Het kan!!

 Een juichkreet bij ons vandaag. Nu weten we waarom Casper vandaag thuis moest zijn.

Een van de moeilijkste dingen aan autisten is dat ze zo star zijn in hun denken. Als we Casper op een fout van hem wijzen, dan wordt hij altijd verschrikkelijk boos. Het escaleert direct als je niet aan hem toegeeft (dat hij het niet heeft gedaan), en we hebben een probleem van hier tot ergens ver weg om Casper weer enigszins mee te laten doen met het gezin. Vorige week zondag was er weer zo'n situatie. Samen met Casper zat ik in de keuken en praatte met hem. Zei dat hij echt wel kon leren om anders te reageren als hij op een fout gewezen wordt. Hij dacht van niet. Toen heb ik op een briefje geschreven, in vertrouwen dat er ooit een dag zou komen waarop Casper het zou ervaren: het kan. Dat briefje hangt sindsdien op het whiteboard in de gang.

Vandaag gebeurde het. Met Casper en Tim liep ik een rondje naar de glasbak. Casper liet Tim op een muurtje lopen, en trok even aan Tims arm, zodat Tim viel. Ik zei: Casper, je trok aan hem. En wat zei Casper meteen? 'Echt?' Eén zo'n klein woordje, maar zó bijzonder! Hij zei er nog achteraan: 'ik dacht dat ik dat niet deed'. Het maakte eigenlijk niet zoveel uit. Tim huilde niet eens.

Samen hebben we het voorval vandaag nog een paar keer uitgebreid uitgemeten. En het over het briefje gehad. En het heel trots aan de anderen verteld. Zodat we het er maar goed inprenten: je kúnt leren om anders te reageren.

Gelukkig maar!