Herinneringen

 Vorige week reed ik door een schitterend stukje Nederland naar een mevrouw die hulp nodig heeft bij het op orde brengen van haar huis. Door dit stukje Nederland had ik jaren geleden een keer een fietstocht gemaakt samen met mijn man, dus er borrelden allemaal herinneringen omhoog aan die dag.

Het gekke is dat als je geheeld bent van je (jeugd)trauma's, dat je dan op een volslagen andere manier terugkijkt naar jezelf én naar anderen. De fietstocht herinner ik me als één lange monoloog van mijn man, over zijn werk, terwijl ik er zwijgend naast fietste. Ik was er de vrouw niet naar om kritisch naar de situatie te kijken, te ontdekken dat er wat miste, en daar vervolgens voor te zorgen, dus het was een vreedzame dag. En het was best fijn om te fietsen. En het landschap was mooi.

Nu ik eraan terugdacht, tijdens mijn autorit over dezelfde wegen, zag ik hier met heel andere ogen op terug. Ik zag een echtpaar waar alle verbinding miste. Ik zag een vrouw die zich ergens bij had neergelegd en luisterde uit beleefdheid. Ik wil niet beweren dat ik hem niet liefhad - of liefheb -, maar zoals ik liefde nu begrijp, uit dat zich in een andere houding bij het luisteren.
En de liefde voor mijn eigen persoon - die ik toen nog moest ontdekken - zou ervoor kunnen hebben gezorgd dat ik opmerkte dat ik wat miste, en dan zou ik daar actief achteraan zijn gegaan.

Ik denk dat ik in de auto een traantje heb weggepinkt, om wat had kunnen zijn maar er niet was, maar het was niet meer uit schuldgevoel - daar ben ik gelukkig inmiddels overheen.
Ik vind mezelf een bevoorrecht mens, dat ik me zo mag ontwikkelen!

De zachte kracht van de zegening

 Er zijn van die boeken waar je bijna niet doorheen komt, en die toch een onuitwisbare indruk kunnen maken. "De zachte kracht van de zegening" is zo'n boek. Ik heb het geloof ik niet eens helemaal uitgelezen, maar dat kan ook komen omdat ik het kreeg als Word-document. Ik lees niet graag een boek op de computer.

En toch is het een aanrader, alleen al door de verbluffende ervaringen die beschreven staan. De schrijver gaat er, net als Marshall Rosenberg bij de geweldloze communicatie, van uit dat in elk mens een kern zit van goddelijke liefde. Een kern, een kiem, van vrijgevigheid, van eerlijkheid, van liefde voor anderen. Misschien heb je wel eens ergens gelezen dat dingen groeien als je er aandacht aan geeft. Geef je aandacht aan negatief gedrag, dan heeft dat de neiging om erger te worden. Geef je aandacht aan positieve dingen, dan groeien die. 

En zo kan het zijn dat als je aandacht geeft aan dat wat positief is in een ander, hoe minuscuul klein het ook is, dat dit kan groeien. Onderstaand een voorbeeld, overgenomen uit het boek (misschien begrijp je na het lezen ook waarom ik er toch zo moeilijk doorheen kon komen):

Een dergelijke houding is niet alleen juist, zij is ook efficiënt! Zij transformeert. Dit wordt geïllustreerd door een treffend verhaal dat ik een paar jaar geleden heb gelezen in de Franse uitgave van The Herald of Christian Science, een tijdschrift gewijd aan spirituele healing. De auteur, een vrouw, liep op straat en voor haar liepen twee mannen. De eerste man ging een winkel binnen en terwijl hij dit deed, viel, zonder dat hij het in de gaten had, zijn portemonnee uit zijn zak. De tweede man snelde toe, pakte hem op, bekeek hem en stak hem in zijn zak ... en vervolgde zijn weg.

De auteur zegt dat zij, in plaats van deze man in gedachten te veroordelen, in stilte en met kracht de spirituele integriteit van de man bevestigde, zoals hij was geschapen naar het beeld van God. Zij verklaarde dat 'de kinderen van God eerlijk zijn en dat de bevindingen van de zintuigen een leugen zijn: Gods kind kan zich niet incorrect gedragen'. (Hieronder moet men verstaan dat zij, hoewel haar ogen haar een dief lieten zien, bevestigde dat diep van binnen de authentieke spirituele identiteit van deze man één was met haar goddelijke bron.)

Plotseling kwam alles in beweging. De man die de winkel was binnengegaan en zijn portemonnee was verloren, kwam naar buiten rennen om naar zijn portemonnee te zoeken. Op dat moment keerde de man die hem had ingepikt op zijn schreden terug, gaf de portemonnee aan zijn rechtvaardige eigenaar en zei, wijzend naar de vrouw die in stilte spirituele waarheden had bevestigd: 'Deze vrouw zei me hem aan u terug te geven'. Maar de vrouw had niets tegen hem gezegd! Maar laten we luisteren wat de vrouw in kwestie had te zeggen over de werkelijkheid achter de uiterlijke schijn: "het was zijn eigen reactie op de goddelijke waarheid, die de man van gedachten had doen veranderen. Het is belangrijk om geen negatieve gedachten over je naaste te hebben. Je naaste liefhebben betekent in ieder individu Gods volmaakte schepping erkennen". 

Het leven kan totaal omdraaien als je deze manier van denken toepast in je omstandigheden. In het boek word je bijvoorbeeld aangespoord om, als je langs een ziekenhuis rijdt, niet te bidden voor genezing van de zieken daarbinnen, maar hen te zegenen in hun gezondheid. Want in elke zieke ligt de kiem van kracht en gezondheid besloten. 

Het mooie is dat je dit in volkomen stilte kunt toepassen. Als iemand heel kwaad is op jou, dan hoef je helemaal niet hardop te zeggen: ik zegen jou in jouw liefde voor mij. Of: ik zegen jou in jouw verdraagzaamheid. Die persoon zal je zien aankomen! Maar doe dit gewoon in stilte, en het zal een uitwerking hebben.

Nog iets wat mij uit dit boek is bijgebleven, kun je lezen op deze site (in het Engels). Het gaat over het sturen van goede wensen (witte vogels) of lelijke gedachten (zwarte vogels) naar anderen. Als je één van zulke vogels naar een ander stuurt en die ander neemt het niet aan, komt de vogel terug naar het nest - bij jou. Zegen je iemand en diegene wil het niet aannemen, dan word jij zelf extra gezegend en met de ander gaat het juist minder goed. En dit geldt ook voor negatieve gedachten. Het is niet voor niks dat er wordt gezegd: denk zo over de ander zoals je wilt dat men over jou denkt. Het past allemaal in elkaar. 

Is het leven niet ongelooflijk boeiend?

Engelen - deel 3

 Hoe bemoedigend het ook is om over engelen te lezen, er is niets wat het kan opnemen tegen je eigen persoonlijke ervaring. Joke Slagmolen schrijft in haar boek dat je gewoon kunt vragen aan de engelen om zich aan je kenbaar te maken, en dat ze dat waarschijnlijk zullen doen door witte veertjes op je pad. Hier had ik niet zoveel behoefte aan. Ik heb al gebeden om de engelen zelf te mogen zien vanaf dat ik het boek van Lorna Byrne had gelezen, en op die manier is mijn gebed nooit verhoord, ik geloofde het verder wel.

Maar toen liep ik op een keer in de binnenstad van Utrecht, en ik zag op de stoep nogal wat veertjes bij elkaar liggen. Ik moest direct aan het advies van Joke denken, maar nee, zei ik in mezelf, dit vind ik te makkelijk. Hier is gewoon een vogel opgegeten. Nee, dan wil ik veertjes zien in het steegje waar ik moet zijn.

Tien minuten later liep ik door het steegje, en wat stond daar tegen de muur in een plastic tas? Twee hele engelenvleugels, die kinderen gebruiken om zich te verkleden. Is dat nou niet om een heel warm gevoel van te krijgen?

Sinds dat moment loopt er een spoor van witte veertjes door mijn leven. Ze komen zomaar op mijn pad, en elke keer precies op een moment dat ik het extra goed kan gebruiken. Bijvoorbeeld als er iets heel naars is gebeurd en ik in de auto onderweg mijn tranen de vrije loop laat en me door een dikke laag verdriet/rouw heenworstel. Dan parkeer ik de auto, stap uit en mijn oog valt op een wit donsveertje. Ik ben begonnen om ze op te rapen en te bewaren bij de engel die mijn dochter ooit heeft gemaakt en aan mij gegeven, en die voor mij ongelooflijk waardevol is.

