Er zijn van die mensen van wie gezegd wordt dat ze met een gouden lepel in de mond zijn geboren. Het leven lijkt voor hen als vanzelf te gaan, ze zijn succesvol in wat ze doen en alles zit hen mee. Het klinkt misschien gek, maar ik voel me ook zo iemand. Geliefd door de hemel, een bevoorrecht mens. Het mooie is dat ik ben gaan zien dat het je eigen instelling is die dit bepaalt. Blijf gewoon meelezen, dan hoop ik dat ik het duidelijk genoeg kan maken. In de serie gouden lepels wil ik concrete voorbeelden beschrijven die ik zelf heb meegemaakt en die mij dat extra geliefde gevoel gaven.
Vandaag deel 1: hoe ik aan mijn auto ben gekomen
Toen ik het huis verliet in de verdrietige afbraak-periode vorig jaar, nam ik de auto mee. Ik kreeg onderdak in een tuinhuis bij vrienden op het erf, en gebruikte de auto om naar de kinderen te gaan of hen op te halen, en om naar mijn diverse baantjes te gaan (dat is weer een ander gouden-lepel-verhaal). De auto reed vrij duur (1 op 8) en ik probeerde hem om te ruilen bij de dealer voor een goedkopere auto zonder bijbetaling. Maar helaas kreeg ik te horen dat ik altijd een paar duizend euro zou moeten bijbetalen. Dat had ik gewoon niet, dus ik bleef met deze auto rijden.
Na een tijdje begon hij echter een raar geluid te maken bij het remmen. Dat was mij helemaal niet welkom, want ik had minimaal geld, dus een reparatie zat er niet echt in. Maar ik wilde wel heel graag met de kinderen in de meiweek naar Groningen, en dat is best een heel eind rijden... Uiteindelijk besloot ik om de auto na te laten kijken, zodat ik een afweging kon maken wat te doen. Ik belde op zaterdag vanaf mijn werk in Utrecht en kreeg een afspraak bij de dealer voor de dinsdag daarop.
Na mijn werk deed ik eerst een paar boodschappen in Nieuwegein en reed daarna over de Lekdijk naar mijn tijdelijke onderkomen. Op een gegeven moment trok iets mijn aandacht. Het was een kaartje van een autohandelaar, die aan de buitenkant bij de voorspiegel tegen het raampje was gestoken en dat ik niet eerder had opgemerkt. Op het kaartje stond dat ze mijn auto graag wilden kopen (meerpersoons auto met airco schijnt geliefd te zijn bij autohandelaren).
Inmiddels had ik geleerd om in te gaan op de dingen die op mijn pad kwamen, en ik belde de autohandelaar. Ik zei hem dat ik de auto inderdaad wilde verkopen, maar dat ik er wel een andere voor terug wilde. Dat ik geen geld had om bij te betalen, en dat ik een zuiniger auto wilde. De handelaar zei dat hij precies de juiste auto voor mij had. Hij had er op dat moment maar één, maar het was de perfecte voor mij. Zei hij. Ik hoefde niks bij te betalen. Hij appte allemaal foto's door en misschien vind je het gek, maar ik heb toegestemd in de ruil zonder de auto zelfs maar te zien.
De afspraak bij de dealer voor de andere auto werd afgezegd en ik kreeg de andere auto, met nieuwe APK, goedkoper in belasting én verzekering, en met lekker veel laadruimte. En hij rijdt ongeveer 1 op 16.
Vind je dat nou niet mooi?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten