Er kwam iemand op visite, een moeder met haar zoon van vijf. De zoon zag onze teckel en begon te huilen. De moeder tilde hem op en zei dat hij niet bang hoefde te zijn.
Dat zette me aan het denken. Het zou kunnen dat er een onderliggende boodschap van deze moeder uitging naar haar zoon, dat je niet bang mág zijn. Dat angst iets is om te overwinnen, en dat je heel dapper bent als dat lukt.
Waarom niet gewoon het gevoel benoemen? Ben je bang voor de hond, jongen? Geen oplossing, geen advies. Ik merk nog bijna dagelijks dat dit iets is waar ik in kan groeien. Want een kind heeft niet meer nodig dan dat: erkenning van het gevoel van het moment. Volwassenen trouwens ook.
Simpel he. Er valt wel veel meer over te zeggen natuurlijk, maar hier laat ik het even bij.
2 opmerkingen:
heb je gevraagd aan die moeder wat ze bedoelde? Of zit je te raden wat er wordt bedoeld? Ken je die moeder zo goed dat je weet hoe ze het zou kunnen bedoelen? En zo kan ik nog wel ff doorgaan. Ik vind het beetje vreemd stukje, sorry.
Hoi Berber, vanwege de privacy kan ik hier niet veel over duidelijk maken. Wat ik met dit stukje wel duidelijk wil maken, is hoe snel emoties er niet mogen zijn. Op deze manier is het bij mijzelf in het verleden ook misgegaan, juist met de allerbeste bedoelingen. Ik wil ouders hierop wijzen door mijn eigen ervaringen, en daarbij is het absoluut niet mijn bedoeling om een waardeoordeel te geven over anderen.
Een reactie posten