Marshall legt ergens uit waarom hij alle diagnoses overboord heeft gezet. Diagnoses zijn als oordelen: ze maken het lastig om iemand te zien als mens. Marshall zelf was zijn leven lang al geïnteresseerd in waarom mensen dingen doen - daarom is hij eerst psychotherapeut geworden. Maar hij kwam erachter dat het niet helpt om mensen een etiket op te plakken. Zo verlies je helemaal hun kern uit het oog.
Ik ben gewoon ik, maar ik kan me voorstellen dat er heel verschillende manieren zijn om naar mij te kijken - allemaal helemaal afhankelijk van de innerlijke wereld van de ander zelf:
- die vrouw is te zwaar
- die vrouw mag wel wat kilo's aankomen
- de hartelijke buurvrouw
- de vervelende buurvrouw
- de niet-begrijpende moeder
- de wel-begrijpende moeder
- de codependent/ex-codependent
- enzovoort
Helpt niet he?
Oordelen komen als vanzelf uit ons ego omhoog. Het mooie is dat je ze kunt gebruiken voor je eigen groei - daarover later hopelijk meer.
Voor dit blog heb ik besloten dat ik de diagnose codependentie voor mezelf wel gebruik. Het maakt gewoon een heleboel dingen extra snel duidelijk, en ik wil vooral hoop brengen door het verhaal te vertellen dat je ook met een diagnose helemaal gezond kan worden.
Ik heb ook in diagnoses gedacht voor mijn overige gezinsleden. Autisme is daar een welbekend voorbeeld van. Nu zie ik hoe beperkend dit is, en dat het mij en degenen om wie het gaat veel verder brengt om te gaan zoeken naar onderliggende al dan niet vervulde behoeften. Het één zet je vast in een bepaalde stand, het ander houdt je in beweging, altijd in ontwikkeling.
Door het stellen van een diagnose bij de ander kun je makkelijk de schuld bij de ander leggen, en jezelf vrijpleiten. Wie wordt daar gelukkig van?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten