De afgelopen tijd zijn er wat dingen op onze weg gekomen, of eigenlijk waren ze er al, maar kwam nu pas het besef dat ze er waren. Het betreft het soort dingen die niet zo geschikt zijn om over te bloggen, maar wat ik wel kan doen, is vertellen wat er in mijn gedachten is omgegaan; wellicht dat er toch iemand is die er wat aan heeft.
Met een dreun komt het op je weg neer. Of met een dreun dringt het besef plotseling in je bewustzijn door: hier zit ik de rest van mijn leven mee opgescheept. Help, dat wil ik helemaal niet! Je schreeuwt en huilt inwendig, totdat het besef doordringt dat je eigenlijk niet wilt accepteren wat God op je weg heeft gebracht. En dan is het ineens een keuze. Je kiest om het te accepteren als een opdracht, en je gaat zoeken naar mogelijkheden hoe je dat het beste kunt volbrengen. En wat ervaar je dan? Dat de last helemaal zo zwaar niet is als die eerst leek!
Het is net of er iemand is, die de last helpt dragen. Ik heb er een beeld bij: een hand van boven, die een zware last op iemand legt. Zolang diegene zich daaronder buigt, hoeft deze persoon niet zoveel van die last te dragen. Maar zodra hij rechtop wil gaan staan, komt het volle gewicht van die last op zijn schouders terecht, en dan is het veel te zwaar.
Jammer dat ik daar geen plaatje van kon vinden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten