Twee en een half is hij nu, onze Max. Je kunt er maar het beste van genieten. Ook al bezorgt hij je handenvol werk, dat ondeugende koppie erbij is al genoeg om het leuk te vinden...
Zo gaat een ochtend voor ons jochie van twee en een half:
Als je de strijkplank klaar ziet staan, dan ga je toch lekker aan de gang. Ook al kom je er met je oogjes niet boven uit, ook boven je hoofd kun je best de strijkbout heen en weer duwen (gelukkig zat de stekker er nog niet in).
Alle net uitgezochte schoenen weer uit de doos halen is ook heel leuk (Ben: "hé, twee dezelfde!"). En met de boksbal van je grote broer spelen (pas op, dat ding komt ook weer terug!). In de keuken is het heel fijn dat je precies weet waar de chocoladepasta staat. Je kunt er best bij, want je schuift gewoon de kruk naar de kast. En dan pak je een mes uit de bestekbak en ga je lekker zitten eten, zo uit de pot. Gelukkig zit je moeder af en toe te bloggen, dan kun je stiekem even naar de tweede verdieping. Op de kamer van Anton ligt zo'n mooie grote zwarte panter, en die neem je dan mee naar beneden. Komt er dus zo'n grote zwarte panter de kamer inwandelen, met twee stralende oogjes erboven.
Praten kan je nog niet zo goed, maar je doet het de hele dag: "dikke da, dikke dikke da", en dat heel snel achter elkaar. Zingen kun je ook, uit volle borst. Waar je de hele familie mee tot wanhoop kan drijven, is als je leunt op een speelgoedtractortje (het liefst twee tegelijk), en dan met een noodvaart de hele kamer door (11 meter, en dat gééft me een geluid). Boink, tegen de deur (mag niet!!), en dan weer terug. Je weet ook waar de koekjes staan, en soms kom je héél onschuldig met de handjes op de rug binnenwandelen. Als je langs je moeder bent gelopen, vergeet je de handjes voor je buik te houden, zodat ze ziet dat je trek had in nóg een koekje. Even heel erg lief zitten spelen met de autootjes, zodat je weer wat goodwill opbouwt, en dan kun je er weer even tegenaan gaan. Maar dat is 's middags, dus een ander verhaal.
NB Wat dat praten betreft doe ik hem toch tekort. Hij zegt wel de hele tijd dikke da, dikke dikke da, maar dat is om de tijd op te vullen tussen alle woorden die hij wel kan, en dat zijn er toch ook een heleboel.
Overigens was ik in het rijtje nog vergeten te noemen dat hij op een gegeven moment prinsheerlijk in de kinderwagen zat, zichzelf ondertussen "baby" noemend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten