Bang voor de hond?

 Er kwam iemand op visite, een moeder met haar zoon van vijf. De zoon zag onze teckel en begon te huilen. De moeder tilde hem op en zei dat hij niet bang hoefde te zijn.

Dat zette me aan het denken. Het zou kunnen dat er een onderliggende boodschap van deze moeder uitging naar haar zoon, dat je niet bang mág zijn. Dat angst iets is om te overwinnen, en dat je heel dapper bent als dat lukt.

Waarom niet gewoon het gevoel benoemen? Ben je bang voor de hond, jongen? Geen oplossing, geen advies. Ik merk nog bijna dagelijks dat dit iets is waar ik in kan groeien. Want een kind heeft niet meer nodig dan dat: erkenning van het gevoel van het moment. Volwassenen trouwens ook. 

Simpel he. Er valt wel veel meer over te zeggen natuurlijk, maar hier laat ik het even bij.

Weer naar de rechtbank

 Gisteren was ik bij de rechtbank in Utrecht voor de zoveelste verlenging van de OTS. Het was eigenlijk een formaliteit, want ik wist al dat dit nodig was. De OTS is er om ervoor te zorgen dat de opgestarte hulp voor de kinderen niet wordt gestopt door mijn ex-man, die het nooit eens is geweest met de richting die gezinsvoogd en daarmee de rechters zijn ingeslagen.

Ik zou me hard en triomfantelijk kunnen voelen, ik zou kunnen denken dat ik 'gewonnen' heb. De kinderen wonen immers weer bij mij na de periode van pleegzorg, en ik ben heel dankbaar voor alle opgestarte hulp. Ik voel me echter helemaal niet hard en triomfantelijk. In plaats daarvan voel ik me zacht en weemoedig, want mijn ex-man kwam voor het eerst niet meer opdagen. Ik kan niet bij hem checken waarom hij niet is gekomen, maar als ik zou moeten raden, dan zou ik zeggen dat hij de moed heeft opgegeven om te strijden. Dat het geen zin heeft om te komen omdat er toch niet naar hem wordt geluisterd.

Nooit eerder schreef ik over de gebeurtenissen zo kort op de situatie, maar dit moet mij nu gewoon van het hart. Meer dan ooit zie ik hoe het rechtssysteem niet in staat is om mensen zich gehoord te laten voelen. 

Dat is wellicht ook niet de bedoeling van de rechtspraak, maar ik zie óók dat mensen het vertrouwen in de rechtspraak verliezen, en ik begrijp waarom, want ik sta erbij en ik zie het voor mijn ogen gebeuren.

Als het tussen ouders fout gaat, komt dat in mijn visie doordat er onverwerkte shit zit in hun beider verleden. En NIEMAND is in staat om deze shit op te ruimen behalve de ouders zelf. De deur zit op slot en de sleutel zit aan de binnenkant. Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik de sleutel heb kunnen omdraaien (hoewel het heel erg slikken was om te beseffen dat ook ik een berg shit bleek te hebben - dat wist ik nooit!).

Ik hoop dat mijn ex-man de sleutel ooit zal vinden. Ik zal altijd het vertrouwen hebben dat dit mogelijk is.

Op de foto mijn reminder voor de Yellowbrick parkeren-app. De eerste keer dat ik die app gebruikte, bij een van de eerste zittingen, was ik alweer in Nieuwegein toen ik eraan dacht dat ik nog steeds aan het betalen was voor de parkeerplaats bij de rechtbank. Met de reminder vergeet ik niet meer om ook virtueel weg te rijden.

Wat de toekomst brengen moge

 Ongeveer een jaar geleden was ik net begonnen om al mijn ervaringen op papier te krijgen. Ik wist dat ik iets heel bijzonders achter de rug had, en dat ik dit de wereld in wilde krijgen. Ik heb toen ook aan God gevraagd of dit ook de manier mocht worden waarmee ik de kost zou gaan verdienen, meer nog dan als opruimcoach mensen één op één te helpen orde aan te brengen in hun huis. Daarna heb ik het losgelaten, want God geeft wel antwoorden, maar niet zwart op wit. En ik ben verder gegaan met het schrijven van het boek.

Nu ben ik echt een hele stap verder, want de tekst van het boek is af en alleen de laatste puntjes moeten op de i. Overdag kan ik mij bezighouden met boekmarketing, wat nog niet zo eenvoudig is. Ik heb al ontdekt dat LinkedIn een prachtige manier is om te netwerken. Ja duh, daar is het ook voor bedoeld! Aan de ene kant is het nog steeds een beetje raar om mijn eigen verhaal zo te willen promoten, de journalist die hier vorig jaar was noemde dat toen calvinistische bescheidenheid. Het zit er nog steeds een beetje in. Aan de andere kant beschouw ik de periode die achter mij ligt als een enorm waardevolle, onbetaalbare opleiding en ik wéét dat mijn ervaringen verschil kunnen maken. En daarom leg ik al die valse bescheidenheid maar af en geloof ik in de kracht van mijn eigen verhaal. 

Dat is nog niet zo eenvoudig. Mijn verhaal is niet populair voor degenen die willen blijven denken in slachtoffer- en daderschap. Het wekt weerstand op. Er zijn veel mensen die er hun beroep van hebben gemaakt om een bepaalde groep mensen weg te zetten als slechteriken, en wiens missie het is om daar bewustwording voor te kweken. Je moet een taaie zijn om hier je weg in te vinden.

Gelukkig ben ik taai. En ik geniet er enorm van om hiermee bezig te mogen zijn, aan alle kanten en met voortdurend een oog naar binnen, want ik ben ook een mens. Ik ben erop bedacht dat in mij bijvoorbeeld de wens leeft om gelijk te krijgen, en andermans ongelijk te bewijzen. Daardoor zou ik zelf weer terechtkomen in het welles-nietes dat ik juist zo fervent wil bestrijden. Op deze manier blijf ik scherp en zacht (mooie combinatie!).

En nu is het afwachten wat dit alles mij gaat brengen, want zo ongeveer nu gaat het wel beginnen. Ik vind het buitengewoon spannend en vergeet soms om 's nachts goed te slapen. De eerste belafspraak is al geweest en voor de komende weken staan er nog twee. Ik heb geen idéé waar mij dit gaat brengen, maar één ding weet ik: met loslaten en vertrouwen gaat mijn toekomst er prachtig uitzien!

Als je wilt, kun je mijn boek al bestellen

 

Alweer een post over het boek. Nadat Ineke en ik eerder deze week de prijs hebben bepaald (dat was een kippenvelmomentje, want we hadden onafhankelijk van elkaar precies hetzelfde bedrag in gedachten), heeft ze in snel tempo de auteurspagina op haar website in orde gemaakt. Klik hier om te bekijken wat daar allemaal al staat: de verzamelde aanbevelingen van mensen die er al wat over te zeggen hebben, en je kunt alvast een aantal pagina's bekijken. Als je al weet dat je het boek wilt bestellen, kan dat ook al, maar de verzending komt uiteraard pas na 18 juni.

Ik vind het heel erg spannend allemaal, ik hoop echt dat het zo landt zoals ik het heb bedoeld: als hulp voor lotgenoten en voor hulpverleners. We gaan het meemaken!

De cover is af!

 De cover van mijn boek is af! De ontwerper had een stuk of negen verschillende covers om uit te kiezen bedacht. Ineke (mijn auteurscoach) en ik vonden deze er allebei - onafhankelijk van elkaar - direct uitspringen. Over de foto heb ik al eerder geschreven. De honingraatstructuur geeft voor mij weer de complexiteit van het hele verhaal. Al die lijntjes die door elkaar heen liepen. De veelheid aan kostbare betrokken personen: wijzelf, onze kinderen en ook al die verschillende hulpverleners. 

Weer een stap gezet dus!

Zijn gevoelens bedrog?

 Ik ben opgegroeid met het idee dat je gevoel je bedriegt. Inmiddels denk ik dat je gevoel JUIST de waarheid spreekt - maar dan moet je wel goed begrijpen wat er met gevoel bedoeld wordt. Wat denken jullie?

In de eerste plaats is het belangrijk om te weten wat er eigenlijk bedoeld wordt met het woord gevoel. Als je zegt: ik heb het gevoel dat hij mij bedriegt, dan is dat helemaal niet wat in mijn optiek met gevoelens wordt bedoeld, maar dan is dat een verkapte beschuldiging. Als je zo redeneert, dan kan ik me voorstellen dat er wordt gezegd: het gevoel bedriegt. 

Maar dan. Als ik ergens in de verte in mijn innerlijk een kriebel voel, en ga op onderzoek uit waar dat vandaan komt, dan blijkt altijd dat dit gevoel een waardevolle indicator is van iets heel erg belangrijks over mezelf. Een enorme kans voor groei. 

Helaas heb ik dat tijdens het opgroeien nooit zo begrepen. Daarom had ik de gewoonte ontwikkeld om dat soort kriebels geen aandacht te geven. Niks mee te maken, we gaan over tot de orde van de dag. Nu weet ik dat ik in feite daarmee mijzelf ben kwijtgeraakt. Michelle van Dussendorp spreekt daarover, zie de vorige twee blogposts. 

Ik vind het verdrietig dat er zo ontzettend veel miscommunicatie is. Als je ervan uitgaat dat we in wezen allemaal naar hetzelfde beeld zijn geschapen, en dus ook in wezen elkaar zouden kunnen begrijpen, dan zie je pas hoeveel ertussen is gekomen. 

Lekker rennen

 Onlangs ontdekte ik dat er bij ons in de wijk een veldje is waar honden los mogen. Vandaag, nadat ik de jongste uit school had gehaald, zijn we er met z'n drieën heen geweest. Even lekker rennen. Voor Kerberos was dit de eerste keer dat hij bij mij los mocht, en omdat er ook nog een andere hond was, was het extra geslaagd. 

Hoewel ik al ruim anderhalf jaar hier woon, begin ik nu pas een beetje meer belangstelling te krijgen voor mooie wandelroutes in onze eigen wijk. Dat komt door al die wandelingen met Kerberos, waarvan ik zelf de meeste doe (omdat ik het erg fijn vind om er eens lekker uit te zijn en de jongens daar iets anders in staan, win-win). Ook nog eens heel gezond voor mijzelf, al doe ik dan niet echt aan rennen.

De titelfoto

 Ik heb iets met de foto die bovenaan dit blog staat (niet op mobiele telefoons). Ik heb hem zelf gemaakt in de tijd dat ik in het tuinhuis woonde en werkte bij het metaalverwerkingsbedrijf. Ik had nog geen enkel zicht op een huisje voor mezelf en het duurde allemaal erg lang. 

's Morgens reed ik dan in alle vroegte naar mijn werk, en het uitzicht in sommige bochten benam me soms bijna de adem, helemaal als er een laagje nevel op de grond lag. Een paar keer heb ik de auto stilgezet om een foto te maken, deze is daar één van. Ik vind het Nederland op z'n mooist. Dit was september 2019.

De foto geeft me troost. De belofte van de zonsopgang, van het leven dat (weer) mooi wordt. Sindsdien is het een soort van handelsmerk voor me geworden. Hij staat op het startscherm van mijn telefoon, in sommige digitale handtekeningen, en bovenaan dit blog. Ik stuurde hem op naar de maker van mijn website (alles-in-orde.nl) om de sfeer aan te geven die ik wilde dat de site zou uitstralen. En nu gaat de foto de basis vormen voor de cover van mijn boek.

Mooi hoe één zo'n foto inspiratie kan geven voor een hele reeks aan verschillende mogelijkheden. Benieuwd welke keus ik heb gemaakt? Binnenkort laat ik hem zien!

Nog een keer Michelle

 Michelle van Dussendorp heeft mij nog een keer geraakt de afgelopen week, en ook die lezing wil ik heel graag verder verspreiden. In deze lezing vertelt ze over de basisemoties die iedereen heeft, en laat ze zien dat ook Jezus en God dezelfde emoties kennen (vanuit de grondtekst van de bijbel, en ze laat ook zien dat de vertalers dit niet altijd juist hebben weergegeven, alsof je van Jezus niet mocht zeggen dat hij echt bang was). 

Ze haalt de tekst aan waarin staat: laat uw ja ja zijn, en uw nee nee. En dat legt ze dan zo uit: als je in je innerlijk een 'nee' voelt, zeg dan ook met je mond 'nee'. En dat geldt ook voor 'ja' uiteraard. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen ja zeggen tegen iets dat ze eigenlijk niet willen? Ik kan me vergissen maar het kan best zijn dat juist christenen deze kronkel toepassen en zelfs verkondigen - terwijl het hierdoor komt dat er zoveel problemen ontstaan in mensen: depressies bijvoorbeeld. Of het verhaal dat achter mij ligt. 

Wat ontzettend raar om te denken dat het christelijk is om je gevoel compleet te negeren. Michelle maakt duidelijk hoe belangrijk het is om je emoties hun rechtmatige plek in je leven te geven. Je kunt het zelf beluisteren:

Michelle

 In de vakantie heb ik een paar lezingen/preken beluisterd van Michelle van Dussendorp. Ik kende haar nog niet en meestal ben ik niet zo'n luisteraar van filmpjes, maar deze luisterde ik wel - en ben daar heel enthousiast over geworden! Michelle is christen en psycholoog, en als ik het goed heb begrepen is het haar missie om christenen te helpen omgaan met hun emoties. Ik ben gaan beseffen dat het proces dat ik zelf achter me heb liggen véél breder is dan ik had gedacht. Niet alleen in onze kerk is dit een gebied waar veel te weinig inzicht in is. Hoe breed het is, kan ik slechts raden. Alle reden om op alle manieren eraan te werken dat de balans wordt hersteld - Michelle doet dit op haar manier.

Al eerder schreef ik in dit blogje over de zondeval. Veel mensen beschouwen de zondeval als het moment dat de mens iets deed waarvan gezegd was dat het verboden was. Voor mij werd iets daaraan toegevoegd wat mij verder hielp: het afschuiven van de verantwoordelijkheid (het was de schuld van de vrouw/van de slang). Michelle voegt daar nog iets aan toe wat ik zó belangrijk vind dat ik het hier verder wil verspreiden. Je kunt het trouwens zelf ook beluisteren in onderstaand filmpje. Zij vertelt dat het niet pas fout ging op het moment dat Eva van de vrucht van die boom at, maar al veel eerder: op het moment dat zij in gesprek gaat met de slang óver God, in plaats van Hem erbij te betrekken. De slang vroeg haar namelijk: heeft God niet dit en dat gezegd? Zij had gewoon kunnen zeggen: vraag het Hemzelf maar, Hij staat hier naast me. 

Ik vind dit zo'n mooi inzicht! Het past naadloos bij alles wat ik van Marshall Rosenberg heb geleerd. Hieronder de bewuste lezing (ik houd  niet zo van het woord preek):