Gisteren schreef ik dat ik me direct na het adviesgesprek ben gaan richten op de toekomst. Achteraf kijk ik daar toch met licht respect op terug. Denkend aan de inzichten die ik heb opgedaan over de situatie accepteren zoals die is, met de dingen waar je zelf niks aan kunt veranderen, en vandaaruit werken naar een oplossing, denk ik dat ik dat instinctief al deed. Misschien is dat moederinstinct?
Want ik wilde geenszins dat mijn kinderen blijvend uit huis zouden zijn. Omdat onderlinge gesprekken tussen Marco en mij voorlopig niet mogelijk waren (dat is nu nog steeds zo), heb ik advies gevraagd hoe met het ouderschapsplan om te gaan. Op internet kun je voorbeeldplannen downloaden, zodat je een beetje weet wat er zo ongeveer in moet komen te staan. Ik bedacht twee versies: in de ene versie hadden we allebei als ouders een gelijkwaardige rol, op woonplekken die we nog zouden moeten regelen, maar met een evenredige verdeling van de zorg voor de kinderen. De andere versie maakte ik voor het geval dat het onderlinge contact niet mogelijk was. Sowieso was het nuttig om gewoon mijn gedachten hierover te laten gaan. Om te bedenken wat ik zou moeten of kunnen regelen. Om me te richten op de toekomst. En dat allemaal nog terwijl de kinderen nog thuis waren.
Een andere voorwaarde was het psychologisch onderzoek. Hiervoor heb ik me aangemeld bij De Waag en kwam ik op de wachtlijst te staan.
En de derde voorwaarde was woonruimte. Dat was een heel lastige. Wat wel heel erg fijn was, is dat de hulpverleenster die we vanuit de gemeente hadden, navraag heeft gedaan bij iemand van de urgentiecommissie. Die had haar gezegd, met redenen, dat ze geneigd zouden zijn om ons beiden urgentie te verlenen voor een sociale huurwoning. Dit mailde ze ons met het dringende advies om ons aan te melden voor een huurwoning en urgentie te gaan vragen.
Dit bleek een hele kluif te zijn. De gemeente werkt met het zogenaamde Vierde Huis wat urgentie betreft, en het was voor mij niet mogelijk om mijn complexe situatie aan iemand persoonlijk uit te leggen. Als je urgentie aanvraagt, moet je allerlei financiële gegevens meesturen, en ik beschikte niet over deze gegevens. En het was voor mij ook niet mogelijk om daaraan te komen. Dus ik stelde een lange brief op met de uitleg van de hele situatie, en heb die gevoegd bij de aanmelding. Dat bleek het begin te zijn van een langdurig slepend proces, waarbij steeds weer bericht kwam dat de commissie nog meer gegevens nodig had, waarin ik soms wel en soms niet kon voorzien, en dan mailde ik weer terug.
Ik denk (nu) dat dit alles heel goed is geweest voor mij, hoe frustrerend het ook was. Ik had iets om handen, een heel concreet doel om voor te gaan, en daaraan gekoppeld een enorme uitdaging om dat doel te bereiken.
Morgen maken we kennis met de eerste woonplek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten