Afgelopen weekend huilde ik tranen met tuiten bij dit filmpje. In het filmpje gaat het over de vaders van Israël, die weg zijn van huis omdat het oorlog is. Hartverscheurend is de kreet "daddy, come home!". Niet alleen voor al die kinderen van wie de vaders niet aanwezig zijn vanwege oorlog huil ik, maar uiteraard ook voor mijn eigen kinderen, en voor alle andere kinderen die een vader hebben die niet (emotioneel) aanwezig is.
Ik ervaar het als helend om mijn tranen de vrije loop te laten. En wat is het geweldig om een kleine hond in huis te hebben, die mijn stemming feilloos aanvoelt en op me af komt trippelen (terwijl ik geen geluid maakte en met mijn rug naar hem toe stond), en een pootje tegen mijn been legt.
Verdriet mag er zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten