Van mijn kinderen krijg ik de mooiste lessen. Nu ik een aantal van de kinderen weer bij mij heb wonen, heb ik een valkuil van mij ontdekt: ik wil ze graag bijbrengen wat ik zelf heb geleerd. Dat valt niet altijd in goede aarde.
Tijdens het wekelijkse bezoek van de gezinsbegeleidster ontstaat er een ruzie tussen twee broers. Het lukt niemand van ons om de ene tot bedaren te brengen, ook de gezinsbegeleidster niet. Het lukt hem zelfs om mij te kwetsen door te zeggen hoe irritant ik ben met mijn voortdurende gepraat over zachtheid, en dat overal een reden voor is. Pas 's avonds, als ik met hem in de auto zit en we één op één met elkaar praten, wordt mij duidelijk dat hem gewoon iets ontzettend dwars zat wat met school te maken heeft. Had ik me 's middags met hem verbonden in het moment en me afgevraagd hoe zijn gevoel op dat moment was, dan had ik dat al op z'n minst kunnen raden. We zaten met z'n allen 's middags in een welles-nietes, zelfs de gezinsbegeleidster. Wat moet dat naar voor mijn zoon zijn geweest! Dit was het begin van de les.
Een poosje later vertelt dezelfde zoon dat de geschiedenisleraar op school had gezegd dat hij de leerlingen uit het raam wilde gooien. Ik verbind mij onmiddellijk met het gevoel dat deze leraar kan hebben gehad (dat is makkelijk voor mij, want ik heb zelfs wel eens zoiets gedacht en zelfs gezegd) en ik zeg zoiets van: ik kan me voorstellen dat hij gewoon even niet meer wist wat hij met jullie aanmoest. Fout! Mijn zoon gooit mij levensgroot voor de voeten dat ik het alwéér doe: zeggen dat overal een goede reden voor is. Nu valt het kwartje, ik hoef me in dit moment niet met de leraar te verbinden, maar met mijn kind! Ik stel mijn zoon voor dat ik de volgende tien keren helemaal niets zal zeggen, en vraag of hem dat op zou luchten. Daar kon ik zeker van zijn. Ik voel ineens de verbinding - en dat is met deze zoon best bijzonder!
Het is zó ontzettend eenvoudig eigenlijk. En nog steeds leer ik. Gelukkig maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten