Mijn eigen bedrijf

Alweer heel wat jaartjes geleden kocht ik in een opwelling het boek van Els Jacobs: Aan de slag met de huishoudcoach. Ik was direct enthousiast over de nuchtere aanpak en visie van Els, dat is ook te zien aan de blogjes die ik erover schreef.
Toen ik tijdens mijn coachingstraject weer grip kreeg op mijn leven, heb ik een loopbaancoachingstraject ingebouwd, waarin ik tot op de bodem heb uitgezocht wat er nou echt bij mij past. Uit het traject kwam - tadaaa - huishoudcoach als logische stap tevoorschijn. De opleiding was financieel haalbaar voor mij en kwam op het moment dat ik eraan toe was. Ruim een maand geleden kreeg ik mijn certificaat, en nu ben ik druk bezig om mijn eigen bedrijf neer te zetten! Het logo heb ik al, mooi he?

Wie mij kent van mijn eerste blogjaren, weet dat ik zelf nooit een huishoudcoach in huis zou hebben gehaald. Ik wilde altijd alles zo goedkoop mogelijk. Een boek kopen kon nog net, maar het liefst zocht ik het verder zelf uit. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit op het huishoudelijk gebied toch niet voldoende was. Nu weet ik dat dit gewoon komt doordat ik in de overleefstand stond. Ik had eigenlijk toch een coach nodig. Die heb ik uiteindelijk dus wel gekregen, maar dan niet specifiek voor het huishouden.

Het is zo boeiend om naar mijzelf te kijken! De verandering is bijna een wonder te noemen. Ik sta er zelf verbaasd van. Ik ga hierover schrijven, maar dan via het blog op de website die binnenkort de lucht in gaat. Aan jullie wilde ik gewoon laten weten welke nieuwe weg ik ben ingeslagen.

Ik ben heel benieuwd hoe mijn bedrijf gaat lopen. Mijn wens is dat ik mijn eigen agenda kan indelen, niet hoef te werken voor een hongerloontje, afhankelijk word van oppas en buitenschoolse opvang, maar een stevige hand aan het roer houd. Deze wens heb ik bij God neergelegd, en ik geloof dat Hij voor mij zorgt. Nogmaals: ik ben heel benieuwd hoe Hij dat doet wat mijn werk betreft, ik heb inmiddels al zoveel geweldige ervaringen opgedaan dat ik alle reden heb om op Hem te vertrouwen.
 

Het groene en het blauwe poppetje

 Er waren twee poppetjes, Groen en Blauw. Groen was prachtig op zijn manier, helemaal groen en hij was gelukkig zo. Blauw was ook prachtig op haar manier, helemaal blauw en ook gelukkig. Groen en Blauw leerden elkaar kennen. Groen wilde dat blauw net zo gelukkig zou worden als hij. Daarom zei hij tegen Blauw: ik weet wat goed is, ik ben namelijk groen en ik ben gelukkig. Jij moet ook groen worden, dat is goed voor jou. En Blauw dacht: ik hou van Groen, laat ik dat maar doen, want wat maakt het eigenlijk uit? En zij werd groen. Nu waren ze allebei groen, en er waren geen problemen tussen hen.

Als ik dit verhaal aan mijn kinderen vertel, dan vraag ik aan hen: wie was hier de goede en wie de verkeerde? En - gelukkig - alle kinderen aan wie ik het vroeg, zeiden: ze waren allebei niet goed bezig. Het is niet goed om een ander te overheersen, maar het is óók niet goed om je te laten overheersen. Allebei precies even destructief.

Je kunt er behalve een kleur ook diagnoses aan hangen. Hoeft niet, het helpt namelijk niet. Maar omdat ik toch het woord codependentie heb gebruikt, hang ik die wel aan het blauwe poppetje. En hiermee wordt hopelijk duidelijk hoe destructief het is als je een blauw poppetje bent die omwille van de lieve vrede groen wordt.....

Geen diagnoses

 Marshall legt ergens uit waarom hij alle diagnoses overboord heeft gezet. Diagnoses zijn als oordelen: ze maken het lastig om iemand te zien als mens. Marshall zelf was zijn leven lang al geïnteresseerd in waarom mensen dingen doen - daarom is hij eerst psychotherapeut geworden. Maar hij kwam erachter dat het niet helpt om mensen een etiket op te plakken. Zo verlies je helemaal hun kern uit het oog.

Ik ben gewoon ik, maar ik kan me voorstellen dat er heel verschillende manieren zijn om naar mij te kijken - allemaal helemaal afhankelijk van de innerlijke wereld van de ander zelf:

• die vrouw is te zwaar
• die vrouw mag wel wat kilo's aankomen
• de hartelijke buurvrouw
• de vervelende buurvrouw
• de niet-begrijpende moeder
• de wel-begrijpende moeder
• de codependent/ex-codependent
• enzovoort

Helpt niet he? 

Oordelen komen als vanzelf uit ons ego omhoog. Het mooie is dat je ze kunt gebruiken voor je eigen groei - daarover later hopelijk meer. 

Voor dit blog heb ik besloten dat ik de diagnose codependentie voor mezelf wel gebruik. Het maakt gewoon een heleboel dingen extra snel duidelijk, en ik wil vooral hoop brengen door het verhaal te vertellen dat je ook met een diagnose helemaal gezond kan worden.

Ik heb ook in diagnoses gedacht voor mijn overige gezinsleden. Autisme is daar een welbekend voorbeeld van. Nu zie ik hoe beperkend dit is, en dat het mij en degenen om wie het gaat veel verder brengt om te gaan zoeken naar onderliggende al dan niet vervulde behoeften. Het één zet je vast in een bepaalde stand, het ander houdt je in beweging, altijd in ontwikkeling.

Door het stellen van een diagnose bij de ander kun je makkelijk de schuld bij de ander leggen, en jezelf vrijpleiten. Wie wordt daar gelukkig van?

Een pijnlijk inzicht

 Nu een heel klein beetje duidelijk is geworden hoe groot de chaos in een mens kan zijn, ook al hebben de ouders altijd alleen maar gedaan wat zij het beste achtten - kun je je misschien voorstellen hoe groot de enorme donkergrijze wolk is die langzaam kwam aangedreven boven ons grote gezin.

In alle oprechtheid kan ik zeggen dat ik op mijn beurt óók altijd heb gedaan naar beste weten. Maar ik moest ontzettend hard slikken toen ik ging beseffen dat ook ik mijn kinderen - tot voor kort - niet heb kunnen geven wat zij nodig hadden. Wat je zaait zul je oogsten, en dat geldt óók voor wat je onbewust zaait.

In mijn coaching heb ik geleerd hoe het onderbewustzijn werkt. Je bewuste gedachten vormen maar ongeveer 5% van je zijn, en je gedachten en je gedrag komen voor 95% voort uit je onderbewustzijn, uit de overtuigingen die je hebt meegekregen, vooral van je ouders, en die bijvoorbeeld bepalen hoe je denkt over "hoe het hoort". Dus terwijl je met de allerbeste bedoelingen je leven leidt en je dingen doet, zaai je intussen onbewust je eigen manier van doen in je omgeving. In je kinderen. Die op hun beurt pas iets kunnen veranderen als het henzelf bewust wordt.

Misschien klinkt het raar, maar ik voel me een enorm bevoorrecht mens. Ik zie heel duidelijk hoe God mij stukje bij beetje de ogen heeft geopend voor de situatie waarin ik leefde, dat ik mocht zien hoe ongezond ik bezig was, en dat ik - o wat was dat slikken!! - mocht accepteren dat ik zelf degene ben die verantwoordelijk was voor mijn eigen shit, én dat ik voor 50% verantwoordelijk was voor hoe het in ons gezin en huwelijk was geworden.

Vanaf dat moment is mijn leven weer bergopwaarts gegaan. Op het moment dat je uit die enorme kluwen van problemen één klein draadje beetpakt en dat oprolt, ben je gestart met je herstel.

Ik geloof vast in Gods leiding. Niet alleen over mijn leven, maar ook over dat van de andere gezinsleden. Ook zij hebben dit leven gekozen, bij deze ouders, met deze omstandigheden, en juist deze omstandigheden zullen uiteindelijk maken dat ze extra sterk worden.

Kennen jullie het beroep kindertolk? Een kindertolk vertaalt het gedrag van kinderen naar wat er bij de ouders kan veranderen. Bijvoorbeeld: een kind heeft geen respect voor de moeder. Dan is de vraag aan de moeder: heb jij wel respect voor jezelf? en heb jij respect voor het kind? Als de moeder daaraan gaat werken, dan verandert als vanzelf het gedrag van het kind mee. Mijn coach is geen kindertolk, maar ze werkt wel met dit principe. Het is trouwens ook heel bijbels, want Paulus zegt aan Timotheüs: "als gij dit doet, zult gij zowel uzelf als hen die u horen, behouden". Zou dat misschien op deze manier kunnen werken?
In elk geval is dit voor mij een enórme motivatie geweest om aan mijzelf te werken, want ik zag daarbij vaak het gedrag van mijn kinderen mee veranderen. En nog steeds.

Dus dit blogje eindig ik met hoop. De enorme berg schuldgevoel die ik heb gevoeld naar mijn kinderen toe, heb ik gelukkig doorworsteld. Ik heb mezelf vergeven. Ik heb mijn kinderen ook om vergeving gevraagd. En ik wéét dat ook zij hun eigen pad mogen bewandelen, en dat zij van God alles krijgen wat zij daarbij nodig hebben. Hoe en wanneer ze dat oppakken, dat is niet aan mij, dat mag ik loslaten.

Over mijn ouders

 Misschien heb je opgemerkt dat ik mijn vorige blogje het label "codependentie" heb gegeven. Daar wil ik het vandaag nog niet over hebben, wel wil ik alvast zeggen dat ik hier veel over zal gaan schrijven. Even heel kort: ik ben een groot deel van mijn leven codependent geweest, ben in korte tijd door het coachingstraject dat ik heb gevolgd emotioneel gezond geworden en heb uiteindelijk na psychologisch onderzoek de diagnose gekregen - waar ik super trots op ben! - dat ik voorheen codependent was, maar nu niet meer. (Of beter gezegd: ik heb wellicht een afhankelijke persoonlijkheid gehad, maar daar zijn nu hooguit nog de resten van zichtbaar. Ik gebruik de term codependentie omdat deze beter is ingeburgerd, maar helemaal correct schijnt het niet te zijn - kennelijk zijn dit twee verschillende 'stoornissen').

Het schrijven over ouders - in het bijzonder als je iets van hen gemist hebt - is ontzettend lastig. Ik houd heel erg veel van mijn ouders. Zij hebben hun leven lang hun uiterste best gedaan om alles zo goed mogelijk te doen, en ik weet dat ze van mij ook heel erg veel houden (mijn moeder leeft niet meer, mijn vader wel).

In mijn vorige stukje heb ik geschreven dat ik als ongeboren baby al had besloten om vooral lief te zijn en mijn ouders niet tot last. Dat is een heel ongezonde beslissing, maar dat wist ik niet. En het was al helemaal de schuld van mijn ouders niet. Door het zo op te schrijven neem ik de volle verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedrag als klein wurmpje dat nog niet eens geboren was. Klinkt gek, maar het maakt mij nu sterk.

Nu, achteraf, weet ik dat ik veel gemist heb. Dat ik niet heb kunnen ontwikkelen op een emotioneel gezonde manier. Dat ik geen ruimte voelde voor mijn emoties, en voor het gemak daarom maar al mijn emoties negeerde.

Een van de lastigste dingen die ik geleerd heb in het traject bij mijn coach, was om mijn emoties in het algemeen te leren toelaten, en in het bijzonder de boosheid op mijn ouders dat ik als kind niet de begeleiding gekregen heb die ik nodig had. Het woord boosheid had een enorm negatieve lading voor mij en ik durfde lang niet te erkennen dat er toch boosheid in mij zat. Het gekke was, dat toen ik deze boosheid uiteindelijk ging erkennen en accepteren, dat deze als een soort gasexplosie langskwam en meteen weer weg was. Daarna kwam er ruimte voor begrip voor mijn ouders - het begrip dat ik hierboven heb beschreven, en dat inhoudt dat zij er helemaal niets aan hadden kunnen doen. Hoe hadden ze kunnen weten wat ik nodig had, als ze een kind zagen dat vrolijk haar eigen weg door het leven zocht? Ze waren heel erg blij met mij. Mijn broers vroegen vaak negatieve aandacht, en dan was zo'n makkelijk en lief kind daarnaast een hele troost voor ze. Nee, het klinkt misschien gek, maar ik zelf ben degene die mag leren wat ik nodig heb, en die daar zelf om kan vragen (dat is een les die ik nog steeds aan het leren ben, wellicht ga ik daar ook over schrijven!).

Ik kan hier nog een heel boek over volschrijven, maar voorlopig houd ik het hierbij. Ik hoop dat vooral duidelijk is geworden dat ik mijn ouders zie als liefdevolle mensen, bereid om hun eigen leven te geven voor hun kinderen. En dat ze altijd gedaan hebben wat ze op dat moment het beste achtten.
Komt dit bij jullie ook zo aan?

Een hele uitdaging - en een grote troost

 Kennen jullie het boekje "Geleid door het licht" van Betty Eadie? Betty heeft een bijna-dood-ervaring (BDE) gehad tijdens een ziekenhuisopname en zij beschrijft in dit boekje onder andere wat zij zich herinnert van de "rondleiding" die zij kreeg in de hemel. Als je het niet kent, zou ik het je aanraden om te lezen, het kan een enorme boost zijn voor je persoonlijke leven!

Betty beschrijft hoe wij als zielen, samen met God, een keuze maken voor het leven dat wij op aarde krijgen. Voordat wij geboren werden, zegt zij, hebben wij precies de omstandigheden gekozen waarin wij nu leven - en waar wij misschien erg veel moeite mee hebben. Ik heb erg aan deze gedachte moeten wennen, maar zo raar is het nou ook weer niet. Al vanaf dat ik kind was heb ik bij ons in de kerk gehoord dat God precies wist in wat voor gezin ik terecht zou komen. Bij welke ouders, bij welke broers en zussen, hoe ik eruit zou gaan zien, wat mijn karakter zou zijn, enzovoort enzovoort. En dat dit voor mij de juiste omstandigheden zijn, mijn groeibodem.

Jullie vermoeden waarschijnlijk al dat de afgelopen jaren voor mij een enorme emotionele rollercoaster zijn geweest. Het water heeft mij echt tot aan de lippen gestaan, maar op een gegeven moment ging bovenstaande voor mij leven, dat ik zelf deze enorme uitdaging in mijn leven heb gekozen, en dat heeft mij ongelooflijk geholpen. Als het leven moeilijk wordt, kun je de wens hebben om onder je dekbed te kruipen en pas weer tevoorschijn willen komen als alles weer in orde is. Maar zo werkt het niet. Je mag zelf de puinhopen van je leven in ogenschouw nemen, even slikken (een paar keer heel erg slikken), en dan mag je zelf, stap voor stap, stukje bij beetje, de regie over je leven nemen aan de hand van wat je duidelijk wordt.

Nu terug naar ongeveer een halve eeuw geleden. Ik zal beschrijven hoe het zou kunnen zijn geweest, toen ik aan mijn leven begon - misschien vind je het raar om zo te denken, dat mag - maar het helpt mij begrijpen. Afijn, terug dus.

Kleine ik kreeg een enorme opdonder toen ik eenmaal in de buik van mijn moeder zat. Het leven hier op aarde viel me heel erg vies tegen na al die stralende zonneglans van de hemel. Mijn ouders hadden al een dochter van vier jaar, en een zoon van drie die zwaar mentaal gehandicapt was en erg veel aandacht en tijd nodig had. Als klap op de vuurpijl was er nog een zoon van anderhalf, mega-intelligent en óók veel aandacht opeisend. Kleine ik voelde dat allemaal al feilloos aan en ik besloot dat ik vooral erg lief zou zijn. Ik zou mijn ouders niet tot last worden. Dit gebeurde allemaal uiteraard niet op bewust niveau - dit even voor de duidelijkheid.

Vorig jaar heb ik een bijzonder mooie serie sessies met een psychologe gehad. Ik vertel daar later meer over. Zij vermoedde dat mijn geboorte een makkelijke, snelle bevalling was geweest voor mijn moeder. En dat klopt. Gek hè, dat zo'n psychologe dat zomaar weet! Eigenlijk is dat helemaal niet zo gek. En dat wist ik toen ook al, de puzzelstukjes waren voor mij al behoorlijk op hun plek gekomen.

Oef, de kop is van mijn verhaal af. Volgende keer verder.

Een totale verandering

 De komende tijd wil ik op deze plek mijn verhaal vertellen. Het is een kwetsbaar verhaal en ik wil het integer en goed doen. Met respect voor alle betrokkenen die deel uitmaken van mijn verhaal, en vanuit de overtuiging dat iedereen op elk moment probeert de juiste keuzes te maken.

Het is ook kwetsbaar omdat het over mijzelf gaat, mijn eigen echte naam verbind ik hiermee aan een heel kwetsbaar verhaal, en daarmee neem ik bewust risico's. Maar ik wil het toch doen, omdat het niet gaat helpen om mooie, nieuwe inzichten voor jezelf te houden.

Ik vraag jullie als lezers om behoedzaam hiermee om te gaan. Concludeer niet te snel, en ik hoop ook dat jullie mij erop wijzen als ik onbedoeld over grenzen ga. Langzaam maar zeker zal een beeld verschijnen van een verhaal in ontwikkeling. Bedenk dat ik alles alleen maar vanuit mijn eigen gezichtspunt kan beschrijven, en dat ik geen enkel oordeel over wie dan ook wil uitstralen.

Het is ook een prachtig verhaal, dat het waard is verteld te worden. Omdat dit het verschil kan maken voor anderen. Stap voor stap - niet te snel - zal ik proberen om duidelijk te maken wat mij de afgelopen paar jaar helder is geworden.

Lezen jullie mee?

Nieuwe start

 Sjongejonge, na een hééél lange radiostilte heb ik toch het blog weer online gezet. Het blijft namelijk kriebelen om het contact met de buitenwereld weer op te nemen, en ik heb zóveel te vertellen!

Natuurlijk zwenkt de inhoud van het blog mee met de richting die mijn leven uitgaat. Ik ben zelf benieuwd waar dit heengaat, en ook hoeveel mensen erachter gaan komen dat ik weer in de lucht ben!

Tot binnenkort!