De boodschap van de engelen is altijd vol hoop en troost. Ze laten ons weten dat we niet alleen zijn, dat er hemelse hulp in de buurt is. Ze bevestigen als je dappere stappen zet op een pioniersweg. Elke keer dat je een veertje vindt, weet je precies wat het wil zeggen.

Waardevol he!

Engelen - deel 2

 Vorig jaar nam ik uit de bibliotheek een ander boek over engelen mee: Engelen om je heen. Geschreven door een Nederlandse vrouw, Joke Slagmolen. 

Joke heeft dezelfde gevoeligheid voor waarnemen als Lorna uit het vorige blogje en beschrijft in dit boek haar leven.

Joke moedigt in het boek aan om de engelen te vragen om hun aanwezigheid kenbaar te maken.  Ze zegt dat je dan zeker signalen krijgt,  meestal in de vorm van witte veertjes.

Hoe dit bij mij verliep,  vertel ik morgen.

Joke zelf bleek vlak bij mij te wonen en ze was ook nog eens beschikbaar voor contact. Ik heb mijn schroom overwonnen en ben bij haar geweest.  Dat was ongelooflijk bemoedigend en interessant. Het mooie was dat zij mij niets nieuws vertelde aan boodschappen vanuit de hemel.  Ik wist alles zelf al, maar het is heel bijzonder om de overtuigingen die je zelf al voelt door zo iemand bevestigd te zien.

Vroeger zou ik zoiets nooit ondernomen hebben,  omdat ik bang was dat het verkeerd kon zijn.  Maar nu ik meer ben gaan begrijpen hoe alles in elkaar steekt,  dat er veel meer is dan ik zelf kan waarnemen en dat het niet verkeerd is als je deze gevoeligheid hebt,  kon ik er ook onbevangen heen gaan. 

Uiteindelijk ging ik weg met de bevestiging van mijn overtuiging dat alles goed is zoals het is,  dat God met zijn engelen niet alleen bij mij is, maar ook bij al degenen die mij lief zijn, en hen veel beter kan geven wat zij nodig hebben dan ikzelf.  Dat alles past in het grote plan.

Het helpt mij om heel vertrouwelijk met God te praten,  en om Zijn antwoorden te herkennen.  Voor mij vielen er door dit gesprek toch ook weer puzzelstukjes op hun plek.

Engelen - deel 1

 Op mijn blogje van gisteren schreef Ellen een prachtige reactie. Over dat je een ingeving kunt krijgen - een drang om iets te doen - en dat dat dan precies gebedsverhoring voor iemand anders kan zijn. Hoe dit werkt, wordt volgens mij beschreven in het boek Engelen in mijn haar van de Ierse Lorna Byrne. Dit boek zat jaren geleden als bookazine bij de Libelle, en in een opwelling heb ik dat toen meegenomen.

Lorna beschrijft haar eigen wonderbaarlijke leven in dit boek (later schreef ze er meer), vooral op het gebied van engelen, die zij heel vaak gewoon kan waarnemen. Zij schrijft dat ze zag dat een groenteman rotte appels onderin een tas van een klant wilde doen, met gewone appels erbovenop, dat een engel die groenteman iets influisterde, en ze zag dat hij daar niet naar luisterde. Dit heeft mij doen beseffen dat het bij mij ook zo werkt. Als ik zo'n "ingeving" krijg, dan komt dat niet uit mijzelf omhoog, maar het kan heel goed zijn dat God daar zijn engelen voor gebruikt. Waarom niet?

Lorna is katholiek opgevoed, met het idee dat God alleen de katholieken hulp geeft. Maar voor haar klopte dat beeld niet, want ze zag bij de protestantse kerk óók legioenen van engelen als daar een dienst was.

En zo is het boek op veel manieren een eye-opener voor mij geweest. Het was voor mij het begin van mijn eigen ervaringen met engelen - waarover morgen meer.

