Meivakantie

 Het is vakantie hier. Wat minder hectisch dan in de periode dat de jongens een heel stuk jonger waren, maar evengoed nog druk. Ik zal daarom traditiegetrouw het blog op een laag pitje zetten, ook al ben ik hard bezig met de laatste hand te leggen aan de stukjes tekst die worden opgesteld voor de achterkant van het boek, de folder van de uitgeverij of de website. Elk woordje is belangrijk en deze stukjes tekst vragen veel meer energie van me dan het hele boek lijkt het wel. 

Vrijdag ga ik weer met Ineke om de tafel. Daarna heb ik vast wel weer wat te melden. Ik wens iedereen een zonnige koningsdag morgen, en - vakantie of niet - een ontspannen week.

Nieuwsbrief!

 Eigenlijk houd ik helemaal niet van nieuwsbrieven. Als ik me al ergens voor inschrijf, meld ik me meestal na een paar keer weer af omdat ik het gevoel krijg gebombardeerd te worden met informatie waar ik niet op zit te wachten. Toch ga ik zelf ook een mailinglijst aanleggen, al is het alleen om geïnteresseerden incidenteel op de hoogte te brengen van belangrijke data en plannen.

Voordeel van op deze lijst staan is dat je niet zelf het initiatief hoeft te nemen om te kijken of er iets nieuws te melden is, op blog, Facebook, LinkedIn of Instagram, maar dat je de meldenswaardige dingen in de mail krijgt.

Wil je dit? Vul dan je mailadres en desgewenst je naam in aan de rechterkant van dit blog. 

De nieuwsbrief bevat dus uitdrukkelijk niet de inhoud van deze blogjes, maar handelt uitsluitend om mijn boek en de andere activiteiten die ik ga ontwikkelen naar aanleiding van de ervaring die ik heb opgedaan in de laatste jaren!

Mijn werk

 Voor wie het leuk vindt om te weten:

Met vier kinderen die bij mij teruggeplaatst zijn is het leven niet één twee drie weer normaal. Er is veel tijd nodig voor begeleiding op verschillend gebied, binnenshuis en elders, en het is maar goed dat ik niet vastzat aan een vaste baan toen ik aan dit hele avontuur begon. 

Naast het schrijven van mijn boek, waar veel tijd in kon zitten terwijl ik verder gewoon thuis was, heb ik daarom niet veel geïnvesteerd in mijn werk als opruimcoach. Incidenteel is er wel een klant geweest, en dat is ook ontzettend leuk, maar ik werf niet actief. Wat er komt, komt "vanzelf" naar mij toe.

Op twee vaste dagen per week werk ik drie uurtjes op een boekhoudkantoor. Voor mij ideaal, niet eens zozeer vanwege de inkomsten, maar vooral door het ritme en de weekstructuur. Dit past precies op een dag tussen het naar school brengen en weer uit school halen van mijn jongste zoon, die nog in zijn oude woonplaats naar school gaat waardoor het heen en weer rijden op zich al veel tijd kost. En dan hebben we ook nog de hond.

Langzaam maar zeker merk ik dat er meer ruimte komt. Ik krijg meer zin om dingen aan te pakken, geniet van het werken en van de rust tussendoor. En ik heb voldoende tijd voor alle afspraken (ongeveer 3 à 4 per week) met de begeleiding die we hebben zodat het de goede kant op blijft gaan. 

Geen standaard werkweken dus, maar het is precies goed zoals het is.

Win-win

 Zoals in elk huishouden, wordt er bij mij ook regelmatig iets weggedaan waar een ander in principe nog wel iets aan kan hebben. De kringloopwinkel was vroeger altijd een dankbare ontvanger van zulke spullen, maar al voor de lockdown heb ik ervaren dat de kringloopwinkel niet meer zo happig is op sommige dingen en er alsnog naar de stort kan worden gereden.

In dit soort situaties vind ik het nog steeds erg leuk om creatieve oplossingen te vinden. Bijvoorbeeld: ik had een doos met speelgoedauto'tjes waar de jongens echt niet meer mee spelen. Best jammer om in de vuilnis te kieperen, maar ook niet erg geschikt voor de kringloop. En ik had een reiskoffer/mand voor onze teckel, die hij inmiddels is ontgroeid. Deze was nog zo goed als nieuw, óók jammer om weg te gooien, maar de kringloop was nog steeds niet open.

Zulke dingen houd ik dan in mijn achterhoofd. En als ik dan buiten mijn rondjes loop kom ik vanzelf een keer iemand tegen met een jongenspeutertje bijvoorbeeld. Of met een klein hondje. En dan vraag ik of ze willen hebben wat ik weg wil doen. Op deze manier worden er twee mensen heel blij, en ik geniet ook nog eens van de extra contacten.

Dat neemt niet weg dat ik toch rigoureus laatst een hele doos met spullen 'voor de kringloop' toch maar in de container heb gegooid. Dat was dan misschien geen win-win, maar het leverde wel de broodnodige ruimte in mijn berging op, waar inmiddels zeven fietsen een plekje hebben ...

APT, vidm, RuM en andere afkortingen

Gisteren had ik een online bespreking met Ineke Hogema, mijn uitgever. Zij denkt dat het haalbaar is dat mijn boek uitkomt op 18 juni, nu komt het echt dichterbij!

De tekst is nu rond, maar er moet nog steeds geschreven worden. Bijvoorbeeld voor de APT, dat staat voor achterplattekst. Daarvoor heb ik van een van de meelezers al een steengoede voorzet voor gekregen, evengoed moet nog elk woordje worden afgewogen om het zo krachtig mogelijk te maken. Mensen leggen het boek immers weg als de achterkant niet nieuwsgierig maakt.

Over de omslag hebben we het ook gehad. Ik wil graag warme kleuren erop, die het gevoel geven dat de zon opgaat. Hier gaat een vormgever naar kijken, ik ben heel benieuwd naar zijn voorstel!

En we hebben het uitgebreid gehad over marketing. Want een boek verkoopt zichzelf niet. Een deel van de marketing mag ik zelf doen - dat vind ik nog steeds wel een 'dingetje'. Ook hierin geldt dat ik mij mag oefenen in vertrouwen op mijn innerlijke raadgever, die mij ervan verzekert dat het helemaal in orde gaat komen, en dat ik gewoon door kan gaan met wat ik al doe: contacten leggen bijvoorbeeld. 

Ik denk erover om een nieuwe website te openen, omdat ik plannen heb om ook op andere manieren met mijn verhaal naar buiten te komen, bijvoorbeeld door het geven van lezingen, online of op locatie. Om dat nou via een blog te communiceren, lijkt me niet erg professioneel. En dan wil ik wel dat het een site is die ik zelf kan bouwen en veranderen (iemand tips? Wix, Wordpress of beter nog wat anders?). 

Kortom, er is weer genoeg te doen. Maar er is ook al ontzettend veel gedaan!

PS benieuwd naar de andere afkortingen? vidm staat voor Vaker in de media, ik ga kijken of dat iet voor mij is (was een tip), en RuM staat voor Roept u maar, dat is een pagina op Facebook waar journalisten oproepen plaatsen voor mensen die ze op een of ander gebied willen interviewen. Een kwestie van in de gaten houden en als het aan het onderwerp raakt waar ik graag over wil vertellen, een reactie geven. 

Creatief met de regels

 Afgelopen weekend ging ik naar de stad. Ik houd ervan om zelf mijn spullen uit te zoeken en ben dus blij dat je weer naar de winkel kunt, ook al moet je daarvoor tijd reserveren en ook nog eens van tevoren aanwezig zijn. 

Er waren ook mensen die hun van tevoren bestelde spullen ophaalden. Toen ik bij de kassa kwam, was daar net een meneer van wie de bestelde spullen langs de scanner bij de kassa gingen. De meneer had een verzoek. Hij had een lamp zien staan die hij nog heel graag erbij wilde afrekenen. Hij smeekte vanachter zijn mondkapje of hij die lamp er alsjeblieft nog bij mocht hebben. De kassabediende wist niet goed wat te doen. Een andere winkelmedewerker zei haar om het aan de leidinggevende te vragen, hetgeen zij deed. Helaas was het niet toegestaan om meer artikelen aan de bestelling toe te voegen (ook al werden ze nu pas gescand).

Gelukkig zijn er nog creatieve mogelijkheden. Ik had alles makkelijk kunnen volgen want vanachter het zwarte mondkapje kwam nogal een volume. Ik haalde zelf de bewuste lamp, rekende die met mijn eigen spullen af, en kreeg het geld netjes terug van de meneer met het zwarte mondkapje. De kassabediende was zo attent om de bon twee keer af te drukken, zodat we allebei met een bon naar huis gingen.

Je zou je kunnen verbazen over de starheid van de regels, maar eerlijk gezegd denk ik dat het gewoon zo gegaan is zoals het moest. Dat de kassabediende en de winkelmedewerker niet eigengereid willen beslissen maar het liever aan de leidinggevende vragen, kan ik begrijpen. Dat de leidinggevende, die niet fysiek aanwezig is en moet beslissen op grond van wat hij denkt te begrijpen, geen toestemming geeft, kan ik óók begrijpen. En het gaf ook nog eens een leuk verbindend moment tussen mensen die het beste ervan proberen te maken.

Tijd voor helende tranen

Afgelopen weekend huilde ik tranen met tuiten bij dit filmpje. In het filmpje gaat het over de vaders van Israël, die weg zijn van huis omdat het oorlog is. Hartverscheurend is de kreet "daddy, come home!". Niet alleen voor al die kinderen van wie de vaders niet aanwezig zijn vanwege oorlog huil ik, maar uiteraard ook voor mijn eigen kinderen, en voor alle andere kinderen die een vader hebben die niet (emotioneel) aanwezig is. 

Ik ervaar het als helend om mijn tranen de vrije loop te laten. En wat is het geweldig om een kleine hond in huis te hebben, die mijn stemming feilloos aanvoelt en op me af komt trippelen (terwijl ik geen geluid maakte en met mijn rug naar hem toe stond), en een pootje tegen mijn been legt. 

Verdriet mag er zijn.

Auto met neusgaten

 Ik ben nooit goed geweest in het herkennen van automodellen. Ik vond dat ook nooit nodig - en nog steeds niet. Maar met acht zonen ontkom je er toch niet snel aan dat dit af en toe onderwerp van gesprek is. Tegenwoordig rijd ik twee keer per dag 20 minuten met een van mijn zoons in de auto, goed voor de mooiste conversaties - of zwijgzame momenten vol stille reflectie.

Mijn zoon blijkt een goede leraar voor mij op het gebied van het herkennen van automerken. Hij leerde mij afgelopen week dat je een BMW aan de voorkant op afstand kunt herkennen, omdat dit een auto is met twee neusgaten, met een tussenschotje ertussen.

Warempel, dat had ik nou nooit zelf opgemerkt - maar dit vergeet ik niet meer!

Goede voornemens

 Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt alle kwesties waar je je hoofd over kunt breken afbreken tot op het niveau van gevoelens en behoeften (de basis onder de geweldloze communicatie). Waarmee je dan in de meeste gevallen vanzelf de oplossing of de uitkomst weet.

Vandaag dacht ik na over goede voornemens. Vaak zijn goede voornemens wat Rosenberg strategieën noemt: manieren om ergens in te voorzien, maar niet de behoefte zelf. Bijvoorbeeld: ik wil stoppen met roken. Ik begreep ineens waarom goede voornemens zo vaak sneuvelen: omdat de behoefte eronder niet wordt erkend.

Het goede nieuws is dat als de behoefte wél wordt erkend, het vele malen makkelijker wordt om gewoontes te veranderen. 

Stom eigenlijk dat je een gevoel van falen kunt hebben als je je niet aan je eigen goede voornemens hebt kunnen houden. Terwijl dit eigenlijk gewoon een signaal had kunnen zijn om te gaan onderzoeken waaróm het niet is gelukt. Een heel simpel voorbeeld: ik houd ervan om 's avonds na het eten te relaxen in plaats van de afwas nog weg te werken. Ik heb geen afwasmachine, dus de vaat blijft op het aanrecht staan. 's Morgens heb ik juist heel veel energie, en dan vind ik het geen enkel punt om de afwas van de vorige avond te doen. Mijn huisgenoten hebben er desgevraagd geen problemen mee, waarom zou dit dan een probleem zijn? 

Toch is er een tijd geweest dat ik me heb voorgenomen om elke avond een schoon aanrecht achter te laten voor de volgende ochtend. De reden hiervoor kwam niet echt van binnenuit, uit mijn eigen behoefte, maar veel meer aan de gedachte dat er een manier was die zou voldoen aan "hoe het hoort". 

Toch mooi om erachter te komen dat het leven nog meer ontspannen kan zijn!

Ongelooflijk

 Het is bijna ongelooflijk hoe vaak mooie nieuwe gedachten ineens langs komen fladderen. Ik merk dat het beeld dat ik van de mens in het algemeen heb, op de manier zoals ik dat eerder heb beschreven, steeds verder wordt bevestigd. Wat is het mooi om te beseffen dat er in elk mens een brokje puur goud zit, vooral als dat op het eerste gezicht juist niet zo lijkt te zijn.

Soms kom ik met een schokje op een nieuwe gedachte waar ik eerst een beetje van schrik. Inmiddels weet ik dat de mooiste inzichten juist komen als ik er toch over door durf te denken. Zo dacht ik vandaag een poosje na over mensen van wie wordt gezegd dat zij ruzie zoeken. Die steeds weer ergens op terugkomen en hun mening proberen op te dringen. Vandaag bedacht ik ineens dat de onderliggende behoefte bij hen óók verbinding kan zijn. Ze willen heel graag één van mening zijn met de mensen om hen heen, en gebruiken daarvoor de enige methode die ze kennen ("jij moet vinden wat ik vind want zo is het"). Tragisch genoeg bereiken ze hiermee het tegenovergestelde.

Ik vind het mooi om dit soort dingen te overdenken. Want het geeft mij meer begrip en liefde. En hopelijk de juiste woorden als het moment daar is dat ik zelf met zulke mensen te maken krijg!

Onder narcose

Vandaag ging mijn jongste onder narcose. Er waren twee melktanden die er maar niet uit wilden bij het wisselen en de arts was bang dat de blijvende tanden er schade van zouden ondervinden als de melktandjes bleven zitten. Daarom moesten ze er vandaag uit. Onder narcose nog wel.

Ik kon het niet goed aan hem uitleggen, want hij is nog maar zeven maanden. Gelukkig is alles goed gegaan en heeft hij met zijn geopereerde mond alweer gegeten.

Had ik al gezegd dat het hier om de teckel gaat?

Voorlopige datum vastgesteld

 Op 18 juni a.s. komt mijn boek uit, als alles meezit. Er moet nog een heleboel gebeuren, maar er is ook al veel gebeurd!

De titel blijft "ik dacht dat ik gelukkig was", met een ondertitel die mensen gaat trekken die graag willen lezen over narcisme in een relatie, een vechtscheiding en een uithuisplaatsing. 

De afgelopen weken heb ik het manuscript laten lezen aan mijn familie en aan de gezinsbegeleiding. Naar aanleiding van hun feedback heb ik nog het een en ander veranderd en nu voelt het nóg beter in balans. 

Een aantal mensen hebben blurbs aangeleverd, dat zijn korte aanbevelingen die op het boek zelf zullen worden gedrukt. Nu nog de omslag ontwerpen - hierover ben ik al aan het brainstormen.

Wat ook nog moet gebeuren, is een stukje marketing. Daarover ga ik deze week nadenken. Langzaam maar zeker valt alles op z'n plek. We gaan het meemaken!