Klusles

 Jong geleerd is oud gedaan. Dat geldt natuurlijk ook voor klussen zoals het in elkaar zetten van meubels. Hoog tijd voor de junioren om wat klusles te krijgen. Om maar direct op hoog niveau in te springen (want wie heeft er nooit gehoord van onduidelijke werkbeschrijvingen?) toog ik met Tim naar IKEA. We kwamen terug met tien dozen. Waarin tien bouwpakketten.

En nu weet Max wat een deuvel is. En Casper en Friso kunnen geheel zelfstandig een werkbeschrijving lezen, en ernaar handelen. Helemaal zelf hebben ze een stoel in elkaar gedraaid (en dat is toch nog best een karweitje hoor!).

En nu hebben wij nieuwe eetkamerstoelen. Da's een mooie bijkomstigheid van die klusles!

Groen

Altijd leuk, die acties waarbij je iets aan familie en vrienden moet verkopen... niet dus. Als de junioren van de lagere school weer eens zo'n actie in de maag gesplitst krijgen, zijn we altijd extra blij dat Casper op een andere lagere school zit. Deze keer had elk kind op school een tekening gemaakt waarvan verjaardagskaarten gedrukt werden. En dan mochten ze setjes van zes van diezelfde kaarten verkopen voor zes euro per setje. Reken maar uit, dat is dan vier keer zes is vierentwintig pakjes kaarten. Aan de buren verkopen? Als er in alle straatjes van je omgeving ook schoolgenootjes wonen? Vergeet het maar. Familie? Ja hoor, maar wel tot op zekere hoogte.

Kortom, dit soort dingen nemen wij een beetje luchtig. Dat hebben we wel geleerd. Ook al kreeg elk kind dat alles verkocht een verrassing.
Twee kinderen verkochten - tot onze vreugde - wel alle kaarten. Met grote dank aan degenen met wie we samen waren op die ene zondag dat we de setjes kaarten wèl bij ons hadden. En zij kregen de verrassing.

Inmiddels is de verrassing al aardig groen geworden. Maar dat is ook de bedoeling. En de twee junioren geven ze om beurten een grote slok water.

Etensbord

 Ben je druk bezig in de keuken, komt er een junior binnen: 'mam, wat eten we?' Uitgebreid vertel je wat er op het menu staat, want ze willen álles weten. Nauwelijks heeft junior zijn hielen gelicht, of de volgende komt binnen. 'Mam, wat eten we?' Nou denken jullie zeker dat ik acht keer achter elkaar geduldig en liefdevol opdreun wat er in de pannen zit en wat ze zelf ook hadden kunnen zien pruttelen, maar nee. Sinds kort heeft het bordje dat sinds moederdag 2011 in de gang hangt, een nieuwe bestemming gekregen. Etensbord. Ze hoeven het niet meer te vragen, ze kunnen gewoon zien wat we eten. Niet in de pannen, zo snugger zijn de meesten niet, maar op het bordje in de gang. Zelfs Ben (want die leest al goed ook al zit hij pas in groep 2!).

Trouwens ook handig voor mezelf. Vergeet ik niet meer om vlees uit de vriezer te halen of zo. Want 's morgens  moet het worden opgeschreven.
Tenminste, dat is de bedoeling.

Het kan!!

 Een juichkreet bij ons vandaag. Nu weten we waarom Casper vandaag thuis moest zijn.

Een van de moeilijkste dingen aan autisten is dat ze zo star zijn in hun denken. Als we Casper op een fout van hem wijzen, dan wordt hij altijd verschrikkelijk boos. Het escaleert direct als je niet aan hem toegeeft (dat hij het niet heeft gedaan), en we hebben een probleem van hier tot ergens ver weg om Casper weer enigszins mee te laten doen met het gezin. Vorige week zondag was er weer zo'n situatie. Samen met Casper zat ik in de keuken en praatte met hem. Zei dat hij echt wel kon leren om anders te reageren als hij op een fout gewezen wordt. Hij dacht van niet. Toen heb ik op een briefje geschreven, in vertrouwen dat er ooit een dag zou komen waarop Casper het zou ervaren: het kan. Dat briefje hangt sindsdien op het whiteboard in de gang.

Vandaag gebeurde het. Met Casper en Tim liep ik een rondje naar de glasbak. Casper liet Tim op een muurtje lopen, en trok even aan Tims arm, zodat Tim viel. Ik zei: Casper, je trok aan hem. En wat zei Casper meteen? 'Echt?' Eén zo'n klein woordje, maar zó bijzonder! Hij zei er nog achteraan: 'ik dacht dat ik dat niet deed'. Het maakte eigenlijk niet zoveel uit. Tim huilde niet eens.

Samen hebben we het voorval vandaag nog een paar keer uitgebreid uitgemeten. En het over het briefje gehad. En het heel trots aan de anderen verteld. Zodat we het er maar goed inprenten: je kúnt leren om anders te reageren.

Gelukkig maar!

Staking

 Deze jongeheer mag vanavond later naar bed. Hij hoeft morgen namelijk niet al om half zeven op te staan. Hij hoeft morgen helemaal niet op te staan eigenlijk, want er is geen school. De juffen staken. Niet omdat ze geen les willen geven aan Casper, maar omdat ze willen dat de regering de verregaande bezuinigingsplannen voor zijn school wat terugdraait.

Wij staken morgen niet. Casper mag rustig thuis blijven. We zullen het samen best gezellig hebben!