Gouden lepel deel 4 - laminaat in de flat

 Hoewel het in feite altijd zo is dat alles samenwerkt ten beste, zie je dat niet altijd zo duidelijk. Veel dingen kun je gewoon op twee manieren bekijken: positief of negatief, en zo kun je over elke dag wel een gouden-lepelverhaal schrijven, als je zien kunt hoe de gebeurtenissen samen tot iets geweldigs leiden.

Soms zie je dat heel duidelijk. Dan is het uitgangspunt misschien een benarde situatie waarin op wonderlijke manier hulp komt opdagen. Benarde situaties - daar ben ik inmiddels aardig bekend mee, maar óók met de wonderlijke manieren van hulp. Het verhaal van mijn laminaat is zo'n verhaal:

Benarde situatie: check. Ik had een laminaatvloer besteld voor de hele flat: 39 zware pakken laminaat. Deze waren door de winkel besteld en lagen klaar om te worden afgehaald.
Op die bewuste dag ging ik eerst een andere bestelling (barkrukken) ophalen in Utrecht, maar daar schoot het ineens in mijn enkel, en kon ik eigenlijk niet meer zo goed lopen. Lekker handig, dacht ik, en ik verzuchtte dat het wel zo fijn zou zijn als ik hulp zou krijgen bij het sjouwen van het laminaat...

Ik kwam thuis met de barkrukken achterin de auto. "Toevallig" kwam net op dat moment mijn nieuwe buurvrouw langs, die mij haar steekwagentje uitleende: "gebruik het maar zo lang als je het nodig hebt hoor!" Ik wilde het aanbod eerst afslaan, maar het vooruitzicht van 39 pakken laminaat die ik vanmiddag nog zou gaan halen en naar boven brengen zorgde ervoor dat ik dit aanbod toch met beide handen kon aanpakken.

Binnen zat ik even met mijn pijnlijke voet omhoog voordat ik verder kon. Toen ik mijn moed bij elkaar had geraapt, liep ik de deur uit, trap naar beneden en wilde door de achterdeur van de centrale hal naar mijn auto gaan, toen er op de glazen ruit van de voordeur aan de andere kant van de hal werd geklopt: daar stond een van mijn broers. Hij was in de buurt en kwam even kijken of hij iets voor mij kon doen.

Nou, het was duidelijk dat hij dat wel kon. Hij zette mij in zijn eigen auto, we reden naar de winkel, hij laadde zijn auto vol met laminaat, laadde bij de flat alles uit en bracht het naar boven (gelukkig is er een lift) , en toen weer terug naar de winkel om alles nog een keer te herhalen. Ik hoefde alleen maar een klein beetje te helpen en verder niets.

Vind je dat nou niet om kippenvel van te krijgen? Mijn achteloze verzoek om hulp is op grandioze manier ingewilligd...

Gouden lepel deel 3 - onderdak

 Over mijn onderdak alleen al kan ik wel een heel hoofdstuk schrijven - ik ga proberen om het kort en leesbaar te houden.

Uitgangspunt voor dit blogje is een moment ergens vorig najaar. Ik had inmiddels, na veel vijven en zessen, urgentie gekregen voor een sociale huurwoning (dat is een verhaal op zich!) en ik keek dagelijks op de website naar het vrijgekomen aanbod. Ik had er vertrouwen in dat ik terecht zou komen in Nieuwegein, de stad waar de meeste van mijn geloofsvrienden (en die van mijn kinderen) wonen, dus ik reageerde alleen op woningen die daar vrijkwamen. De urgentie is zes maanden geldig, dus er zat ook een zekere drang achter, los van het feit dat ik een enorme drang had om voor woonruimte te zorgen zodat ik de kinderen een plek kon bieden. Al snel was ik nummer 5 voor een vrijgekomen flat en mocht ik gaan kijken. De keer daarop was ik nummer 4, en weer vrij vlot daarna nummer 3. Dat ging goed! Ik zag het best zitten, ook al is het best even slikken als je de weidse uitgestrektheid van je vorige huis gewend bent en je nu gaat instellen op een flatje in een gebouw van 9 woonlagen, maar op zich waren de flats best ruim.

En toen werd het stil. Er kwam niks vrij binnen Nieuwegein, en de maanden verstreken. Mijn huisbaas liet weten dat ik 1 november uit het tuinhuis zou moeten. Hoe moest dit?

Ik had een gesprek met mijn coach, die mij vroeg waarom ik God zo beperkte en persé in Nieuwegein wilde wonen. Waarom liet ik het niet los en ging ook op andere woningen reageren? Dat kwam aan.

De volgende dag reageerde ik op een flat in IJsselstein, ging er kijken en alles voelde goed. Rustige buurt, 1e woonlaag, en hoekappartement. Uitzicht op een groenstrook en vlakbij een winkelcentrum. En op loopafstand van een aantal van mijn oudere zoons die in Nieuwegein wonen. Ideaal gewoon!!

Voor mij betekent een gouden-lepelverhaal niet dat alles gladjes gaat. Ik wilde uitdaging in mijn leven, en die krijg ik, ook in dit soort dingen. Hoewel ik nummer 1 stond voor deze flat, was het namelijk nog niet zeker of ik hem ook toegewezen kon krijgen. Deze flat is namelijk niet bedoeld voor bewoning door 1 persoon, en ik had nergens zwart op wit dat er kinderen bij mij zouden gaan wonen. Nee, de rechter had gezegd: als u een woning heeft, kan het zomaar zijn dat u de kinderen krijgt toegewezen, maar de woningbouwvereniging draaide het om. De voogd kon wel iets op papier zetten, maar dat was voor de woningbouwvereniging nog niet voldoende. Ze zouden het intern bespreken en dan zou ik het na het weekend horen.

Nu was het pas echt zaak om alles los te laten. Ik werkte in Nieuwegein in een lawaaierige fabriekshal, de radio stond daar hard aan en iedereen had oordoppen in. Heerlijk werk om te doen trouwens, je handen zijn bezig en je kunt helemaal in jezelf van alles overdenken en met God praten. Dat deed ik dus. Ik worstelde om alles aan Hem over te geven, en om in de rust en kalmte te komen die je krijgt als je weet dat alles wat er gebeurt, van Hem komt en goed is. Maar ik vond wel dat Hij het me wel erg moeilijk maakte. 

Geef me dan tenminste een woord om op te vertrouwen, vroeg ik Hem. Ik kon Hem bijna horen grinniken: Juffertje ongeduld, is het dan niet genoeg voor je dat je wéét dat alles goed komt? 

Oké, zuchtte ik, U hebt gelijk.

Maar even later popte er ineens een bijbeltekst in mij omhoog: "Een gedrukte, geschudde, overlopende maat zal men in uw schoot geven". Ik schoot spontaan in de lach in die hal. En ik was vrij. Er kwam rust en vertrouwen.

De maandag daarop kreeg ik te horen dat de woningbouwvereniging mij de flat toch ging geven. Wat was ik blij! En het werd nog mooier: ik kreeg echt een gedrukte, geschudde en overlopende maat. De flat heeft geen onderburen, dus ik hoef de jongens niet zo rustig te houden. Ik ging binnen kijken en de flat bleek veel ruimer dan die in Nieuwegein. De slaapkamers groter, de keuken groter en de woonkamer groter. Ik had van tevoren bedacht dat het erg fijn zou zijn als ik wat dingen kon overnemen, want ik had zo goed als niets en het zou veel tijd en moeite kosten om alles stuk voor stuk te gaan uitzoeken. Dat hoefde ook niet, want ik kon van de vorige bewoners veel dingen overnemen: een zo goed als nieuwe wasmachine, de koelkast en magnetron, een mooi vloerkleed, gordijnen, een aantal lampen, de badkamerkast en een grote spiegel, en een bed. 

Als ik nu terugkijk, zie ik dat het allemaal zo perfect is uitgedacht: alles op het juiste moment, en alle dingen hebben samengewerkt ten goede, zoals er zo mooi in Romeinen 8 staat. 

Voor wie het leuk vindt om bijv. mijn flat van binnen te zien: op Instagram plaats ik geregeld foto's. Ik heb een privé account, maar je mag altijd vragen om mij te volgen (karien.kruyswijk).

Gecoacht worden en zelf coachen

 Tijdens de opleiding tot huishoudcoach kregen we een training oplossingsgericht coachen. In die training hadden we het over mensen die in hun negativiteit blijven hangen, en blijven uitweiden over alle problemen in hun leven. De trainer zei: als je echt niet meer weet wat te zeggen, dan kun je altijd nog vragen: "hoe heeft u het zo lang vol kunnen houden?". Daar werd een beetje om gelachen - maar dat kan ook komen omdat de trainer het echt ontzettend leuk deed.

Gisteren las ik de chatgeschiedenis terug die ik met een dierbare vriendin al jaren voer. Met haar heb ik regelmatig van gedachten gewisseld, bij haar kon ik mijn frustraties kwijt en aan haar vertelde ik meer dan aan anderen wat er allemaal gebeurde. Ineens kwam ik een wel heel bekende zin tegen...

Ergens in de dramatische periode die achter mij ligt, kwam ik een paar keer voor gesprek bij een psychotherapeut bij De Waag. Dat was nog in de tijd dat ik de oorzaak van mijn ellende voor een deel nog buiten mijzelf zocht, en ik was op zoek naar erkenning dat mijn man toch wel een etiket verdiende. Een goede psychotherapeut gaat daar niet in mee, en ik had een goede... Ze luisterde naar mijn verhaal, en toen vroeg ze: "hoe heb je het zo lang vol kunnen houden"?

Het lezen van die app bracht me weer terug naar dat gesprek. Ik kan precies terughalen hoe ik me voelde, de vraag van de psychotherapeut deed me echt goed. Eigenlijk zit er toch een stuk erkenning in: dat je in zware omstandigheden leeft. En dat je er nog steeds bent, en dat dat een goed teken is.

Ik besef ook hoe diep ik eigenlijk zat. En ik ben heel dankbaar dat ik er nu vanaf de andere kant naar mag kijken.

Onder een vergrootglas

 Ik vind het lastig om te schrijven over mijn huidige omstandigheden, hopelijk is dat begrijpelijk voor jullie. Maar ik zoek wel  naar manieren om dat te doen. Niet omdat ik zo'n drang heb om mijn leven op straat te leggen, maar ik geloof wel dat ik een verhaal heb dat het delen waard is. En omdat ik verlang naar verbinding met de wereld om mij heen. Eén van de manieren waarop ik dat doe, is door dit blog, waarmee ik het mijzelf niet makkelijk maak - maar hé, ik wilde graag een uitdaging!

Dat mijn kinderen uit huis geplaatst zijn, dat is eigenlijk openbaar. Mensen die ons kennen, kunnen dat zien. Daar kan ik dus gewoon open over zijn. Ik ben ook open over mijn eigen wens om de jongste vier kinderen weer bij mij thuis te hebben wonen. Het lijkt me niet meer dan logisch dat een moeder zo'n wens heeft.

Gelukkig wordt mijn wens gehoord door de instanties. Sterker  nog, de oudste van deze vier jongens zit inmiddels in een terugplaatsingstraject waarbij hij over een periode van drie maanden uiteindelijk fulltime bij mij woont. En de instanties willen net zo goed als ik dat dit allemaal goed verloopt, en de andere jongens ook weer uit pleegzorg kunnen - maar daarvoor is wel nodig dat er een helder beeld is over hoe ik het doe als moeder. En omdat er nog niet is gemonitord hoe ik het doe met de kinderen, moet de mogelijkheid ook open blijven dat het anders gaat verlopen.

De komende maanden zal er dus gezocht worden naar een manier waarop dit zo duidelijk mogelijk wordt. Er is sprake van wachtlijsten voor dit soort begeleiding. Ik vind dat heel frustrerend, want ik heb mijn traject achter de rug, weet inmiddels héél goed wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil, heb zelf voor woonruimte gezorgd (dat was een van de voorwaarden - waarover nog een gouden-lepelverhaal volgt), en ik ben er wel klaar voor.

Maar goed, ik lig dus onder een vergrootglas. En ik word gedwongen om over mijn gedrag na te denken, vooral waar anderen iets van mij vinden en we het daarover moeten hebben. De komende tijd zal ik moeten bewijzen dat ik de jongens kan geven wat zij nodig hebben. Ik ben er niet (meer) bang voor dat ik niet goed genoeg blijk te zijn, ik kan niet wachten tot ik aan de beurt ben!

Gouden lepel deel 2 - financiën

 Bij een gouden lepel op financieel gebied denk je bij een vrouw van mijn leeftijd misschien eerder aan een stinkend rijke eigenaar van een grote keten bedrijven. Toch vind ik mijn eigen verhaal verreweg het boeiendst, omdat ik heb leren vertrouwen dat er voor mij gezorgd wordt - ook financieel.

Eerst is alles afgebroken. Ik stond met de rug tegen de muur. Ik had geen inkomen, kon geen bijstand aanvragen omdat ik daarvoor niet de benodigde gegevens kon aanleveren, en werd keer op keer afgewezen bij mijn sollicitaties. Ik betaalde mijn boodschappen en benzine nog van de gemeenschappelijke bankrekening, totdat ik op een middag met twee kleine dingetjes bij de kassa van de Jumbo stond en niet meer kon pinnen. De bankrekening bleek opgeheven te zijn.

Eerst overviel de paniek me - maar ik had al een tijdje coaching gehad en ik wist waar ik met mijn emoties heen kon. Het mooie is dat als je raad weet met je emoties en je bij de kern van je probleem kunt komen, dat je dan helder aan een oplossing kunt werken. Ik besloot om een kennis van wie ik wist dat hij bemiddeld was, om een lening te vragen. Dat durfde ik, want ik wist dat er uit de verkoop van ons huis uiteindelijk voldoende zou komen om dit terug te kunnen betalen. Je zult het geloven of niet, maar tien minuten  later kwam ik deze kennis tegen! En nog geen vijf minuten later hadden we een deal. Nog geen half uur nadat ik bij de bank in huilen uitgebarsten was omdat ik erachter was gekomen dat de rekening bleek te zijn opgeheven, had ik weer voldoende op mijn rekening staan....

Nu was ik voorlopig uit de brand. Natuurlijk zat het me niet helemaal lekker dat ik op andermans kosten leefde, hoe zuinig aan ik ook deed, maar ik kon immers niet anders.
En toen kwam de dag dat de fiets van een van mijn kinderen werd gestolen, en ik werd aangeschreven om voor een andere fiets te zorgen. Daar ging ik mijn weldoener niet mee lastig vallen, dus wat nu? Ik besloot om naar een uitzendbureau te gaan waar iemand anders kort daarvoor goede ervaringen mee had opgedaan. En drie dagen later stond ik achter de kassa van een groothandel in Utrecht. Precies het baantje dat ik nodig had om rustig mee te beginnen: niet al te veel uren, weer onder de mensen, en al verdiende ik het minimumloon, ik kon nu in mijn onderhoud voorzien, en bovendien het geleende geld terugbetalen. Een andere fiets kwam trouwens na een oproep op Facebook via een andere weg naar mijn zoon toe.

Na een week of zes begon het werk me op te breken. Ik stond misschien zes van de acht werkuren te wachten op klanten, dat werkt niet echt lekker. En ook al was ik erg blij dat ik werk had kunnen vinden, de werktijden waren ook niet super. Toen besloot ik een uitzendbureau te bellen waar ik al ingeschreven stond, en waarvoor ik eerder al gewerkt had. Heel toevallig bleek dat ze die dag aan mij hadden gedacht voor een functie in de productie voor 40 uur in de week. Ik rolde er zo in, geweldig! Meer uren en iets meer uurloon, bovendien dichterbij. Bij dit bedrijf heb ik een aantal heel fijne maanden gehad, totdat....

In oktober kreeg ik eindelijk mijn flat (dat is een ander gouden-lepel-verhaal). Ik zeg nu wel eindelijk, maar het was precies het juiste moment, want vlak daarvoor was de overdracht van ons huis aan de nieuwe bewoners geweest en omdat er aardig wat overwaarde op het huis had gezeten, had ik een aardig bedrag op de bank staan, waarmee ik nu in staat was om de flat in te richten. Eerder had dat niet gekund. Het enige was dat ik niet wist waar ik de tijd vandaan moest halen om dat te doen. Nou, die tijd kreeg ik: de week voordat ik de sleutel kreeg, kreeg ik een gesprek met de eigenaar van het bedrijf waar ik werkte. Hij zei dat het hem ontzettend speet, maar dat het aantal opdrachten aan het bedrijf al een tijdlang terugliep en dat hij de uitzendkrachten moest laten gaan. Dit kwam voor mij als een antwoord op mijn gebed, en dat vertelde ik hem ook.

