Wij hebben sinds bijna een jaar een nieuwe piano. Een heel bijzondere (digitale), die heel veel kan. Op een display zie je wat je instelt, en zo kan 'ie veel. Heel veel! Echt leuk om mee te spelen en om op te spelen. Zo dachten ook de junioren. Dachten we. Na een poosje moest je je bukken om te kunnen lezen wat op het display stond. Niet zo handig, maar het lukte nog. Toch maar wat beter opletten wat de junioren met de piano uitspoken...Na nog een poosje was het display helaas helemaal niet meer leesbaar. Je kon nog wel gewoon pianospelen, maar het was toch wel een beetje saai. En deze keer wisten we zeker dat er geen junior op de piano had staan dansen. Daarom belden we vrijmoedig de winkel waar we hem gekocht hadden, met het hele verhaal. Typisch een garantiekwestie. De piano moest naar Korea. Of zo. We hoefden hem niet zelf te brengen, nee hoor, iemand zou hem bij ons komen ophalen.
De afspraak werd gemaakt, en de piano werd gehaald op een tijdstip dat ik niet thuis was. Marco wel trouwens.
Toen ik daarna wel thuis kwam, stond de piano er nog gewoon. Hé, is die meneer niet geweest? Ja hoor, hij is wel geweest. Maar hij hoefde de piano helemaal niet mee te nemen.
Er blijkt een knopje aan de achterkant van de piano te zitten waarmee je het display kunt 'hoog' en 'laag' zetten, en dat knopje stond zó maar ineens helemaal op 'laag'..... Toch een junior dus. En ik voelde me ..... dom.
Toch maar fijn dat 'ie het weer gewoon doet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten