Als ik denk aan de periode dat de ballon narcisme werd opgeblazen en in mijn leven bleef hangen, dan is de vergelijking met een groot rotsblok wellicht beter dan een dansende, vrolijke ballon. Een puntig, hoekig rotsblok van een ton of zo, hangend ergens boven mijn hoofd en dreigend om alles te verpletteren.
Narcisme is een dreiging zolang je van mening bent dat de schuld bij de ander ligt. Zolang je nog denkt dat de ander iets moet doen of zijn wat hij duidelijk niet is of doet. Ik heb het vermoeden dat dit een fase is die lang kan duren, voor veel mensen misschien wel de rest van hun leven...
Het is de fase waarin je anderen ervan wilt overtuigen dat je met een narcist te maken hebt. Dat je gefrustreerd raakt omdat mensen geen conclusies trekken. Dat je vreselijk bang bent dat mensen alles geloven wat er door de narcist over jou gezegd wordt. Dat je diep gekwetst wordt omdat sommige mensen dat inderdaad doen, en je contact met hen verstoord raakt.
Het is een wanhopige strijd om te overleven, met een reëel risico om ten onder te gaan in wanhoop. Het is wellicht een periode waarin je op zoek gaat naar lotgenoten, naar mensen die je begrijpen omdat ze hetzelfde meemaken, die met je meevoelen en je verzekeren dat je niet gestoord bent. Misschien haal je er troost uit als je vrienden vindt (persoonlijk of online) die je ervan verzekeren dat je het juiste doet. Wie wil dat nou niet: horen dat je het juiste doet en dat de fout bij de ander ligt?
Als je gaat zoeken op internet naar sites of filmpjes over narcisme en hoe je van zo iemand los kunt komen, dan lees je dingen waar de honden geen brood van lusten. Het wemelt van de beschuldigingen, oordelen, adviezen die het beeld van de slechterik versterken, en die ook het beeld van de zielige, onschuldige partner versterken.
Eerlijk gezegd heb ik daar nooit voldoening uit kunnen halen, en dat kwam vooral doordat ik zelf het grote geluk had om al in een heel vroeg stadium tegen de juiste hulp aan te lopen: de manier van denken waardoor het rotsblok toch een ballon bleek te zijn, die langzaam maar zeker zijn inhoud en kracht verloor. Daarover morgen meer.
Let wel: het kan een noodzakelijke fase zijn in je ontwikkeling om het narcisme zo te beleven als hierboven omschreven. Ik wil hier absoluut niet lichtzinnig over doen, ik heb er zelf heel erg mee geworsteld. Want een narcist doet dingen die je onbegrijpelijk vindt, die schadelijk zijn voor zijn kinderen bijvoorbeeld, en als zijn waarheid recht tegen jouw waarheid ingaat, ligt het voor de hand dat je gaat denken dat hij keihard liegt. Toch ligt de sleutel erin om het oordeel los te laten, raar maar waar. Ik hoop dit morgen verder duidelijk te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten