Raun was nog erg jong toen zijn ouders beseften dat hij anders was dan andere kinderen. Ze namen hem mee naar dokters en onderzoekers en kregen overal te horen dat hij zijn leven lang onbereikbaar voor hen zou blijven. Hij zou in een instelling moeten wonen vanaf jonge leeftijd.
Zoals zoveel ouders, weigerden Barry en Samahria om zich hierbij neer te leggen. Ze hadden toch geleerd dat de dingen alleen maar gebeuren omdat je het zelf gelooft? Ze gingen naar de man die hen dit had geleerd, maar zelfs hij zei dat ze hun kind met rust moesten laten. Als Raun (hun zoon) bij hen kon of wilde komen, zou hij dat uit zichzelf doen. Loslaten. Maar dit voelde op een of andere manier niet goed voor de ouders. Ze dachten dat Raun niet capabel was om te beslissen of hij hun wereld zou willen betreden, en ze wilden op wat voor manier dan ook hem helpen.
Wat volgt is het schitterende verhaal van een ultiem coachingsproces. Barry en Samahria besloten om over de brug te gaan, tot op het punt waar hun zoontje zich bevond, hem 100% te accepteren en lief te hebben zoals hij was, op geen enkel punt hem af te keuren of te wensen dat hij anders was, en op hetzelfde moment hem ook piepkleine stapjes helpen zetten in zijn ontwikkeling. Dat klinkt tegenstrijdig, maar het werkte.
Een belangrijk deel van de methode die zij hebben ontwikkeld, bestaat uit het meedoen van het gedrag van het kind. Als Raun zat te wiebelen, dan gingen zij naast hem zitten en ook wiebelen. Flapperde hij met zijn vingers voor zijn gezicht, dan deden zij dat ook. Het duurde weken voordat er ook maar één teken kwam dat Raun hen überhaupt had opgemerkt. En dat terwijl vooral Samahria elke dag uren en uren met hem zat. In de badkamer, waar zo min mogelijk prikkels waren.
Mooi om te lezen is hoe de ouders er stukje bij beetje achter kwamen wat het kleinst mogelijke stapje was dat Raun kon zetten, bijvoorbeeld om contact te maken met anderen. Oogcontact. De dingen die ze probeerden, die wel of niet werkten. De hulp van anderen die ze gingen inzetten, om Raun onafgebroken te kunnen helpen. De tranen bij vrijwilligers, omdat ze verwachtingen hadden van hun inzet, dat ze resultaat wilden zien, en Raun dat aanvoelde en zich afkeerde. De volharding in de onvoorwaardelijke liefde.
Het mooie is dat je door het boek heen ziet dat het kind, in dit geval Raun, zelf de drang heeft om te leren, de drang tot contact. Wat de ouders deden, was de ideale omgeving scheppen waarin Raun zulke stapjes kon zetten. In mijn eigen coachingsopleiding heb ik geleerd dat de klant de expert is. Dat zie je in dit boek heel mooi terug. Hij kiest. Zodra hij het idee heeft dat er aan hem getrokken wordt, dat er van hem verlangd wordt, sluit hij zich weer op in zichzelf.
De ouders gingen een eenzame weg, vol overtuiging, maar er was helemaal niemand die hen daarin kon steunen. Simpel gezegd waren ze zelf de pioniers die iets deden wat niet eerder was gedaan. Want Raun is uiteindelijk het leven gaan leven in al zijn volheid. Bleek hoogbegaafd te zijn, en zeer sociaal.
Dit verhaal is het bewijs dat alles mogelijk is, als je er maar in gelooft.
Ik heb erg naar dit boek uitgezien, omdat ik wist dat het mij kon helpen. En dat doet het. De boodschap van acceptatie klinkt helder door. De uitstraling naar mijn kinderen: je bent goed zoals je bent. Ik wil jouw wereld leren kennen. En puur doordat ik dat doe, bij jou zijn, maak ik in jou iets los. De wens om je te ontwikkelen als persoon. Die kans zit erin, maar is niet de reden dat ik bij jou wil zijn. Want ik wil gewoon bij je zijn omdat ik van je hou zoals je bent.
Sjonge zeg, wat een geweldig mooi inzicht. En ook weer zo simpel. Ik ben hiermee gaan werken met mijn kinderen, en hoe gebrekkig het nog is, toch zie ik al dat er een ontwikkeling op gang komt.
Morgen zal ik nog wat mooie dingen uit het boek vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten