Onder het vergrootglas

 Ik heb al eerder geschreven dat ik onder een vergrootglas zou worden gehouden in het kader van de terugplaatsing van de kinderen. De maatregelen rondom corona maken directe observatie helaas onmogelijk, dus er is al sprake van alweer een verlenging van de uithuisplaatsing, wat mij wanhopig maakt omdat ik er zó zeker van ben dat het gewoon goed zal gaan, al stonden ze nu op de stoep.

Maar goed, regels zijn regels, en wat moet dat moet, en het laatste woord hierover is ook nog niet gezegd.

Toch worden er al stappen gezet. Met één onderzoeker die terugplaatsing gaat begeleiden heb ik inmiddels al zo'n zeven uur aan de telefoon gezeten. Zij bleef maar vragen en ik mocht vertellen. Ik denk dat ze een redelijk beeld heeft van mij als persoon - en dat is de eerste keer dat hiernaar wordt gekeken vanuit "de kant van de voogd", dat is gewoon ontzettend fijn. Hierop heb ik al die tijd gewacht.

Wat ook wordt opgestart, is algemene begeleiding die normaal gesproken door het gemeentelijk sociaal team wordt gegeven. Hier kan ik nog wel wat over vertellen. Vanuit onze vorige woonplaats hebben wij natuurlijk al heel wat bemoeienis vanuit het sociaal team gehad, wat ik al die tijd ontzettend fijn heb gevonden. Maar ik verhuisde eerst alleen naar Houten, en daarna naar de flat in IJsselstein, en pas toen ik de flat echt had, kon ik mij in IJsselstein op de wachtlijst laten zetten voor dit sociale team. Daar komt nog bij dat ik dit helemaal niet zo op mijn netvlies had. Dit is iets wat ik heel erg gemist heb (en wellicht nog steeds mis), dat ik op de hoogte ben van wat er moet gebeuren en wat daarvoor de voorwaarden zijn. wat dat betreft denk ik dat ik wel wat tips zou kunnen opschrijven voor de hulpverleners die aan gezinnen verbonden zijn...
Maar goed, toen ik een beetje geïnstalleerd was in mijn flat, kwam de toenmalige voogd langs, en tijdens dat gesprek ging het erover wat er nu voor nodig is om een voorspoedige terugplaatsing te krijgen. In dat gesprek is het sociaal team genoemd, en ik heb me daar toen ook direct bij aangemeld. Helaas bleek er een wachtlijst te zijn bij het sociaal team, en ben ik nu nog steeds niet aan de beurt...
Maar inmiddels is er ook een nieuwe voogd aangesteld. Deze is een krachtdadig type, zij ging op zoek naar andere mogelijkheden voor begeleiding, en vond deze uiteindelijk bij Eleos. Voor wie het niet weet: Eleos is een heel brede christelijke ggz-organisatie, wat wel eens voor onze situatie ideaal kan blijken te zijn! Eleos had per direct plek, en dat was erg goed nieuws. Inmiddels is dat 'per direct' ook alweer heel wat weken geleden, want ook Eleos heeft te maken met bureaucratie. Voordat er hulp kan worden opgestart, moeten er formaliteiten gebeuren. En formaliteiten duren gewoon lang.

Over dit onderwerp heb ik regelmatig frustratie gevoeld, en daar ben ik nog steeds niet helemaal van af. Ik leg het elke keer bij God neer, en elke keer is Zijn antwoord hetzelfde: laat het maar aan Mij over. Ik weet overal van, en Ik zal ervoor zorgen dat het allemaal mee gaat werken ten goede voor jou.
Uiteindelijk gaat Hij het allemaal zo leiden dat al mijn frustratie overbodig is gebleken. Gelukkig weet ik dat nu ook al. En kan ik deze gefrustreerde gedachten op mijn beurt onder het vergrootglas nemen, om te kijken waar dat nu weer vandaan komt. Zo kom ik bij mijn onderliggende behoeften, eisen en oordelen, en kan ik die gebruiken voor mijn groei door ze om te keren.

Zo is dit toch een extra vruchtbare periode!