Ik ben op dit punt nog niet uitgeleerd. Als startend ZZP-er ga ik nog een heleboel mooie ervaringen opdoen op financieel gebied, geloof dat maar!

Gouden lepel - deel 1

 Er zijn van die mensen van wie gezegd wordt dat ze met een gouden lepel in de mond zijn geboren. Het leven lijkt voor hen als vanzelf te gaan, ze zijn succesvol in wat ze doen en alles zit hen mee. Het klinkt misschien gek, maar ik voel me ook zo iemand. Geliefd door de hemel, een bevoorrecht mens. Het mooie is dat ik ben gaan zien dat het je eigen instelling is die dit bepaalt. Blijf gewoon meelezen, dan hoop ik dat ik het duidelijk genoeg kan maken. In de serie gouden lepels wil ik concrete voorbeelden beschrijven die ik zelf heb meegemaakt en die mij dat extra geliefde gevoel gaven.

Vandaag deel 1: hoe ik aan mijn auto ben gekomen

Toen ik het huis verliet in de verdrietige afbraak-periode vorig jaar, nam ik de auto mee. Ik kreeg onderdak in een tuinhuis bij vrienden op het erf, en gebruikte de auto om naar de kinderen te gaan of hen op te halen, en om naar mijn diverse baantjes te gaan (dat is weer een ander gouden-lepel-verhaal). De auto reed vrij duur (1 op 8) en ik probeerde hem om te ruilen bij de dealer voor een goedkopere auto zonder bijbetaling. Maar helaas kreeg ik te horen dat ik altijd een paar duizend euro zou moeten bijbetalen. Dat had ik gewoon niet, dus ik bleef met deze auto rijden.

Na een tijdje begon hij echter een raar geluid te maken bij het remmen. Dat was mij helemaal niet welkom, want ik had minimaal geld, dus een reparatie zat er niet echt in. Maar ik wilde wel heel graag met de kinderen in de meiweek naar Groningen, en dat is best een heel eind rijden... Uiteindelijk besloot ik om de auto na te laten kijken, zodat ik een afweging kon maken wat te doen. Ik belde op zaterdag vanaf mijn werk in Utrecht en kreeg een afspraak bij de dealer voor de dinsdag daarop. 

Na mijn werk deed ik eerst een paar boodschappen in Nieuwegein en reed daarna over de Lekdijk naar mijn tijdelijke onderkomen. Op een gegeven moment trok iets mijn aandacht. Het was een kaartje van een autohandelaar, die aan de buitenkant bij de voorspiegel tegen het raampje was gestoken en dat ik niet eerder had opgemerkt. Op het kaartje stond dat ze mijn auto graag wilden kopen (meerpersoons auto met airco schijnt geliefd te zijn bij autohandelaren).

Inmiddels had ik geleerd om in te gaan op de dingen die op mijn pad kwamen, en ik belde de autohandelaar. Ik zei hem dat ik de auto inderdaad wilde verkopen, maar dat ik er wel een andere voor terug wilde. Dat ik geen geld had om bij te betalen, en dat ik een zuiniger auto wilde. De handelaar zei dat hij precies de juiste auto voor mij had. Hij had er op dat moment maar één, maar het was de perfecte voor mij. Zei hij. Ik hoefde niks bij te betalen. Hij appte allemaal foto's door en misschien vind je het gek, maar ik heb toegestemd in de ruil zonder de auto zelfs maar te zien. 

De afspraak bij de dealer voor de andere auto werd afgezegd en ik kreeg de andere auto, met nieuwe APK, goedkoper in belasting én verzekering, en met lekker veel laadruimte. En hij rijdt ongeveer 1 op 16. 

Vind je dat nou niet mooi? 

Sans rancune

 

KIJK! Deze babies weten wat ze willen. En ze zijn prima in staat om daar zelf voor te zorgen. Zodra ze het hebben, zijn ze direct helemaal tevreden, ze worden niet boos op degene die het had afgepakt. Ze slaan niet, en ze schelden niet. Geen rancunes.

Mooi he!!

Deze babies leven in het moment. Ze denken niet aan de nare dingen van het verleden, en ze zijn ook niet bang voor wat er straks misschien gebeurt.

Nogmaals: mooi he?