Doughnuts oftewel een soort van oliebollen

 Je kent ze wel, van die mooie gladde (gekochte) oliebollen. Niks aan, daar horen van die mooie uitlopers aan te zitten. Toch voelde ik een soort van trots toen deze baksels in mijn pannetje olie opbolden. Het briochedeeg van 'mijn' Amerikaanse inspiratiesite is niet helemaal mijn smaak, maar dat neemt niet weg dat er toch heel wat junioren waren die deze 'doughnuts' met smaak naar binnen werkten. Voor wie nieuwsgierig is, hieronder het recept.

Een soort van oliebollen ('doughnuts')

Ruim 20 stuks.

Een dag van tevoren maak je het deeg: roer in een grote kom 1/2 el droge gist, 2 tl grof zeezout (of minder tafelzout), 4 losgeklopte eieren, 85 g vloeibare honing, 170 g ongezouten boter (gesmolten), 480 g bloem en 180 ml lauw water door elkaar. Dek de kom af (niet luchtdicht) en laat 2 uur rijzen op kamertemperatuur. Zet de kom in de koelkast (daar blijft het vijf dagen goed, het deeg kan ook worden ingevroren).

Op de dag dat je wilt bakken rol je het deeg op een bebloemd werkvlak uit tot een lap van ongeveer 6 mm dik. Gebruik bloem aan beide kanten om het plakken tegen te gaan, met een klein beetje durf en oefening gaat het best makkelijk. Steek rondjes uit het deeg, wij deden dat met een glas met een doorsnede van 8 cm. Restjes kun je samenvoegen en opnieuw uitrollen, maar ze kunnen ook zo meegefrituurd worden voor een grappige variatie in vorm. Laat de uitgestoken deegrondjes 30 tot 45 minuten afgedekt rusten.

Verhit olie in een (frituur)pan tot zo'n 180 graden. Ik deed het in een kleine pan, en controleerde de temperatuur met een korstje brood (steek het een eindje in de hete olie, als het gaat bruisen is de temperatuur goed). Frituur de deeglapjes kort, ongeveer 1,5 minuut per kant. Ze bollen ontzettend snel op, dat is echt leuk om te zien.

Ik heb het (nog) niet zelf geprobeerd, maar ik denk wel dat je rozijnen en andere extra vulling aan het deeg kunt toevoegen. Wij aten de doughnuts trouwens met een theelepeltje jam als vulling (daarvoor snijd je de zijkant een stukje in of je vult ze met behulp van een spuitzak). 

Tip: je kunt met een appelboor een rondje in het midden van de deeglapjes uitsteken. Dan krijg je meer een doughnut zoals die bij ons bekend is. Het uitgestoken rondje frituur je vrolijk mee. 

Met poedersuiker bestrooid tenslotte ziet alles er een stuk feestelijker uit: 

Kerstviering, kerstviering en nog eens kerstviering

Een nadeel van een groot gezin is toch wel dat je niet overal bij aanwezig kunt zijn. Soms is dat geen nadeel, vooral als je ergens geen zin in hebt natuurlijk. Dan heb je mooi een excuus voor je afwezigheid.

Maar met kerstvieringen, hoe voorspelbaar ook altijd, is dat wel een beetje anders, daar wil je je kind zien schitteren bij alle liedjes, voordrachten en musicals. Gisteren was de lagere school aan de beurt: eerst de viering van Ben en Max - dat was op en top genieten van die twee jongens daar op dat podium (Max bleef maar naar me zwaaien, vanaf zijn plaats en vanaf het podium, ondanks verwoede pogingen van zijn juf om hem te laten stoppen) - en daarna Friso, die meedeed aan een heuse kerstmusical.

Vanavond ga ik met Casper op zijn school eten en een soort van viering houden, waarna we spoorslags naar huis gaan en ik misschien nog een staartje mee kan maken van de musical die Hidde op zijn school houdt.
Zo blijf je wel lekker bezig in de week voor de vakantie... toch is het leuk!

