Over de kinderen schrijf ik bij voorkeur zo min mogelijk. Toch wil ik heel graag vertellen over de fijne ontwikkelingen, want die horen toch ook bij mijn verhaal.
Een van de meest bittere pillen die ik heb moeten slikken, was het besef dat ik met al mijn goede en liefdevolle bedoelingen zelf een disfunctioneel gezin had. En dat alle onbewuste destructieve patronen van ons beiden in al onze kinderen zijn verankerd. De impact hiervan is enorm, helemaal als je bedenkt dat we negen kinderen hebben gekregen!
Toen ons gezin 2,5 jaar geleden uit elkaar geslagen werd door de uithuisplaatsing, woonden we met ons elven op tien verschillende adressen. Onderling contact verliep moeizaam en soms helemaal niet. Gisteren was een van de jongens jarig en voor het eerst in twee jaar waren alle acht broers weer bij elkaar (de zus is al eerder langsgeweest voor de verjaardag). Dat niet alleen, het was bovendien gezellig en ontspannen. En het werd laat. Ik zie dit als een enorme mijlpaal en ik ben er heel dankbaar voor!
Het is echt waar dat dingen gebeuren als je het loslaat. Dat de ontwikkeling op gang komt als je er niet meer aan trekt. Dat mensen beginnen met léven als het oké is om op de vlucht te blijven. Zo ongelooflijk paradoxaal - en tegelijk zo ontzettend mooi. Ik ben bevoorrecht dat ik hier deel van mag uitmaken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten