Coronamaatregelen

 Al eerder schreef ik dat de diverse pleegzorginstellingen verschillend omgaan met de richtlijnen vanuit de overheid. Binnen mijn gezin zorgt dit ervoor dat ik de omgang met twee kinderen gewoon kan laten doorgaan (behalve als er iemand binnen onze omgeving ziek wordt uiteraard), maar een ander kind heb ik al sinds het begin van de maatregelen niet meer gezien. Ja, via de computer, maar een half uurtje of zelfs een heel uurtje beeldbellen is toch heel wat anders dan een hele dag met elkaar doorbrengen.

Tot mijn grote verrassing las ik een oproep van André Rouvoet (ChristenUnie) aan ouders, om de coronatijd niet te gebruiken om hun kind fysiek contact met de andere ouder te onthouden. Dat was gericht aan ouders in echtscheiding, maar dit is uiteraard ook van toepassing op mijn situatie. Toch?
Dat de organisatie die de deuren zo rigoureus heeft gesloten voor ouders hier anders over denkt, doet  pijn.

Mijn eigen houding in het hele coronagedoe is veel ontspannener dan wat ik om me heen zie. Ik weet dat het voor mij en mijn gezinsleden helemaal niet zo erg zou zijn om corona te krijgen. In de allermeeste gevallen blijft het immers bij milde symptomen. Ik ken mijn gezin. We zijn zo goed als nooit ziek. Niet verkouden, geen hoofdpijn, helemaal niets, al jaren. En bovendien - last but not least - vertrouw ik op mijn hemelse Vader, voor wie wij vele mussen te boven gaan.
Dit betekent overigens niet dat ik mij niet houd aan de richtlijnen. Maar binnen die richtlijnen kan er toch nog wel wat? Er is toch niet verordonneerd dat wij onszelf moeten opsluiten in onze huizen? Als er wordt gezegd dat een wandeling kan, dan maak ik gewoon een wandeling. En zorg voor voldoende afstand als er een andere wandelaar mijn pad kruist.

Afgelopen weekend had ik hier drie kinderen. We besloten om van het mooie weer te gaan genieten en patat te gaan halen bij de bekroonde snackbar, alwaar ons toegeblaft werd dat we 1,5 meter uit elkaar moesten gaan staan. Buiten. Dat we bij elkaar hoorden, hielp geen steek, want dat is niet iets wat de politie zou kunnen zien (behalve als ze goed kijken, mijn kinderen lijken heus wel op elkaar), en het was de verantwoordelijkheid van de gestresste snackbarhouder dat wij ons aan die regels hielden. Hetgeen wij uiteraard deden.

De meeste van mijn kinderen mag ik dus gewoon zien, zoals voorheen ook nu. Des te absurder komt mij voor dat ik mijn andere kind nog steeds op afstand moet houden. Vanaf deze week is daar wel wat verandering in gekomen, en dat is toch ook iets om blij mee te zijn. Er wordt een hoge mate van zelfbeheersing gevraagd, want we moeten wel op 1,5 meter afstand van elkaar blijven. MAAR we mogen samen een wandeling maken! En ook al is dat nog lang niet de hele of halve dag die we anders zouden hebben, en mogen we niet bij elkaar in de auto zitten en moeten we daar in de buurt ons ommetje maken, het is een stapje vooruit.

Om te voorkomen dat we onbedoeld toch de regel overtreden, neem ik een bezemsteel van anderhalve meter mee. Als reminder. En we bedenken een equivalent voor een knuffel.

 Los hiervan mail ik ook de organisatie. Ik wil hen laten weten dat ik me weliswaar buig onder hun regels, maar ook wat ik van die regels vind. Als klap op de vuurpijl heb ik ook contact met een andere hulpverlener binnen diezelfde organisatie, die het helemaal met mij eens is...
Toch is het belangrijk om de verantwoordelijkheid te laten waar die ligt, en dat is in dit geval bij degenen die deze regel hebben bedacht. Ik kijk wel uit om daar ongehoorzaam aan te worden.

En zo zorgt ook zo'n vervelende maatregel voor persoonlijke groei. Voor het durven toelaten van emoties, óók bij mijn kind, die immers belast is met dezelfde onbewuste destructieve patronen en nog aan het begin staat van zijn eigen persoonlijke ontwikkeling. En voor het durven aankaarten van mijn wens tot versoepeling...