Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt alle kwesties waar je je hoofd over kunt breken afbreken tot op het niveau van gevoelens en behoeften (de basis onder de geweldloze communicatie). Waarmee je dan in de meeste gevallen vanzelf de oplossing of de uitkomst weet.
Vandaag dacht ik na over goede voornemens. Vaak zijn goede voornemens wat Rosenberg strategieën noemt: manieren om ergens in te voorzien, maar niet de behoefte zelf. Bijvoorbeeld: ik wil stoppen met roken. Ik begreep ineens waarom goede voornemens zo vaak sneuvelen: omdat de behoefte eronder niet wordt erkend.
Het goede nieuws is dat als de behoefte wél wordt erkend, het vele malen makkelijker wordt om gewoontes te veranderen.
Stom eigenlijk dat je een gevoel van falen kunt hebben als je je niet aan je eigen goede voornemens hebt kunnen houden. Terwijl dit eigenlijk gewoon een signaal had kunnen zijn om te gaan onderzoeken waaróm het niet is gelukt. Een heel simpel voorbeeld: ik houd ervan om 's avonds na het eten te relaxen in plaats van de afwas nog weg te werken. Ik heb geen afwasmachine, dus de vaat blijft op het aanrecht staan. 's Morgens heb ik juist heel veel energie, en dan vind ik het geen enkel punt om de afwas van de vorige avond te doen. Mijn huisgenoten hebben er desgevraagd geen problemen mee, waarom zou dit dan een probleem zijn?
Toch is er een tijd geweest dat ik me heb voorgenomen om elke avond een schoon aanrecht achter te laten voor de volgende ochtend. De reden hiervoor kwam niet echt van binnenuit, uit mijn eigen behoefte, maar veel meer aan de gedachte dat er een manier was die zou voldoen aan "hoe het hoort".
Toch mooi om erachter te komen dat het leven nog meer ontspannen kan zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten