Zijn z'n oogjes op de foto nog een beetje open, inmiddels ligt hij alweer onder zeil op de bank naast mij. Met een zeer hoorbare ademhaling. Vannacht heeft Tim weer een aanval van pseudokroep gehad, maar terwijl hij de vorige keer heel erg moest huilen, en er een stoombad en een koude-buitenlucht-behandeling aan te pas kwam, gaf hij zich er deze keer gelaten aan over. Blaffend hoesten, overgeven in de emmer, en intussen alweer zijn oogjes niet open kunnen houden. Zó schattig! Al was het dan midden in de nacht...
Zonder het te weten, en al helemaal zonder het te willen, zet hij ons hele weekend al van tevoren op z'n kop. Want met zo'n ziek kind ga je niet een weekend weg.
Jammer dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten