Hoe ik uit het dal ben gekomen

 Een bloglezeres vroeg hoe ik uit het dal ben gekomen,  hoe ik dat zou omschrijven. 

Daar zou ik nou een heel boek over kunnen schrijven,  maar het kan ook heel kort:

• Eerst moest ik zien dat ik überhaupt in een dal zat (beter gezegd een afgrond): je kijkt om je heen en je beseft dat je een probleem hebt 
• Daarna leerde ik accepteren dat het mijn eigen verantwoordelijkheid was dat ik daar zat: je realiseert je dat je het zelf zover hebt laten komen 
• En daarna gaf ik eindelijk de stem in mijzelf de ruimte: wil ik dit zo? Wat wil ik eigenlijk? Dit is een lastig proces als je daar niet in geoefend bent en het grootste deel van het leven niet geweten hebt wat je eigenlijk wilt...
• Op dat punt begint een geweldig mooi proces dat vooral bestaat uit loslaten.  Oude emoties eruit laten.  Leren hoe met nieuwe emoties om te gaan.  Elk moment weten wat je wilt (bij jezelf blijven,  je eigen behoeften erkennen), de manier vinden om in die behoeften te voorzien zonder te eisen van anderen dat zij dit doen.  Loslaten hoe de ander doet en vertrouwen op degene die heeft beloofd in al mijn behoeften te voorzien.  Ervaren dát dit ook écht gebeurt. Ik heb zo'n idee dat dit proces is wat we "leven" noemen...
• Ik denk dat het mij ook helpt om na te denken over wat gebeurt.  Echt de tijd nemen om dingen te herbeleven.  Op die manier heb ik kunnen begrijpen wat er gebeurde en kon ik conclusies trekken,  waarna ik het gevoel kreeg ineens een grote sprong te hebben gemaakt.  Bloggen helpt ook. Erover schrijven,  bedenken hoe ik dat kan doen,  vragen en kritiek krijgen.  Het helpt allemaal. 

Wat wil het eigenlijk zeggen om in een dal,  of afgrond,  te zitten? Is het zo dat je dan beseft dat je niet gelukkig bent,  en dat je niet weet hoe je eruit komt? Dat het dal elke keer dat je de uitgang van je situatie niet ziet,  weer voelbaar is? 

Dan is het ook zo dat je uit het dal bent gekomen als je wel weet hoe je met je situaties om kunt gaan.  Toch?