Ook al doet iedereen zijn uiterste best, je best doen betekent voor de meeste mensen naar je eigen beste inzicht leven, en meestal ook jouw ideeën over wat gezond en goed is, aan andere mensen opleggen. Met de allerbeste bedoelingen overigens.
Er zijn mensen in de grote groep helpenden om ons heen geweest die mij nieuwe inzichten hebben kunnen geven. Dat is natuurlijk geweldig. Maar er zijn óók botsingen van meningen geweest. Als je zelf de regie over je leven hebt, is dat helemaal prima. Niet iedereen hoeft het met elkaar eens te zijn. Maar als je onder de loep ligt, jezelf moet 'bewijzen' naar wel vijf verschillende instanties die deels ook regie over jouw leven hebben, dan is dat wat minder handig.
Het allerbeste dat ik heb kunnen doen, is zelf durven blijven denken. En dingen aankaarten waar het belangrijk was. Als mijn mening niet gevraagd werd maar er werd wel een beslissing genomen op grond van een inzicht dat niet het mijne was en dat bijvoorbeeld een beperking in het contact inhield, dan heb ik dat in toenemende mate durven bespreken. En gelukkig heb ik gemerkt dat ik daardoor respect heb gekregen. En de beslissingen werden weer teruggedraaid.
Ook nu weer komt het vooral aan op je eigen persoonlijke ontwikkeling. En dat heeft voor mij goed uitgepakt. Maar ik zou best willen pleiten, vooral bij hulpverleners die toezicht uitoefenen op de opvoeding van kinderen (voogden, pleegzorgwerkers), dat ze degene over wie ze dat toezicht uitoefenen niet in de eerste plaats oordelen op grond van wat zijzelf of anderen menen te zien, maar dat ze er eerst naar vragen: "ik hoor dat dit en dat is gebeurd, klopt dat?" Vraag het uit nieuwsgierigheid, uit een echt willen weten zonder er van tevoren al een oordeel over te hebben, dan voorspel ik dat er een veel grotere kans is op een constructieve samenwerking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten