Tijdens de opleiding tot huishoudcoach kregen we een training oplossingsgericht coachen. In die training hadden we het over mensen die in hun negativiteit blijven hangen, en blijven uitweiden over alle problemen in hun leven. De trainer zei: als je echt niet meer weet wat te zeggen, dan kun je altijd nog vragen: "hoe heeft u het zo lang vol kunnen houden?". Daar werd een beetje om gelachen - maar dat kan ook komen omdat de trainer het echt ontzettend leuk deed.
Gisteren las ik de chatgeschiedenis terug die ik met een dierbare vriendin al jaren voer. Met haar heb ik regelmatig van gedachten gewisseld, bij haar kon ik mijn frustraties kwijt en aan haar vertelde ik meer dan aan anderen wat er allemaal gebeurde. Ineens kwam ik een wel heel bekende zin tegen...
Ergens in de dramatische periode die achter mij ligt, kwam ik een paar keer voor gesprek bij een psychotherapeut bij De Waag. Dat was nog in de tijd dat ik de oorzaak van mijn ellende voor een deel nog buiten mijzelf zocht, en ik was op zoek naar erkenning dat mijn man toch wel een etiket verdiende. Een goede psychotherapeut gaat daar niet in mee, en ik had een goede... Ze luisterde naar mijn verhaal, en toen vroeg ze: "hoe heb je het zo lang vol kunnen houden"?
Het lezen van die app bracht me weer terug naar dat gesprek. Ik kan precies terughalen hoe ik me voelde, de vraag van de psychotherapeut deed me echt goed. Eigenlijk zit er toch een stuk erkenning in: dat je in zware omstandigheden leeft. En dat je er nog steeds bent, en dat dat een goed teken is.
Ik besef ook hoe diep ik eigenlijk zat. En ik ben heel dankbaar dat ik er nu vanaf de andere kant naar mag kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten