze vorm van racisme. Maar er is in mijn omgeving wel degelijk heel veel sprake van discriminatie. Want wat is discriminatie anders dan oordelen over anderen? Jezelf op een hoger niveau plaatsen? Iemand anders dom vinden? Op iemand neerkijken omdat hij te dik is, of aan een ziekte lijdt? Of domweg omdat je vindt dat hij geen gelijk heeft en jij wel? Misschien vind je hem een dader en jezelf een slachtoffer.
Het duizelt me bijna als ik besef hoe enorm dit probleem is. Maar inzicht brengt ook helderheid. Eigenlijk is het gewoon zó simpel. Gelukkig maar! Als je niet snapt wat ik bedoel, lees dan mijn posts over geweldloze communicatie nog eens. Of luister een paar workshops van Marshall Rosenberg. En nog een keer. Totdat het landt in je denken, en je merkt dat je van alle mensen bent gaan houden. Zonder diagnoses en zonder stempels.
Ik weet het, het is geen populaire boodschap. Je slachtoffer voelen kan zo vertrouwd zijn dat je het niet kwijt wilt raken. De schuld geven aan een ander ligt heel erg voor de hand. Onlangs lag ik 's nachts een beetje te mijmeren totdat ineens met een schok tot me doordrong dat de zondeval er eigenlijk in bestond, dat de mens de schuld buiten zichzelf legde: "zij heeft het mij gegeven", "de slang heeft het mij gegeven". Zou het niet geweldig zijn als we allemaal leren om de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven te nemen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten