Kennen jullie het boekje "Geleid door het licht" van Betty Eadie? Betty heeft een bijna-dood-ervaring (BDE) gehad tijdens een ziekenhuisopname en zij beschrijft in dit boekje onder andere wat zij zich herinnert van de "rondleiding" die zij kreeg in de hemel. Als je het niet kent, zou ik het je aanraden om te lezen, het kan een enorme boost zijn voor je persoonlijke leven!
Betty beschrijft hoe wij als zielen, samen met God, een keuze maken voor het leven dat wij op aarde krijgen. Voordat wij geboren werden, zegt zij, hebben wij precies de omstandigheden gekozen waarin wij nu leven - en waar wij misschien erg veel moeite mee hebben. Ik heb erg aan deze gedachte moeten wennen, maar zo raar is het nou ook weer niet. Al vanaf dat ik kind was heb ik bij ons in de kerk gehoord dat God precies wist in wat voor gezin ik terecht zou komen. Bij welke ouders, bij welke broers en zussen, hoe ik eruit zou gaan zien, wat mijn karakter zou zijn, enzovoort enzovoort. En dat dit voor mij de juiste omstandigheden zijn, mijn groeibodem.
Jullie vermoeden waarschijnlijk al dat de afgelopen jaren voor mij een enorme emotionele rollercoaster zijn geweest. Het water heeft mij echt tot aan de lippen gestaan, maar op een gegeven moment ging bovenstaande voor mij leven, dat ik zelf deze enorme uitdaging in mijn leven heb gekozen, en dat heeft mij ongelooflijk geholpen. Als het leven moeilijk wordt, kun je de wens hebben om onder je dekbed te kruipen en pas weer tevoorschijn willen komen als alles weer in orde is. Maar zo werkt het niet. Je mag zelf de puinhopen van je leven in ogenschouw nemen, even slikken (een paar keer heel erg slikken), en dan mag je zelf, stap voor stap, stukje bij beetje, de regie over je leven nemen aan de hand van wat je duidelijk wordt.
Nu terug naar ongeveer een halve eeuw geleden. Ik zal beschrijven hoe het zou kunnen zijn geweest, toen ik aan mijn leven begon - misschien vind je het raar om zo te denken, dat mag - maar het helpt mij begrijpen. Afijn, terug dus.
Kleine ik kreeg een enorme opdonder toen ik eenmaal in de buik van mijn moeder zat. Het leven hier op aarde viel me heel erg vies tegen na al die stralende zonneglans van de hemel. Mijn ouders hadden al een dochter van vier jaar, en een zoon van drie die zwaar mentaal gehandicapt was en erg veel aandacht en tijd nodig had. Als klap op de vuurpijl was er nog een zoon van anderhalf, mega-intelligent en óók veel aandacht opeisend. Kleine ik voelde dat allemaal al feilloos aan en ik besloot dat ik vooral erg lief zou zijn. Ik zou mijn ouders niet tot last worden. Dit gebeurde allemaal uiteraard niet op bewust niveau - dit even voor de duidelijkheid.
Vorig jaar heb ik een bijzonder mooie serie sessies met een psychologe gehad. Ik vertel daar later meer over. Zij vermoedde dat mijn geboorte een makkelijke, snelle bevalling was geweest voor mijn moeder. En dat klopt. Gek hè, dat zo'n psychologe dat zomaar weet! Eigenlijk is dat helemaal niet zo gek. En dat wist ik toen ook al, de puzzelstukjes waren voor mij al behoorlijk op hun plek gekomen.
Oef, de kop is van mijn verhaal af. Volgende keer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten