Weer naar de rechtbank

 Gisteren was ik bij de rechtbank in Utrecht voor de zoveelste verlenging van de OTS. Het was eigenlijk een formaliteit, want ik wist al dat dit nodig was. De OTS is er om ervoor te zorgen dat de opgestarte hulp voor de kinderen niet wordt gestopt door mijn ex-man, die het nooit eens is geweest met de richting die gezinsvoogd en daarmee de rechters zijn ingeslagen.

Ik zou me hard en triomfantelijk kunnen voelen, ik zou kunnen denken dat ik 'gewonnen' heb. De kinderen wonen immers weer bij mij na de periode van pleegzorg, en ik ben heel dankbaar voor alle opgestarte hulp. Ik voel me echter helemaal niet hard en triomfantelijk. In plaats daarvan voel ik me zacht en weemoedig, want mijn ex-man kwam voor het eerst niet meer opdagen. Ik kan niet bij hem checken waarom hij niet is gekomen, maar als ik zou moeten raden, dan zou ik zeggen dat hij de moed heeft opgegeven om te strijden. Dat het geen zin heeft om te komen omdat er toch niet naar hem wordt geluisterd.

Nooit eerder schreef ik over de gebeurtenissen zo kort op de situatie, maar dit moet mij nu gewoon van het hart. Meer dan ooit zie ik hoe het rechtssysteem niet in staat is om mensen zich gehoord te laten voelen. 

Dat is wellicht ook niet de bedoeling van de rechtspraak, maar ik zie óók dat mensen het vertrouwen in de rechtspraak verliezen, en ik begrijp waarom, want ik sta erbij en ik zie het voor mijn ogen gebeuren.

Als het tussen ouders fout gaat, komt dat in mijn visie doordat er onverwerkte shit zit in hun beider verleden. En NIEMAND is in staat om deze shit op te ruimen behalve de ouders zelf. De deur zit op slot en de sleutel zit aan de binnenkant. Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik de sleutel heb kunnen omdraaien (hoewel het heel erg slikken was om te beseffen dat ook ik een berg shit bleek te hebben - dat wist ik nooit!).

Ik hoop dat mijn ex-man de sleutel ooit zal vinden. Ik zal altijd het vertrouwen hebben dat dit mogelijk is.

Op de foto mijn reminder voor de Yellowbrick parkeren-app. De eerste keer dat ik die app gebruikte, bij een van de eerste zittingen, was ik alweer in Nieuwegein toen ik eraan dacht dat ik nog steeds aan het betalen was voor de parkeerplaats bij de rechtbank. Met de reminder vergeet ik niet meer om ook virtueel weg te rijden.