Zicht op de toekomst?

 

Wat waren we daar lang niet geweest - het consultatiebureau! Deze keer was het de beurt van Tim voor een update.

Gelukkig vond hij alles heel leuk om te doen (dat waren we van Max hééél anders gewend), dat hij de onderste twee regels van het ogentestpaneel niet kon lezen was dus niet te wijten aan onwilligheid. 'Even kijken hoor', zei hij, liet zich van de stoel glijden om wat dichterbij te komen. Maar die vlieger ging natuurlijk niet op.

Dus. Misschien onze eerste serieuze brilkandidaat. Laten we eerst een tweede onderzoek in februari maar afwachten, en daarna een eventuele verwijzing, maar in de tussentijd kunnen we dankzij Paint alvast een beetje wennen aan een Tim met brilletje.

Witte-chocolademelk

 Voor mensen die van witte chocola houden is dit een kandidaat voor een blijvertje: hete chocolademelk gemaakt van gesmolten witte chocola in hete melk. Met een dikke toef slagroom erop.

Afgelopen weekend heb ik dit bij La Place uitgeprobeerd en het was zo'n prettige verrassing, dat ik er na thuiskomst alle junioren ook op heb getrakteerd.

Bij La Place gebruiken ze erg veel witte chocola. Het was wel heel erg lekker, maar ook ontzettend machtig, en natuurlijk afgrijselijk vet. Thuis deden we 4 blokjes per beker, dat kwam aardig in de buurt. De volgende dag heb ik van de resterende 2 blokjes hetzelfde grapje nog eens uitgehaald (er was zelfs nog slagroom in de spuitbus), en toen bleek dat daar nog steeds een onmiskenbare witte-chocoladesmaak aan zat. Hoeveelheden naar smaak dus.

Je kunt het op veel manieren maken, als de chocola maar helemaal smelt in de melk. Om dat makkelijker voor elkaar te krijgen, kun je de blokjes chocola in stukjes hakken. Of officiële smeltchocola gebruiken (van die kleine 'druppels').

Geniet ervan!

Hoera!

 Omdat Tim tijdens ons weekendje weg jarig zou zijn, hebben we het op vrijdagavond al gevierd. Zo even uit de losse pols, met een inderhaast gehaalde taart en inderhaast ingepakte cadeautjes. Het was er niet minder gezellig om!

Sowieso is het heerlijk als een kind drie wordt, zo'n leuke leeftijd! Als je drie wordt, dan weet je heel goed dat er cadeautjes zijn. Je bent niet gek, iedereen zit met een cadeautje in zijn handen, en die zijn voor jou! Je vindt het heel leuk om iets uit te pakken, en je begrijpt ook al dat er eerst gefeliciteerd moet worden. Dus ga je naar de volgende gulle gever toe, pakt die bij de (verkeerde) hand en zegt 'gefeliciteerd'. Daarna pak je alvast het cadeautje, zodat je het kunt gaan openmaken op je plekje bij papa op de bank.

En nu dubbelop genieten van het laatste jaartje een junior thuis...

Schuldgevoel

Jippie, Tim wordt ondernemend! Vanmorgen heeft hij negen splinternieuwe Nerf-pijltjes in stukjes geknipt.....

En toen ik even later de keuken één minuutje verliet, en daar een vers gebakken Zeeuws-bolusbrood achterliet, bedoeld als verjaardagscadeau voor een vriendin, zag Tim zijn kans schoon en brak er alvast een stuk af.

En hij kon me toch schuldig kijken!!! Een pruillip van hier tot gunter, zijn hoofd naar beneden zodat je zijn oogjes bijna niet meer zag, en wij ons lachen niet konden inhouden.

Helaas, toen de camera erbij was gehaald, was het schuldgevoel alweer bijna verdwenen.