Een paar jaar geleden las ik "Het drama van het begaafde kind" van Alice Miller. Ik had het in de bibliotheek gevonden na een zoekopdracht over narcisme, maar het boek bleek voor mij (alweer!) meer een eye-opener te zijn voor mijzelf. Inmiddels heb ik het boek zelf aangeschaft en lees ik het opnieuw.
Nu ik dit blogje schrijf, heb ik opgezocht wat er over Alice Miller bekend is. Het verbaast me niet dat ze zelf een dramatisch verleden heeft. Geboren uit Joods-Poolse ouders, naar Berlijn verhuisd toen ze 8 jaar was, bleef het gezin daar wonen tot 1933, waarna zij terugkeerden naar Polen. Alice was toen dus 10 jaar oud. Het gezin leefde in een ghetto, waar de 18-jarige Alice haar moeder en haar jongere zus uit wist te smokkelen, en ze wist te overleven onder een niet-Joodse naam.
Toen Alice 23 jaar oud was, ging ze in Zwitserland studeren, waar ze drie jaar later trouwde met een medestudent. Het huwelijk zou 24 jaar duren en ze kregen samen twee kinderen. Het huwelijk was niet gezond. Haar man sloeg de kinderen waar Alice bij was, zonder dat zij tussenbeide kwam. Haar zoon vertelde later dat Alice niet in staat was om over haar negatieve oorlogservaringen te praten.
Alice scheidde van haar man in 1973.
Op de Engelse Wikipedia-pagina lees ik over de zoektocht van Alice naar inzicht over met name kindertrauma's. Zij verdiepte zich in stromingen, deed haar eigen onderzoek en ontwikkelde haar inzicht, waarbij ze het niet schuwde om forse kritiek te leveren op de algemeen geldende methodes. (Een vrouw naar mijn hart!). Ze zegde zelfs haar lidmaatschap van twee verenigingen van psychoanalytici op.
In "het drama van het begaafde kind" wordt goed duidelijk wat ze bedoelt. Ze schrijft over mensen met psychische problemen die koste wat kost willen voorkomen dat hun ouders daarvan de schuld krijgen. Die bij hoog en bij laag volhouden dat ze een geweldige jeugd hebben gehad, uit een warm nest komen. En daarmee zichzelf de toegang ontzeggen tot de oplossing van hun problemen, want die zit hem nou net in het erkennen dat die jeugd helemaal niet zo geweldig was.
Er zit veel moois in dit boek wat het delen waard is. Morgen verder dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten