Hoe bemoedigend het ook is om over engelen te lezen, er is niets wat het kan opnemen tegen je eigen persoonlijke ervaring. Joke Slagmolen schrijft in haar boek dat je gewoon kunt vragen aan de engelen om zich aan je kenbaar te maken, en dat ze dat waarschijnlijk zullen doen door witte veertjes op je pad. Hier had ik niet zoveel behoefte aan. Ik heb al gebeden om de engelen zelf te mogen zien vanaf dat ik het boek van Lorna Byrne had gelezen, en op die manier is mijn gebed nooit verhoord, ik geloofde het verder wel.
Maar toen liep ik op een keer in de binnenstad van Utrecht, en ik zag op de stoep nogal wat veertjes bij elkaar liggen. Ik moest direct aan het advies van Joke denken, maar nee, zei ik in mezelf, dit vind ik te makkelijk. Hier is gewoon een vogel opgegeten. Nee, dan wil ik veertjes zien in het steegje waar ik moet zijn.
Tien minuten later liep ik door het steegje, en wat stond daar tegen de muur in een plastic tas? Twee hele engelenvleugels, die kinderen gebruiken om zich te verkleden. Is dat nou niet om een heel warm gevoel van te krijgen?
Sinds dat moment loopt er een spoor van witte veertjes door mijn leven. Ze komen zomaar op mijn pad, en elke keer precies op een moment dat ik het extra goed kan gebruiken. Bijvoorbeeld als er iets heel naars is gebeurd en ik in de auto onderweg mijn tranen de vrije loop laat en me door een dikke laag verdriet/rouw heenworstel. Dan parkeer ik de auto, stap uit en mijn oog valt op een wit donsveertje. Ik ben begonnen om ze op te rapen en te bewaren bij de engel die mijn dochter ooit heeft gemaakt en aan mij gegeven, en die voor mij ongelooflijk waardevol is.
De boodschap van de engelen is altijd vol hoop en troost. Ze laten ons weten dat we niet alleen zijn, dat er hemelse hulp in de buurt is. Ze bevestigen als je dappere stappen zet op een pioniersweg. Elke keer dat je een veertje vindt, weet je precies wat het wil zeggen.
Waardevol he!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten