Wat ik van Marshall Rosenberg heb geleerd over geweldloze communicatie, gaat ontzettend diep. Hoeveel tijd ik er ook aan heb besteed om erover te lezen, dit soort inzichten hebben veel tijd nodig om te zakken. Misschien is het wel zo dat dit een ontwikkeling is die eindeloos door kan gaan.
De afgelopen week heb ik nagedacht over onenigheid tussen mensen. Naar mijn inzicht is het totaal onnodig om partij te kiezen vóór iemand of juist tegen iemand. Ik ben er net als Rosenberg van overtuigd dat mensen vanuit hun kern precies hetzelfde willen. Hoe zou ik daar dan tegen kunnen of moeten zijn?
Nu ik gescheiden ben, zeggen mensen wel eens tegen mij dat ze achter mij staan. Dat voelt niet fijn. Ik wil niet dat dit betekent dat ze daarom dus niet achter mijn ex-man staan. Gelukkig bedoelen ze dat meestal ook niet.
Voor of tegen iemand zijn heeft denk ik alles te maken met oordelen hebben: je beoordeelt iemand op de schaal van goed naar slecht. En laat dat nu net iets zijn wat ik niet meer doe en wil doen.
Ik weet niet of jullie me hierin een beetje kunnen volgen, maar voor mij was het mooi om hierover na te denken. Helemaal in een week waarin in een rechtszaal meningen rechtstreeks tegenover elkaar kwamen te staan. En waarin een rechter probeerde om datgene naar boven te halen wat écht belangrijk is: verbinding tussen mensen.
Eigenlijk is het zo simpel, als je snapt dat je niet vóór of tegen iemand hoeft te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten