Nu ik opnieuw alles beleef wat er twee jaar geleden gebeurde, maar vanuit een nieuw perspectief, snap ik ineens waarom al die intensieve hulpverlening niet werkte. Eigenlijk is het - alweer - zo ongelooflijk simpel.
Het is niet misselijk waar wij mee te maken hebben gekregen: maatschappelijk werk vanuit de gemeente, relatietherapie, gezinstherapie (MDFT), gezinsvoogden, behandelaren bij De Waag. En allemaal wilden ze even graag dat het tussen ons in orde zou komen. Allemaal zagen ze dingen die beter konden, en allemaal gebruikten ze hun professionaliteit om ons die dingen te proberen bij te brengen. Het resultaat was voornamelijk dat we allebei nóg vaster in onze eigen hoek kwamen te zitten.
Van de week begreep ik ineens waarom. De laatste tijd is het mij steeds duidelijker geworden hoe simpel het hele leven eigenlijk is. Dat problemen tussen mensen altijd bestaan op het vlak van welles-nietes. En dat de oplossing áltijd is het achterhalen van de onderliggende behoeften en gevoelens. En dat is nou net wat al die hulpverleners NIET hebben gedaan.
Een van die hulpverleners vertelde een keer dat zij "meerzijdig partijdig" moeten zijn. Zo zit hun werk in elkaar. Ze zijn niet vóór de één en tegen de ander, of andersom, maar ze zijn voor allebei. Klinkt mooi... en uiteindelijk is dat ook de bedoeling, maar de invulling ervan, daar is mijn inzicht over gegroeid.
Als een hulpverlener ziet dat ouders elkaar diskwalificeren, dan probeert zo iemand de ouders ervan te overtuigen hoe schadelijk dat is. Vergelijk het met een stel kinderen die ruzie hebben, en dat dan tegen hen gezegd wordt: "jullie mogen geen ruzie maken. Jullie moeten elkaar de ruimte geven. Wat de ander wil, is niet verkeerd. Kom er samen maar uit". Het helpt gewoon voor geen meter. Het enige wat je ermee bereikt, is dat je het vertrouwen van die kinderen verliest en dat in het "beste" geval de één triomfantelijk zijn zin krijgt en de ander verongelijkt in een hoekje kruipt.
Ik heb veel respect voor degenen die ons hebben proberen te helpen. Van een aantal heb ik ook zeker heel waardevolle adviezen gekregen. Maar het beste wat zij wisten: benoemen wat gezond gedrag is, en ons daar voortdurend op wijzen, bracht niet wat wij het meest van al nodig hadden: erkenning voor onze onderliggende gevoelens en behoeften. Integendeel: al die adviezen versterkten alleen maar het welles-nietes, dat inmiddels groteske proporties had aangenomen.
Een van de dingen die ik het liefst wil doen op dit moment, is het leveren van een bijdrage aan de denkwijze binnen de hulpverlening. Ik denk dat ik met dit onderwerp echt iets heel belangrijks te pakken heb en ik ben echt benieuwd naar de mogelijkheden die op mijn pad zullen komen om hiermee iets te gaan doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten