Over steun

 Steun geven.

Steun ontvangen.
Steun vragen.
Steun voelen.
Dat blijkt een ingewikkeld iets te zijn.

Het liefst wil je misschien dat mensen in je omgeving je onvoorwaardelijk steunen. Je keuzes goedkeuren. Je een hart onder de riem steken. Je geloven. Dit blijkt in de praktijk nog wel eens lastig te liggen. In elk geval is dat mijn ervaring.

Ik denk dat het een verkeerd begrip van steun is dat je iemands keuzes zou moeten goedkeuren. Dat je het persé met diegene eens moet zijn. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken: ik doe maar even niks, dan doe ik in elk geval niet iets fouts, en steun ik diegene niet in iets wat verkeerd is. Zo iemand kan dan erg eenzaam worden, helemaal wanneer hij of zij op steun in deze vorm (goedkeuring) hoopt.

Ik heb geleerd dat echte steun niet bestaat uit het goedkeuren van iemands keuzes of gedrag. Voor mij bestaat echte steun erin dat iemand zonder oordeel naar mij als persoon (zowel goed als fout), gewoon iets voor mij doet. Of voor mijn kinderen, dat voelt even fijn. Een hart onder de riem, zonder goedkeuring of afkeuring, dat kan!

Gelukkig heb ik zulke mensen in mijn omgeving, die de gave hebben om zonder oordeel iets te geven.
Er zijn ook mensen in mijn omgeving bij wie het anders voelt. Of die ronduit zeggen dat ik totaal fout zit. Dat mag - alles wat er gebeurt, is voor mij weer de mogelijkheid om een stap te zetten. Om mijzelf af te vragen waar ik eigenlijk mijn steun vandaan haal - bij mensen of bij God. En of ik niet een eis op de ander leg die niet bij hen past.
En als ik daar dan op die manier mee bezig ben, dan ben ik in staat om hun goede bedoelingen achter hun afwijzing te zien. Want ze willen heus dat het goed met mij gaat! Ze denken soms alleen te weten wat ik zou moeten doen... Hoe duidelijker ik dit voor ogen heb, hoe meer ik in staat ben om het een van het ander te scheiden.

Ik vind het leven enorm interessant.