De zitting

Gisteren was de zitting over de uithuisplaatsing. In januari, tijdens de vorige zitting, was al besloten om de uithuisplaatsing van een van de kinderen te beëindigen (hij was toen 16 en de oudste van de minderjarige kinderen), en om de uithuisplaatsing met 9 maanden te verlengen voor een van de andere kinderen (die is 12, en het pleeggezin waar hij woont had aangegeven dat ze er nog niet aan toe zijn om een puber in huis te hebben, dus die wilden het zelf deze zomer beëindigen). De zitting ging nu dus niet in eerste instantie over deze twee. Voor de andere twee is verlenging van de uithuisplaatsing aangevraagd. Dat moest sowieso wel, omdat de verloopdatum 18 juli zou zijn. Voor beide kinderen is gezegd dat er begeleide terugplaatsing wordt gestart en dat we met elkaar gaan zoeken wat het optimale is. De rechter heeft dit verzoek toegewezen.

Ik ben hier heel erg blij mee. Er is een duidelijke ontwikkeling, en er is ook voldoende begeleiding. 

De beslissing viel aan het eind van een lange en heftige zitting. Mijn ex-man was er ook, als gezaghebbende ouder van deze kinderen, en hij liet duidelijk weten dat hij er geen vertrouwen in heeft als de kinderen bij mij wonen. Ik zou hem zo graag geruststellen. Ik vertelde hoe hoog de lat is die aan de toewijzing van de kinderen hangt, en dat er een heel team van mensen om me heen staat die me blijvend ondersteunen in het hoog houden van de standaard. Dat dit voor mij nog steeds niet makkelijk is (alsof ik het niet alleen zou kunnen), maar dat het juist vanwege hem belangrijk is dat we het zo doen. Ik hoop dat iets ervan blijft hangen.

Ik vraag me af waar het vandaan komt dat iemand geen vertrouwen heeft in de toekomst. Ik denk dat dit komt doordat men vertrouwt op het verleden, op wat men heeft meegemaakt en gevoeld. Als de pijn die is ontstaan niet wordt verwerkt, kan er geen ruimte komen voor nieuwe ervaringen.

Ik hoop dat mijn blog kan laten zien dat verandering wel degelijk mogelijk is. Blijvende verandering, van binnenuit, door het opsporen van afbrekende onbewuste overtuigingen, en die om te buigen naar positieve. En hoe belangrijk het is om te leven in het moment. Niet in het verleden, ook niet in de toekomst, maar op dat éne moment dat NU heet.