Mijn kinderen zijn verdeeld over meerdere plekken, en dus heb ik ook te maken met zeer uiteenlopende opvoedmethoden. Dat heeft voor heel wat verwarring en frustratie gezorgd...
In het begin trok ik het me nog heel erg aan hoe anderen over mij dachten. Logisch, want ik wilde vanaf het begin laten zien dat de kinderen bij mij veilig waren, en vooral de voogd moest daar ook van overtuigd raken. Dat valt niet mee als de pleegouders van één kind duidelijk andere richtlijnen volgen dan ik - veel strakker - en niet rechtstreeks met mij communiceerden maar dat ging dan via hun eigen organisatie, die weer contact opnam met de voogd en die dan een mailtje aan mij stuurde dat er zorgen waren over iets wat ik had gedaan (of niet gedaan). Terwijl niemand gewoon aan mij vroeg wat er precies aan de hand was, en het in de allermeeste gevallen gewoon een opgeblazen zeepbel was die na opheldering uit elkaar spatte.
Op een van de andere plekken is de opvoedmethode juist veel losser dan die van mij. Dat vond ik eerst maar lastig te rijmen met de kritiek die er vanuit de ene kant via de voogd kwam. Diezelfde dingen zag ik namelijk gebeuren in het andere huis, maar dan nog een graadje erger.
Toch heeft juist dit verschil tussen de twee huizen mij laten zien dat ik zelf eigenlijk best oké was in de manier waarop ik met mijn kinderen omging. Misschien juist omdat ik er zo'n beetje tussenin zit.
En het heeft eigenlijk heel helend gewerkt om hier diep over door te denken, situaties van vroeger terug te halen en die te leggen naast wat ik bij hen meemaakte, te denken, te overdenken, en nog eens na te denken. En te concluderen.
Op de derde plek, waar twee pubers zaten (nu zit er nog één), zijn meerdere begeleiders. Met een aantal van hen heb ik een band opgebouwd, zodat ik bovenstaande dingen af en toe met hen kon bespreken. Van hen kwam - gelukkig - steeds meer waardering voor mijn standpunten, ook voor wat ik over de jongere kinderen vertelde. En wat de opvoeding van deze pubers betreft, heb ik eigenlijk altijd wel de indruk gehad dat ze mij zoveel mogelijk de regie lieten behouden en betrokken bij wat er gebeurde. Met hen heb ik het meest het gevoel dat ik het samen met hen doe. Wellicht komt dit doordat deze kinderen niet meer zo jong zijn, misschien komt het ook door de opzet van deze instelling, in elk geval ben ik er erg blij mee!
En ja, je hebt het goed gelezen, inmiddels is één van deze twee pubers full-time bij mij in huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten