Het uiterlijke tumult rondom mijn gezin mag dan verleden tijd zijn, het wordt mij steeds duidelijker dat er nog een enorme weg te gaan is. Nu mijn thuissituatie steeds meer op een zo normaal mogelijke gezinssituatie begint te lijken, met een volle flat, een eettafel vol broers en hun moeder, en de normale dagelijkse dingen, lijkt het voor mij alsof langzaamaan ruimte komt om gevoelens eindelijk toe te laten. Aan mij de nobele taak om te snappen wat er gebeurt, en wat er nodig is. En in mijn persoonlijke ontwikkeling wordt zo ook een nieuwe laag aangeboord.
Er wordt wel eens gezegd dat een moeder pas gelukkig is als haar kinderen dat zijn. Dat is heel begrijpelijk, maar ook heel destructief. Als ik dat zou geloven, dan zou ik mijn geluk laten afhangen van dat van mijn kinderen. Dan zou mijn leven nog lange tijd moeilijk en lastig blijven....
Dit was een mooie om over na te denken tijdens de ritten naar de school waar mijn jongste zoon op zit. De ritten naar school duren 20 minuten, en hebben een zeer verschillend karakter. Soms hebben we een gezellig gesprek, soms een iets lastiger gesprek, en soms is het een rit in complete stilte. Dan is er iets wat mijn zoon moeilijk vindt. Vanmorgen ging hij achterin zitten, en dus niet naast mij. Hij zei geen woord. En ik onderzocht wat er bij mij gebeurde. Eerst was ik verdrietig, omdat ik hem zo gun dat hij vrolijk naar school gaat.* Ik wist ook waarom hij zich zo terugtrok, dat was omdat ik een grens had gelegd waar hij overheen wilde. Hij had er grote moeite mee om mij in mijn grenzen te respecteren.
Als ik er zo over na ga denken, en zie wat er eigenlijk aan de hand is, dan klaart de lucht bij mij van binnen al op. En toen klopte ik aan bij mijn hemelse Vader, met wie ik zulke enorm fijne gesprekken heb. Ik vertelde hem in gedachten wat er aan de hand was, en Hij wees mij erop dat ik verdrietig was omdat ik van mijn zoon te veel verwachtte. Ik voelde me afgewezen (dat is vaak een trigger die oude pijn naar boven haalt). Hij verzekerde me ervan dat Hij mij niet afwijst, en alleen maar blij is dat Hij dit met mij kan delen, zodat ik de volgende keer dat er zoiets gebeurt, beter toegerust ben voor de situatie. Er kwam ineens zoveel innerlijke ruimte en ik werd helemaal rustig en kalm.
Mijn zoon zei nog steeds niks achterin, maar dat hoefde ook niet. Bij het uitstappen bij school kwam er weer voorzichtig iets uit hem, en was het ontspannen.
En zo gaan we verder, langzaam maar zeker, elke keer een volgend laagje. We komen er wel!
*dat was de reden van mijn verdriet dus niet, maar mijn verdriet kwam omdat ik me afgewezen voel
