Ik kijk niet veel televisie, maar zo af en toe kijk ik op NPO Start of er iets leuks te zien is als ik daar zin in heb. Afgelopen weken ontdekte ik dat er een serie was over jongvolwassenen met het syndroom van Down, het is een Vlaamse serie waarin een groepje jonge mensen met een extra chromosoom op reis gaat naar Lapland. Toen ik het keek, waren er vier afleveringen, en ik begon bij de vierde en zo terug.
Nou mensen, ik denk dat het woord ontzag het meest in de buurt komt bij wat ik voelde. Dacht ik in het begin nog: ach wat schattig, helemaal vanwege het Vlaams, langzamerhand groeide er iets heel anders. Wat een wijsheid kwam er tevoorschijn! Ik denk dat veel volwassenen nog heel wat kunnen leren van de manier waarop deze jongeren in het leven staan: dicht bij zichzelf blijven (durven zeggen: ik ben bang), een groot hart hebben voor de ander, helemaal blij kunnen zijn als iemand anders wint, niet afreageren op anderen als je boos wordt maar gewoon even weglopen om tot jezelf te komen (en daar nog hulp bij krijgen ook), kortom een aanrader om te kijken.
Ik merkte aan mezelf dat ik na vier afleveringen het etiketje Down-syndroom had geschrapt en met puur respect zat te kijken. Ook al spraken ze nog steeds Vlaams en zagen ze er nog steeds hetzelfde uit. Wat een gave aan de mensheid! En ook respect voor de twee begeleiders.
