Nu een heel klein beetje duidelijk is geworden hoe groot de chaos in een mens kan zijn, ook al hebben de ouders altijd alleen maar gedaan wat zij het beste achtten - kun je je misschien voorstellen hoe groot de enorme donkergrijze wolk is die langzaam kwam aangedreven boven ons grote gezin.
In alle oprechtheid kan ik zeggen dat ik op mijn beurt óók altijd heb gedaan naar beste weten. Maar ik moest ontzettend hard slikken toen ik ging beseffen dat ook ik mijn kinderen - tot voor kort - niet heb kunnen geven wat zij nodig hadden. Wat je zaait zul je oogsten, en dat geldt óók voor wat je onbewust zaait.
In mijn coaching heb ik geleerd hoe het onderbewustzijn werkt. Je bewuste gedachten vormen maar ongeveer 5% van je zijn, en je gedachten en je gedrag komen voor 95% voort uit je onderbewustzijn, uit de overtuigingen die je hebt meegekregen, vooral van je ouders, en die bijvoorbeeld bepalen hoe je denkt over "hoe het hoort". Dus terwijl je met de allerbeste bedoelingen je leven leidt en je dingen doet, zaai je intussen onbewust je eigen manier van doen in je omgeving. In je kinderen. Die op hun beurt pas iets kunnen veranderen als het henzelf bewust wordt.
Misschien klinkt het raar, maar ik voel me een enorm bevoorrecht mens. Ik zie heel duidelijk hoe God mij stukje bij beetje de ogen heeft geopend voor de situatie waarin ik leefde, dat ik mocht zien hoe ongezond ik bezig was, en dat ik - o wat was dat slikken!! - mocht accepteren dat ik zelf degene ben die verantwoordelijk was voor mijn eigen shit, én dat ik voor 50% verantwoordelijk was voor hoe het in ons gezin en huwelijk was geworden.
Vanaf dat moment is mijn leven weer bergopwaarts gegaan. Op het moment dat je uit die enorme kluwen van problemen één klein draadje beetpakt en dat oprolt, ben je gestart met je herstel.
Ik geloof vast in Gods leiding. Niet alleen over mijn leven, maar ook over dat van de andere gezinsleden. Ook zij hebben dit leven gekozen, bij deze ouders, met deze omstandigheden, en juist deze omstandigheden zullen uiteindelijk maken dat ze extra sterk worden.
Kennen jullie het beroep kindertolk? Een kindertolk vertaalt het gedrag van kinderen naar wat er bij de ouders kan veranderen. Bijvoorbeeld: een kind heeft geen respect voor de moeder. Dan is de vraag aan de moeder: heb jij wel respect voor jezelf? en heb jij respect voor het kind? Als de moeder daaraan gaat werken, dan verandert als vanzelf het gedrag van het kind mee. Mijn coach is geen kindertolk, maar ze werkt wel met dit principe. Het is trouwens ook heel bijbels, want Paulus zegt aan Timotheüs: "als gij dit doet, zult gij zowel uzelf als hen die u horen, behouden". Zou dat misschien op deze manier kunnen werken?
In elk geval is dit voor mij een enórme motivatie geweest om aan mijzelf te werken, want ik zag daarbij vaak het gedrag van mijn kinderen mee veranderen. En nog steeds.
Dus dit blogje eindig ik met hoop. De enorme berg schuldgevoel die ik heb gevoeld naar mijn kinderen toe, heb ik gelukkig doorworsteld. Ik heb mezelf vergeven. Ik heb mijn kinderen ook om vergeving gevraagd. En ik wéét dat ook zij hun eigen pad mogen bewandelen, en dat zij van God alles krijgen wat zij daarbij nodig hebben. Hoe en wanneer ze dat oppakken, dat is niet aan mij, dat mag ik loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten