Onder een vergrootglas

 Ik vind het lastig om te schrijven over mijn huidige omstandigheden, hopelijk is dat begrijpelijk voor jullie. Maar ik zoek wel  naar manieren om dat te doen. Niet omdat ik zo'n drang heb om mijn leven op straat te leggen, maar ik geloof wel dat ik een verhaal heb dat het delen waard is. En omdat ik verlang naar verbinding met de wereld om mij heen. Eén van de manieren waarop ik dat doe, is door dit blog, waarmee ik het mijzelf niet makkelijk maak - maar hé, ik wilde graag een uitdaging!

Dat mijn kinderen uit huis geplaatst zijn, dat is eigenlijk openbaar. Mensen die ons kennen, kunnen dat zien. Daar kan ik dus gewoon open over zijn. Ik ben ook open over mijn eigen wens om de jongste vier kinderen weer bij mij thuis te hebben wonen. Het lijkt me niet meer dan logisch dat een moeder zo'n wens heeft.

Gelukkig wordt mijn wens gehoord door de instanties. Sterker  nog, de oudste van deze vier jongens zit inmiddels in een terugplaatsingstraject waarbij hij over een periode van drie maanden uiteindelijk fulltime bij mij woont. En de instanties willen net zo goed als ik dat dit allemaal goed verloopt, en de andere jongens ook weer uit pleegzorg kunnen - maar daarvoor is wel nodig dat er een helder beeld is over hoe ik het doe als moeder. En omdat er nog niet is gemonitord hoe ik het doe met de kinderen, moet de mogelijkheid ook open blijven dat het anders gaat verlopen.

De komende maanden zal er dus gezocht worden naar een manier waarop dit zo duidelijk mogelijk wordt. Er is sprake van wachtlijsten voor dit soort begeleiding. Ik vind dat heel frustrerend, want ik heb mijn traject achter de rug, weet inmiddels héél goed wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil, heb zelf voor woonruimte gezorgd (dat was een van de voorwaarden - waarover nog een gouden-lepelverhaal volgt), en ik ben er wel klaar voor.

Maar goed, ik lig dus onder een vergrootglas. En ik word gedwongen om over mijn gedrag na te denken, vooral waar anderen iets van mij vinden en we het daarover moeten hebben. De komende tijd zal ik moeten bewijzen dat ik de jongens kan geven wat zij nodig hebben. Ik ben er niet (meer) bang voor dat ik niet goed genoeg blijk te zijn, ik kan niet wachten tot ik aan de beurt ben!