Over mijn onderdak alleen al kan ik wel een heel hoofdstuk schrijven - ik ga proberen om het kort en leesbaar te houden.
Uitgangspunt voor dit blogje is een moment ergens vorig najaar. Ik had inmiddels, na veel vijven en zessen, urgentie gekregen voor een sociale huurwoning (dat is een verhaal op zich!) en ik keek dagelijks op de website naar het vrijgekomen aanbod. Ik had er vertrouwen in dat ik terecht zou komen in Nieuwegein, de stad waar de meeste van mijn geloofsvrienden (en die van mijn kinderen) wonen, dus ik reageerde alleen op woningen die daar vrijkwamen. De urgentie is zes maanden geldig, dus er zat ook een zekere drang achter, los van het feit dat ik een enorme drang had om voor woonruimte te zorgen zodat ik de kinderen een plek kon bieden. Al snel was ik nummer 5 voor een vrijgekomen flat en mocht ik gaan kijken. De keer daarop was ik nummer 4, en weer vrij vlot daarna nummer 3. Dat ging goed! Ik zag het best zitten, ook al is het best even slikken als je de weidse uitgestrektheid van je vorige huis gewend bent en je nu gaat instellen op een flatje in een gebouw van 9 woonlagen, maar op zich waren de flats best ruim.
En toen werd het stil. Er kwam niks vrij binnen Nieuwegein, en de maanden verstreken. Mijn huisbaas liet weten dat ik 1 november uit het tuinhuis zou moeten. Hoe moest dit?
Ik had een gesprek met mijn coach, die mij vroeg waarom ik God zo beperkte en persé in Nieuwegein wilde wonen. Waarom liet ik het niet los en ging ook op andere woningen reageren? Dat kwam aan.
De volgende dag reageerde ik op een flat in IJsselstein, ging er kijken en alles voelde goed. Rustige buurt, 1e woonlaag, en hoekappartement. Uitzicht op een groenstrook en vlakbij een winkelcentrum. En op loopafstand van een aantal van mijn oudere zoons die in Nieuwegein wonen. Ideaal gewoon!!
Voor mij betekent een gouden-lepelverhaal niet dat alles gladjes gaat. Ik wilde uitdaging in mijn leven, en die krijg ik, ook in dit soort dingen. Hoewel ik nummer 1 stond voor deze flat, was het namelijk nog niet zeker of ik hem ook toegewezen kon krijgen. Deze flat is namelijk niet bedoeld voor bewoning door 1 persoon, en ik had nergens zwart op wit dat er kinderen bij mij zouden gaan wonen. Nee, de rechter had gezegd: als u een woning heeft, kan het zomaar zijn dat u de kinderen krijgt toegewezen, maar de woningbouwvereniging draaide het om. De voogd kon wel iets op papier zetten, maar dat was voor de woningbouwvereniging nog niet voldoende. Ze zouden het intern bespreken en dan zou ik het na het weekend horen.
Nu was het pas echt zaak om alles los te laten. Ik werkte in Nieuwegein in een lawaaierige fabriekshal, de radio stond daar hard aan en iedereen had oordoppen in. Heerlijk werk om te doen trouwens, je handen zijn bezig en je kunt helemaal in jezelf van alles overdenken en met God praten. Dat deed ik dus. Ik worstelde om alles aan Hem over te geven, en om in de rust en kalmte te komen die je krijgt als je weet dat alles wat er gebeurt, van Hem komt en goed is. Maar ik vond wel dat Hij het me wel erg moeilijk maakte.
Geef me dan tenminste een woord om op te vertrouwen, vroeg ik Hem. Ik kon Hem bijna horen grinniken: Juffertje ongeduld, is het dan niet genoeg voor je dat je wéét dat alles goed komt?
Oké, zuchtte ik, U hebt gelijk.
Maar even later popte er ineens een bijbeltekst in mij omhoog: "Een gedrukte, geschudde, overlopende maat zal men in uw schoot geven". Ik schoot spontaan in de lach in die hal. En ik was vrij. Er kwam rust en vertrouwen.
De maandag daarop kreeg ik te horen dat de woningbouwvereniging mij de flat toch ging geven. Wat was ik blij! En het werd nog mooier: ik kreeg echt een gedrukte, geschudde en overlopende maat. De flat heeft geen onderburen, dus ik hoef de jongens niet zo rustig te houden. Ik ging binnen kijken en de flat bleek veel ruimer dan die in Nieuwegein. De slaapkamers groter, de keuken groter en de woonkamer groter. Ik had van tevoren bedacht dat het erg fijn zou zijn als ik wat dingen kon overnemen, want ik had zo goed als niets en het zou veel tijd en moeite kosten om alles stuk voor stuk te gaan uitzoeken. Dat hoefde ook niet, want ik kon van de vorige bewoners veel dingen overnemen: een zo goed als nieuwe wasmachine, de koelkast en magnetron, een mooi vloerkleed, gordijnen, een aantal lampen, de badkamerkast en een grote spiegel, en een bed.
Als ik nu terugkijk, zie ik dat het allemaal zo perfect is uitgedacht: alles op het juiste moment, en alle dingen hebben samengewerkt ten goede, zoals er zo mooi in Romeinen 8 staat.
Voor wie het leuk vindt om bijv. mijn flat van binnen te zien: op Instagram plaats ik geregeld foto's. Ik heb een privé account, maar je mag altijd vragen om mij te volgen (karien.kruyswijk).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten