Lieve, lieve Casper,
Wat ben je toch een lieve, vrolijke jongen. Net heb je zo lief met Friso samen in bad zitten spelen en deze keer hebben jullie de rest van de badkamer bijna helemaal droog gelaten. Vanaf de eerste verdieping, waar ik de was stond op te vouwen, hoorde ik jullie zo leuk met elkaar praten en doen en daar genoot ik zo van. Ik zou je zo graag gunnen dat je op school ook zo ontspannen kon zijn, maar het lijkt wel of je het steeds moeilijker vindt om daar je weg te vinden, hoeveel afspraken er ook met je lieve juf zijn gemaakt om jou te helpen.
Vandaag belde de moeder van jouw beste vriendje, eigenlijk je enige vriendje, mij op met een zwaar hart om te vertellen dat ze haar zoon had gezegd om minder met je om te gaan. En ik kan dat eerlijk gezegd zo goed begrijpen, omdat jouw uitbarstingen van boosheid hem gefrustreerd maken en hij daardoor wordt meegetrokken, terwijl jij het een uurtje later alweer bent vergeten. Je hebt de klas af en toe flink laten schrikken door de dingen die je er in je boosheid hebt uitgegooid, en dat maakt het voor je klasgenootjes best moeilijk om met jou te willen spelen. Ik kan best begrijpen dat andere ouders er dan moeite mee hebben dat jij daar los rondloopt, zij willen immers ook het beste voor hun kinderen.
Misschien is het beter voor je om naar een speciale school te gaan. Ik heb gehoord dat er een school is speciaal voor autistische kinderen, en die is niet eens zo ver bij ons uit de buurt. Voor ons is dat nog een tamelijk nieuwe gedachte, en wij hebben van dat soort scholen nog helemaal geen verstand. We weten niet of er dan misschien nog wel veel meer van die situaties zullen komen waarin je ontploft, misschien hebben ze niet genoeg personeel of een groot verloop onder het personeel. Misschien krijg je daar nieuwe vrienden, die je beter begrijpen, maar misschien wordt jouw gedrag daar ook versterkt. Of je leert juist de oplossing die je nodig hebt.
Hoe dan ook, we willen dat jij op de plek komt die voor jou het beste en prettigste is. Dat je het thuis fijn hebt, in de kerk, bij de kinderactiviteiten, en ook op school. Als je dan naar een andere school moet, dan moet dat maar, wie weet zeggen we na een poosje: hadden we dat maar eerder gedaan. En het is dan niet zo gek dat er nu nog (vaak) dingen gebeuren die het nodig maken dat deze verandering ook gaat gebeuren, want zeg nou zelf, een kind dat altijd supermakkelijk en lief is, dat stuur je niet naar een andere school die beter voor hem is.
Je lijkt er zelf niet zoveel last van te hebben dat je geen vriendjes meer hebt op school. De brok in mijn keel is dus eigenlijk niet nodig, omdat het immers om jouw welbevinden gaat. En jij mocht vanavond aan tafel bidden voor het eten, en daarbij dankte je voor de fijne dag die je vandaag gehad hebt.
Ik ben heel blij, Casper, voor de band die wij samen hebben. Dat ik met je kan praten over deze dingen, en dat er héél in de verte iets van begrip bij jou aan het komen is voor wat verstandig is om te doen of niet te doen in de omgang met andere mensen. Dat er geen zwarte tunnel ligt voor ons, maar een weg, misschien wel een tunnel, maar met licht aan de andere kant.
Je vindt het vast wel goed als ik deze brief op het weblog zet, zodat ik kan vragen of er andere ouders zijn die hun ervaring met speciaal onderwijs voor autistische kinderen met mij willen delen. Zodat we een goede keus kunnen maken voor de aanvraag van extra hulp voor jou: een rugzak of een andere school.
We komen er wel hoor Casper, alles sal reg kom, dat weten we, we moeten alleen nog uitvinden hoe.
Een hele dikke knuffel van mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten